INKT

In mijn bureau heb ik een lade waarin een doosje zit, en dan nog een bakje voor paperklipsen, gommetjes, naamkaartjes en een voorraad nietjes. Daaronder zit een oud versleten etui en daarnaast een oude passerdoos, een dymo drukkerspistool, een fototoestel dat ik niet meer gebruik, een pak goedkope stylo's die nooit geschreven hebben, wat linealen en helemaal onderaan op het einde van de lade een pakje met nog niet gebruikte inktpatronen voor mijn vulpen.

Ik dacht dat ik zowat de enige was op aarde met zo'n lade, maar een mens kan een beetje hovaardig zijn en denken dat hij in alles uniek is.

Die inktpatronen zitten daar al ruim vijfendertig jaar en wat zie ik : de helft van de inkt is weg.

Bij eentje is het bijna ad fundum.

Ik kan u verzekeren: de glazen kogel sluit nog steeds het patroon af en er is geen gaatje te bespeuren in het poly-ethyleen. Tenminste, ik denk dat het poly-ethyleen is.

Er zijn ook geen inktsporen te zien in mijn lade. 

Wààr is die inkt nu naartoe ?

Dat fenomeen, als we dat al zo mogen noemen - diefstal is een correcter woord -  die diefstal is niet exclusief bij die patronen van het merk Pelikaan; dat is ook zo bij de Parker-patronen.

Ik heb het wel zo een beetje gehad met de inktindustrie. Naast het feit dat ik mij opgelicht voel, wil ik het nu echt wetenschappelijk weten: waar is die inkt naartoe ?

Er is al genoeg verspilling.