INLEIDING:
mijn dochter woont nu bijna twee jaar in Vietnam en wil ons iets vertellen over de aanpak.
Oh mijn dierbaar België,
Hoe vaak en zeer mis ik u hier. Uw levenslust. Uw zin voor initiatief. En de creativiteit en solidariteit die daar zo vaak uit voortkomen. Uw reflex om dingen in vraag te stellen. Uw woord en wederwoord. Uw rijk sociaal leven. Het vermogen om zelfs in moeilijke omstandigheden het absurd grappige van een situatie in te zien. Uw charmante manier van schouderophalen. Uw analytisch denken. De scherpe blik waarmee u meteen gaten ontdekt, ongerijmdheden opmerkt. En dat u telkens weer dat achterpoortje weet te vinden.
Hoe hard werkt dat nu tegen u.
Ik zie u tot hier met uw ogen rollen naar de maatregelen die het Corona virus moeten indijken.
Ja, tot hier, in Vietnam, waar wij wonen. Een land dat aan China grenst, meer dan duizend kilometer lang. We zijn hier al twéé volle maanden bezig om tegen het virus te vechten. Voorlopig met groot succes.
In Vietnam hadden we kort na de uitbraak in Wuhan 16 besmettingen, alle zestien genezen.
Nu komt er een tweede golf besmettingen, deze keer uit Europa.
Het aantal besmettingen staat vandaag op 54. Elke dag komen er 5 à 10 besmettingen bij, er is gelukkig geen exponentiële toename.
Hoe dat komt? Omdat we in Vietnam heel consequent alle maatregelen opvolgen.
In de eerste golf moesten we – uiteraard – constant handen wassen, afstand houden en indien symptomen: onmiddellijk de hotline bellen. De grenzen werden gesloten, de scholen werden meteen gesloten en besmette en mógelijks besmette mensen (hele dorpen) werden in quarantaine geplaatst.
Nu de tweede golf (Europese) besmettingen ons overspoelt, blijven scholen nog veel langer gesloten, gaat de horeca overal dicht en blijft iedereen zoveel mogelijk thuis. ‘No gathering’ wordt er op sociale en gewone media, een overheidsapp én door rondrijdende luidsprekers omgeroepen / opgeroepen.
Van besmette mensen worden àlle sociale contacten van de voorbije veertien dagen opgespoord, tot in de vijfde graad. Wie rechtstreeks contact had met een patiënt, moet ook naar het ziekenhuis. Wie onrechtstreeks contact had, tot en met de vijfde graad, moet thuis in quarantaine. (Tot en met de derde graad word je zelfs thuis medisch opgevolgd.)
De vijfde graad! Daarom blijven wij hier nu allemaal consequent thuis. Wij als in ‘Vietnamezen en expats’, iedereen die hier woont.
‘Wij’ als in de collectieve samenleving die Vietnam is.
In dit soort omstandigheden werkt dat collectieve heel goed. Er is weinig tot geen discussie, iedereen volgt de maatregelen gedwee op. De o zo fragiele Vietnamese economie krijgt zware klappen, families staan onder druk, maar niemand zoekt achterpoortjes.
Daarom wordt hier in Azië met grote verbazing en terecht groeiende boosheid gekeken naar de nonchalance waarmee de maatregelen in Europa (niet) opgevolgd worden.
En uit persoonlijke ervaring kan ik u alvast zeggen: wie nu geen drastische maatregelen neemt of er lacherig zijn voeten aan veegt, zal daar snel - over een paar weken al - spijt van hebben. Want dan moet u nog véél langer en nog véél drastischere maatregelen toepassen. (Dat merken wij hier, nu, dankzij de tweede golf.)
Resultaat van een doortastende aanpak? Op een land van meer dan 95 miljoen inwoners voorlopig zéér weinig besmettingen (terwijl toch ook niet weinig getest wordt).
En belangrijker: een gezondheidszorg die het nog steeds aankan. Als ik nu een ordinaire blindedarmontsteking zou krijgen, ben ik hier nog steeds in goede handen.
Omdat mijn familie en vrienden hun blindedarmontsteking in België kunnen krijgen - waar ziekenhuizen zoals overal ter wereld sowieso eigenlijk al geen bedden en personeel “op overschot” hebben - wil ik iedereen vragen…
Alstublieft, alstublieft, quarantain uzelf thuis.
Doe het nu.
Meteen.
De curve in dit bericht die ik bij professor @Wim Derave haalde, toont dat één dag al een verschil van 40% minder besmettingen maakt. Veertig procent!
En doe het radicaal. De andere curves komen uit de Washington Post en tonen dat ‘beperkt afstand houden’ weinig zin heeft, u moet radicaal afstand houden. Dus geen gedeelde opvang, geen etentjes bij elkaar thuis, niet samen gaan wandelen, niets.
En ik wéét dat u af en toe nog naar de winkel moet. Misschien zelfs naar het werk, u maakt immers zelf de regels niet. Uw sociaal gedrag zal inderdaad niet volledig consequent zijn.
Maar u vertoeft ondertussen ongetwijfeld – zonder het te weten – al in vijfde graad van iemand die besmet is. Dus trek u tenminste vollédig (100%) uit uw sociaal leven terug. Werkelijk élk sociaal contact – ook in open lucht! - betekent zoveel besmettingen meer.
Of zoveel besmettingen minder, als u sociaal contact vermijdt.
Wie zich uit het sociaal leven terugtrekt, kan levens redden.
U bent dan het dominosteentje dat uit het spel gehaald wordt.
Zodat de rest NIET omvalt.
Hou dat vol, zo koppig als we in België kunnen zijn. Voor een paar weken. Daarna komt uw sociaal leven wel weer terug.
Hopelijk is het tegen dan niet uitgedund. Dat wens ik u echt.
Ellen Rutgeerts, Hoi An, Vietnam, 15 maart 2020
Ik zie u tot hier met uw ogen rollen naar de maatregelen die het Corona virus moeten indijken.
Ja, tot hier, in Vietnam, waar wij wonen. Een land dat aan China grenst, meer dan duizend kilometer lang. We zijn hier al twéé volle maanden bezig om tegen het virus te vechten. Voorlopig met groot succes.
In Vietnam hadden we kort na de uitbraak in Wuhan 16 besmettingen, alle zestien genezen.
Nu komt er een tweede golf besmettingen, deze keer uit Europa.
Het aantal besmettingen staat vandaag op 54. Elke dag komen er 5 à 10 besmettingen bij, er is gelukkig geen exponentiële toename.
Hoe dat komt? Omdat we in Vietnam heel consequent alle maatregelen opvolgen.
In de eerste golf moesten we – uiteraard – constant handen wassen, afstand houden en indien symptomen: onmiddellijk de hotline bellen. De grenzen werden gesloten, de scholen werden meteen gesloten en besmette en mógelijks besmette mensen (hele dorpen) werden in quarantaine geplaatst.
Nu de tweede golf (Europese) besmettingen ons overspoelt, blijven scholen nog veel langer gesloten, gaat de horeca overal dicht en blijft iedereen zoveel mogelijk thuis. ‘No gathering’ wordt er op sociale en gewone media, een overheidsapp én door rondrijdende luidsprekers omgeroepen / opgeroepen.
Van besmette mensen worden àlle sociale contacten van de voorbije veertien dagen opgespoord, tot in de vijfde graad. Wie rechtstreeks contact had met een patiënt, moet ook naar het ziekenhuis. Wie onrechtstreeks contact had, tot en met de vijfde graad, moet thuis in quarantaine. (Tot en met de derde graad word je zelfs thuis medisch opgevolgd.)
De vijfde graad! Daarom blijven wij hier nu allemaal consequent thuis. Wij als in ‘Vietnamezen en expats’, iedereen die hier woont.
‘Wij’ als in de collectieve samenleving die Vietnam is.
In dit soort omstandigheden werkt dat collectieve heel goed. Er is weinig tot geen discussie, iedereen volgt de maatregelen gedwee op. De o zo fragiele Vietnamese economie krijgt zware klappen, families staan onder druk, maar niemand zoekt achterpoortjes.
Daarom wordt hier in Azië met grote verbazing en terecht groeiende boosheid gekeken naar de nonchalance waarmee de maatregelen in Europa (niet) opgevolgd worden.
En uit persoonlijke ervaring kan ik u alvast zeggen: wie nu geen drastische maatregelen neemt of er lacherig zijn voeten aan veegt, zal daar snel - over een paar weken al - spijt van hebben. Want dan moet u nog véél langer en nog véél drastischere maatregelen toepassen. (Dat merken wij hier, nu, dankzij de tweede golf.)
Resultaat van een doortastende aanpak? Op een land van meer dan 95 miljoen inwoners voorlopig zéér weinig besmettingen (terwijl toch ook niet weinig getest wordt).
En belangrijker: een gezondheidszorg die het nog steeds aankan. Als ik nu een ordinaire blindedarmontsteking zou krijgen, ben ik hier nog steeds in goede handen.
Omdat mijn familie en vrienden hun blindedarmontsteking in België kunnen krijgen - waar ziekenhuizen zoals overal ter wereld sowieso eigenlijk al geen bedden en personeel “op overschot” hebben - wil ik iedereen vragen…
Alstublieft, alstublieft, quarantain uzelf thuis.
Doe het nu.
Meteen.
De curve in dit bericht die ik bij professor @Wim Derave haalde, toont dat één dag al een verschil van 40% minder besmettingen maakt. Veertig procent!
En doe het radicaal. De andere curves komen uit de Washington Post en tonen dat ‘beperkt afstand houden’ weinig zin heeft, u moet radicaal afstand houden. Dus geen gedeelde opvang, geen etentjes bij elkaar thuis, niet samen gaan wandelen, niets.
En ik wéét dat u af en toe nog naar de winkel moet. Misschien zelfs naar het werk, u maakt immers zelf de regels niet. Uw sociaal gedrag zal inderdaad niet volledig consequent zijn.
Maar u vertoeft ondertussen ongetwijfeld – zonder het te weten – al in vijfde graad van iemand die besmet is. Dus trek u tenminste vollédig (100%) uit uw sociaal leven terug. Werkelijk élk sociaal contact – ook in open lucht! - betekent zoveel besmettingen meer.
Of zoveel besmettingen minder, als u sociaal contact vermijdt.
Wie zich uit het sociaal leven terugtrekt, kan levens redden.
U bent dan het dominosteentje dat uit het spel gehaald wordt.
Zodat de rest NIET omvalt.
Hou dat vol, zo koppig als we in België kunnen zijn. Voor een paar weken. Daarna komt uw sociaal leven wel weer terug.
Hopelijk is het tegen dan niet uitgedund. Dat wens ik u echt.
Ellen Rutgeerts, Hoi An, Vietnam, 15 maart 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten