Het eerste dat ik van Portugal zag was dit.Een schelp met daarin mozaïekjes die zwart en wit gelijkmatig verdeeld zijn en van ver gezien een soort grijs spuien.
Naarmate je nadert wordt de wereld helderder.
Die schelp, dat is de metrotoegang aan de luchthaven van Lissabon.
Een goed idee om reizigers zo hoffelijk te ontvangen met metrostations die ertoe doen.
En met een niet te ontcijferen QRL-code.
Voor de uitbreiding van lijn 5 hebben ze beroep gedaan op Alvaro Siza. Een architect die tot de top 5 van de Portugese architectuurscène behoort en bij uitbreiding, internationaal mag hij zeker in de top-25 staan.Waar ik mijn stek had was het metrostation ook van zijn hand.
Een knooppunt van twee lijnen en een beetje ervaren reiziger weet dat knooppunten van metrostations vaak ellendige gangen zijn die meer lijken op de ingewanden van een wereld waar je geen deel van wil uitmaken.
Niet zo bij de metrostations van Siza: klaar, helder, duidelijk leesbaar en zonder franjes.In Brussel doen ze dat anders. Daar maken ze eerst uiterst onaangename metrostations - ze hoeven daar niet eens hun best voor te doen - en nadien sturen ze daar wat kunstenaars op af om het beter te maken.
Als men ergens nog aan een uitbreiding van een metrolijn denkt, ga dan eerste eens lijn 5 in Lissabon berijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten