Heb ik mij daar op mijn kop gekregen.Nog geen uur na de publicatie van de vorige pagina, regende het al van aangetekende mails.(klik)
Ik mag het architecturees niet meer in het belachelijke trekken.
Echte architectuurkritiek moet zich kunnen bedienen van woorden die nauw aansluiten met wat architectuur is of wil zijn.Dat was zowat de algemene teneur van de niet zo flatterende reacties.
Vandaar dat ik mijn huiswerk nog eens over doe.
Sorry dat ik u meesleur in mijn boetedoening.
Die school in Riva San Vitale is van een oorverdovende logica en eenvoud.Alles in dit gebouw van Durisch & Nolli (klik) ademt rust en soberheid.
De ideale omgeving om zuinig met het leven om te gaan.
Het is een volgehouden intellectuele oefening om de opbouw en organisatie zo rationeel mogelijk te benaderen, zonder in te boeten aan het enorme ruimtelijk gevoel dat je binnenin ervaart.
Onder de lichtstraten die je boven de dakrand ziet uitsteken is de grote sport- en turnzaal.
De galerij langs deze turnzaal is tevens de gang naar de klaslokalen.
Er is niet zoveel nood aan ramen die rechtstreeks naar buiten kijken: enkel aan de kopse gevels en ter hoogte van de patio's zijn er ramen.
Deze school kijkt naar zichzelf.
Terloops, de sportzaal is er niet enkel voor de school, maar ook voor lokale gemeenschap.
Dat noem ik pas verstandig met de schaars beschikbare middelen omspringen.
Het biedt meteen de mogelijkheid om meer kwaliteit te bieden.
Over die gevels en de BACH-cantate wil ik het graag nog eens hebben, als ik de partituur te pakken krijg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten