BOUWMASTER: januari 2020

FRISSE ECONOMISCHE INZICHTEN

Op examenvragen krijg je altijd merkwaardige antwoorden.
Daar bestaan zelfs boekjes over van meesters die de foutjes van hun leerlingen grappig vinden.
Ik noem dat hun leerlingen te kakken zetten.

Maar hiernaast ziet u een recht voor de raap antwoord op de vraag hoe het rendement van een bureau kan verbeterd worden.

Ik hou van studenten die vrij en vrank hun alternatief aanbieden.

Het maakt het vele
verbeterwerk draaglijk.

HET POSSIBLE-ISM VAN YUVAL NOAH HARARI

Zie hem staan, sober achter de lezenaar.
Een prof met vijfduizend toehoorders die er een niet eens zo goedkoop ticket voor over hadden.

De natte droom van menig professor. En ik weet waarover ik het heb.

Harari is de man die ons inzicht geeft in duizenden jaren geschiedenis. Wat mensen erin gedaan hebben, wat ze ondergaan hebben.

History is constantly changing.
Just like human behavior

Hij overschouwt het traject dat mensen hebben afgelegd en waarin de honger naar een aantal constanten herkenbaar zijn: honger naar vrijheid, honger naar vreedzaam samenleven, honger naar respect en gerechtigheid, verantwoordelijkheid voor elkaar, gelijkheid onder elkaar.

Hij vergeleek het spectrum van onze geest met de beperkingen van onze zintuigen: we weten dat er audiogolven zijn buiten het hoorbare gebied en dat het lichtspectrum groter is dan onze ogen kunnen waarnemen. Zo is het ook met onze geest.

Er gaat veel meer om in onze geest dan dat we zelf kunnen waarnemen.

Vreemd genoeg geloven we wel maar al te graag in verhalen die niet waar zijn, die uitgevonden zijn en het tegenovergestelde beweren van wat we kunnen waarnemen: alle religies - die nog niet eens zo oud zijn - maar hele bewegingen op gang gezet hebben, gewoon omdat we die verhalen zo graag willen geloven.

Zoals hij de geschiedenis bekijkt, over lange periodes, zo fris en hoopvol klinkt het dat de mensheid er constant op vooruitgegaan is in het vredesproces, in respect en verantwoordelijkheid nemen voor elkaar, voor gelijkheid en gerechtigheid.

Het doet deugd Harari bezig te horen.
Geen held, geen charismatische figuur, geen profeet, geen doemdenker.

Just an eye opener.

Ik doe het hier niet zo vaak maar bij deze een uitzondering: lees zijn boeken en praat erover. Dat is de boodschap.

ANGULI - VERVOLG

Ik heb een paar reacties gekregen op mijn vorige blog over dat ANGULI-project.

Iemand zei dat ik mij had moeten laten inspireren door de woning links.
Die rijwoning.
Leer ze mij niet kennen, die rijwoningen.
Ik woon zelf in een rijwoning.
Met ramen die enkel kijken naar de overkant van de straat.
En vice versa.

Ik wilde ruimtes met zicht op zowel de overbuur als een inkijk in de Lakensestraat geven die recht naar het centrum uitloopt.

Inspiratiebronnen zijn een vrije keuze.

Ik heb overigens een paar architecten atelier-leiders gehad tijdens mijn opleiding, die mij leerden dat je beter afstand neemt van de buren qua materiaal maar vooral de schaal moet respecteren en het ritme herinterpreteren.

Dat lijkt mij nog altijd verdedigbaar.

Maar misschien heb ik mij van leermeesters vergist.

Maar dan moest de kritiek van Gilbert D. nog komen. Gilbert D. is een notoir architectuurliefhebber en eminent architectuurkenner.

Hij is zelf architect en woont in een huis van een architect die zelf zot was van Le Corbusier, de architect die, zoals sommigen beweren, alle architecten achter zich liet.

Gilbert D. vond mijn realisatie te wit.

Vooral het witter dan wit kwam er bij wijze van spreken zijn strot uit.
Ik versta dat.
Wit is maar wit.

Hij vindt het aberrant dat we van Palermo tot het hoge noorden nu alleen nog die steriele witte bouwsels tegenkomen.

Geef hem eens ongelijk.

Ik heb een paar van mijn ultieme voorbeelden opgezocht.

Le Corbusier's kapel in Ronchamp: wit.
Echt wit.

De vijf whites in Rotterdam van onder meer architect van der Vlugt die ook de Van Nelle fabriek ontwierp: allemaal wit.
De fabriek: ook wit.

Of het Bauhaus van Walter Gropius in Dessau: Wit

Zijn Meisterhäuser daar in de buurt, ontworpen samen met Mies Van Der Rohe en Eduard Ludwig: alles wit.

En Alvar Aalto's eigen woning, zijn eigen atelier en meer dan de helft van zijn nalatenschap: wit.

Altijd wit.

Waarschijnlijk Gilbert, heb ik mij ook hier van leermeesters vergist.

ARCHITECTUUR FOTOGRAFEREN

Veel mensen die architectuur fotograferen willen geen mensen op dat soort foto's.
Mensen storen in dat soort fotografie.

En ik die dacht dat architectuur precies gemaakt werd voor mensen.

Ik zie ook graag mensen die architectuur fotograferen.

RAM

En plots is daar weer die discussie over de Dodge RAM en al zijn volgelingen.

Ik heb een paar landen bezocht waar die trucs erg populair zijn.

Overal zag ik er spullen mee vervoerd worden.

Soms een klein klooster.

Of een gezin onderweg.

Een gezin met veel vrienden en kennissen.

Mensen die iets moeten leveren.

Mensen die iets moeten ophalen.

En altijd blije gezichten.
Opvallend blije mensen.

Omdat ze ergens naar toe gebracht werden of omdat ze hun vrachtje toch maar mooi geladen hebben.

Op zondagen is zo'n truck al helemaal een feest. Echt een familiewagen.

Wat een verschil met dat chagrijnerig gedoe bij ons zeg.

Mensen die bij ons met zo'n truck rondrijden worden voor het smerigste uitgescholden.

Fietsverdringers, stoepverdelgers, parkingdilettanten, belastingontduikers, lucht- en longvervuilers, Amerikaliefhebbers, Trumpgezinden.

Vorige week in De Standaard was een getuigenis van een zekere Nikita V (31) over haar RAM.

Lees nog eens mee:

'Ik was op slag verliefd (op die Ram). Ik wilde hoog zitten, om me weer veilig te voelen. Nu heb ik een auto waarin ik mij baas voel op de weg.

En nog :

Dat lawaai, dat is zo zalig, het geeft me een kick. Ik moet zelfs niet snel rijden om de motor veel lawaai te laten maken.
...
Ik begrijp niet waarom mensen iets tegen mijn auto hebben.
...
Als wij iemand aanrijden is de impact misschien groter, maar ik werd ooit door een kleine auto aangereden en dat was erg genoeg.
...
Het is toch de chauffeur die van tel is.
...

Ik ben zo trots op mijn auto als op een kind.

Je zal maar zo'n moeder hebben. Of zo'n vader.

Straks schijnt het zonnetje weer en dan gaan we zien hoe nuttig die RAM's hier ook kunnen ingezet worden tot algemeen nut voor onze samenleving: goederen en mensen in open lucht vervoeren naar plekken waar ze anders nooit op geen andere manier zouden geraken.

ADIEU MPV

Meer dan twintig jaar heb ik met een MPV gereden. Ik heb moeten opzoeken dat een MPV een Multi Purpose Vehicle was.

Mijn eerste MPV was een Evasion van Citroën.
Ik was daar weg van, de kinderen ook.

Tripjes werden een klein feestje.

Zeven zitplaatsen waarvan we er maar vijf gebruikten maar met voldoende binnenpleintjes om er iets en niets mee te doen.

Na de Evasion kwam er de Espace, weer van een Frans merk.

Ik kan de kwaliteiten van die wagen niet anders omschrijven dan ... tja, heel veel ruimte voor een redelijk bedrag.

Een Espace-MPV, dat leest als een krant vol goede en bruikbare artikels, dat smaakt als moeders' kost met alles erop en er aan, en dat voelt zo genereus als een vrouw die alle boeiende eigenschappen van alle mogelijke vrouwen in één bezit.

Vandaar dat sommigen, dergelijke vrouwen ook een MPVrouw noemen.

Nu de bestuurders van onze grootsteden vinden dat mijn twaalf jaar oude Espace te vervuilend is, ben ik op zoek naar een nieuwe wagen.

Zo ben ik naar het autosalon gegaan en heb ik er kunnen vaststellen dat de automobielsector nog niet onmiddellijk hoeft te panikeren over een gebrek aan belangstelling voor haar producten.

Ik wil voor mijn nieuwe automobiel geen hybride toestanden maar een volledig elektrische wagen. Spijts alle ongunstige neveneffecten blijf ik geloven dat we elektrisch properder bezig zijn; over de ecologische footprint hoor ik zoveel verschillende feiten waarbij ik voel dat ze getint en gekleurd worden afhankelijk van diegenen die ze op tafel gooien.

Ik heb mij SUV gezocht naar iets vergelijkbaar met die paradijselijke Espace.
Ik heb een paar proefritten achter de rug en heb het gevoel dat ik van business- naar economyclass verbannen word.
Zelfs de vijfde generatie van Espace voelt veel enger en nauwer aan
.
Waar blijven toch die ingenieuze Franse ontwerpers van Matra die in 1984 een auto op de markt gooiden waar alle mogelijke karaktereigenschappen van vrouwen in één verenigd waren.

KESSEL-LO

Klanten vragen wel eens waarom een bouw zolang moet duren.

Soms haalt men aan dat je tegenwoordig zo moeilijk mensen vindt die nog in de bouw villen werken.

Als er van het aantal beschikbare arbeidskrachten dan nog maar 33 % werkt, dan krijgt die vraag andere antwoorden.

ANGULI

Ik denk dat de Vlaamse Bouwmeester hier positief zou tegenover staan.
Op vier minuten wandelen van het mooie centrum van Strombeek-Bever, in de schaduw van het atomium en als u naar Brussel fietst komt u voorbij het paleis van Laken en weet u aan de vlag op het dak dat de vorst in het land is.

Mijn opdrachtgever gaf het project ANGULI als naam, omdat het op een hoek gelegen is en omdat hij de Latijnse gedaan heeft.

En omdat ik er ook wat hoeken in zag.

Vier ruime duplex woningen op amper een voorschoot groot.
Er is er nog ééntje te koop.
Het mooiste.

Nog een paar weken en dan is het volledig af.

Dan zal ik het u helemaal eens laten zien.

WERK EENS OP EEN ANDER

U hebt een muf bureau waar u een beetje op uitgekeken bent ?
Of op de job ?
Of op de collega's ?
Eigenlijk op alles bent u uitgekeken.

Thuis werken inspireert ook niet.
Altijd diezelfde muren en zelfde gezichten, ik ken dat.

Ga eens op café werken.
Naast de habitués altijd andere gezichten.
Ter afleiding wat kranten en dat meisje met haar blonde haar als was het een jungle, haar losse bloes en haar kordate blik.

Kostprijs: een consumptie van 3 € om het anderhalf uur.

Dat is nog geen 500 € per maand als u er full-time bezit van neemt.

Moet u zoals ik, vaker gaan doen dit jaar.

BAUHAUS - WEIMAR II

Ik moet nog iets verduidelijken.

In de vorige blog was het niet voor iedereen duidelijk wat ik bedoelde. Dat gebeurt wel meer op deze blog.

Van heel het BAUHAUS-Weimar complex, bedacht en gebouwd door Henri Van de Velde - een beetje een heel burgerlijk man - bezit enkel het atelier op de bovenste verdieping een zekere moderniteit. Een overvloed aan licht en een snuifje mysterie rond dat gebogen glas ter hoogte van de snijlijn tussen dakvlak en gevel.

Hier geen goot noch kroonlijst.

De rest van het gebouw maakt vooral indruk rond de trappenpartij.

Alle details kloppen, alles lijkt harmonisch. En symbolisch.

Noem het romantische zakelijkheid.

Maar dat is niet waar het BAUHAUS van Walter Gropius voor wilde staan.

Dat hij er weg wilde, is goed te verstaan.

De studenten architectuur die er nu werken en studeren leveren wèl puik werk af.

Het gebouw waarin architectuurstudenten werken, kan een invloed hebben op hun werk.

Maar onderschat de invloed van goede inspirerende atelierleiders niet.

Voilà.
Bij deze is één en ander rechtgezet.

BAUHAUS - WEIMAR I

Henri Van De Velde had er een romantisch zootje van gemaakt, daar in Weimar.
Dat Gropius daar geen heil in zag om 'zijn' Bauhaus-gedachten verder te ontplooien, kan ik goed verstaan. Elke architectuurkenner ook.

De gebouwen naast die van Henri Van De Velde die er later bijgebouwd werden, getuigen van meer zakelijkheid.

Die rode inkom daagt u uit, vooral om de lippen ook even in het rood te zetten.