TUINKAMERS

De Vlaamse Bouwmeester heeft een film laten maken waarin hij zijn visie rond de stedelijke ontwikkeling van morgen duidelijk maakt. In wat enkelen voorzichtig acteren zouden durven noemen, houdt hij ook een pleidooi voor de stedelijke tuinkamers.

De voormalige lochting van de boer, de volkstuintjes van de stedelijke randgebieden, ze moeten weer in eer hersteld worden.

Verse groentjes, gekweekt en geplukt in potgrond op onze daken. Jonge city-absorbers die van elke onbenutte vierkante meter een grote kweekbak maken waar worteltjes, uitjes, boontjes, sla, prei en tomaten hun best doen om te groeien, richting inlegbokaal.

Want zeg nu zelf, zelfgekweekte groentjes kluisteren de kweker aan de stad, kweken hem/haar en hun gezinsleden respect voor de natuur aan, brengen groen en koelte in de oververhitte stad, zijn gezonder en tasten het gezinsbudget minder aan zodat er nog wat overblijft voor een citytrip, naar New York bijvoorbeeld.

Wat een win-win²-win³ situatie zeg.

Zelfs in de onderste ledematen van Manhattan is er lohthing.

Die waren er oorspronkelijk - in de buurt van Washingtonsquare - ter beschikking van de negerslaven die wat grond mochten bewerken op zondag om er zelf in hun voedsel te voorzien. Anders hadden ze helemaal niets te wreten.

Ik heb niet kunnen nagaan wie daar nu in die wereldstad het boerke mag uithangen.
Ik vermoed dat projectontwikkelaars al meer dan eens uitgerekend hebben dat elk peentje dat bovengehaald wordt, zijn gewicht in goud waard is. 


In Oudenaarde hebben ze een lap grond die beheerd wordt door een vereniging : Onze Tuinen.

Om daar tijdelijke en permanente constructies op te zetten is er geen omgevingsvergunning nodig.

Voor de bebouwing op de achtergrond wel, maar daar is geen sterke aanwijzing voor dat het hebben van een omgevingsvergunning tot een aantrekkelijke stedelijke omgeving leidt.