RAM

En plots is daar weer die discussie over de Dodge RAM en al zijn volgelingen.

Ik heb een paar landen bezocht waar die trucs erg populair zijn.

Overal zag ik er spullen mee vervoerd worden.

Soms een klein klooster.

Of een gezin onderweg.

Een gezin met veel vrienden en kennissen.

Mensen die iets moeten leveren.

Mensen die iets moeten ophalen.

En altijd blije gezichten.
Opvallend blije mensen.

Omdat ze ergens naar toe gebracht werden of omdat ze hun vrachtje toch maar mooi geladen hebben. 

Op zondagen is zo'n truck al helemaal een feest. Echt een familiewagen.

Wat een verschil met dat chagrijnerig gedoe bij ons zeg.

Mensen die bij ons met zo'n truck rondrijden worden voor het smerigste uitgescholden.

Fietsverdringers, stoepverdelgers, parkingdilettanten, belastingontduikers, lucht- en longvervuilers, Amerikaliefhebbers, Trumpgezinden.

Vorige week in De Standaard was een getuigenis van een zekere Nikita V (31) over haar RAM.

Lees nog eens mee:

'Ik was op slag verliefd (op die Ram). Ik wilde hoog zitten, om me weer veilig te voelen. Nu heb ik een auto waarin ik mij baas voel op de weg.

En nog :
Dat lawaai, dat is zo zalig, het geeft me een kick. Ik moet zelfs niet snel rijden om de motor veel lawaai te laten maken.  
...
Ik begrijp niet waarom mensen iets tegen mijn auto hebben. 
...
Als wij iemand aanrijden is de impact misschien groter, maar ik werd ooit door een kleine auto aangereden en dat was erg genoeg. 
...
Het is toch de chauffeur die van tel is.
...

Ik ben zo trots op mijn auto als op een kind.

Je zal maar zo'n moeder hebben. Of zo'n vader. 

Straks schijnt het zonnetje weer en dan gaan we zien hoe nuttig die RAM's hier ook kunnen ingezet worden tot algemeen nut voor onze samenleving: goederen en mensen in open lucht vervoeren naar plekken waar ze anders nooit op geen andere manier zouden geraken.