ARCHITECTUUR FOTOGRAFEREN

Zie ze weer staan, de archipel fotografen.

Deze keer staan ze elkaar te verdringen om een gevel van SieTö te kunnen archiveren op hun geheugenschijfje.

SieTö staat voor de Siedlung (huisvesting) in het dorpje Törten nabij Dessau waar Walter Gropius directeur was van de BAUHAUS-school. Die school kreeg de vraag van de stad Dessau, om zich te buigen over het huisvestingsprobleem. Bouwen was duur en het BAUHAUS zou met haar vernieuwde ideeën daar zeker een betaalbaar antwoord op vinden. Immers, wat industrieel gemaakt is, is goedkoper dan met de hand gemaakt en per sé niet lelijk. Waarom dus ook geen woningen maken op industriële manier en nadien zeggen dat ze ook mooi en leefbaar zijn.

Gropius veranderde het woord 'studie-opdracht' in 'opdracht' die hij versluisde naar zijn privaat architectenbureau dat op dat ogenblik wel wat opdrachten kon gebruiken. Op latere ogenblikken ook nog. Die Gropius, dat lijkt mij een gluiperd van het zuiverste water geweest te zijn.
Het Bauhaus was in hoofdzaak gefinancierd door de Stad Dessau maar Gropius wist hen een besparing op de bouwafdeling op de mouw te spelden door die opdracht door zijn privaat-bureau te laten uitvoeren. Goedkoper dan een stel collega's die zich als docent zouden nestellen op de loonlijst van het toch al kostelijke BAUHAUS-project.

Met opdrachten voor woningen had hij toen geen enkele ervaring. 

Hij kon niet tekenen, stel u voor, maar wist het altijd goed uit te leggen. Ik ken er zo nog maar die gaan dan meestal in de advocatuur of erger nog, in de politiek.

Hij verwoordde dat zo " Het ontwerp en de constructie is volledig ontworpen in mijn private studio; ondanks dit verkondig ik hiermee dat het wel degelijk BAUHAUS-gebouwen zijn. Het publiek herkent hierin terecht de vruchtbare intellectuele zoektocht die in het BAUHAUS privaleert."

Dat hij die woningen als een theoreticus benaderde merkt u aan de ramen.
Van buiten ziet dat er mooi en strak uit, ten minste bij die ene woning die zo bewaard is gebleven.
Eens je binnen zit, zie je niets, maar dan ook niets van de buitenomgeving.
Le Corbusier was daar ook een meester in: veel licht beloven maar naar buiten kunnen kijken was blijkbaar een zonde.

In gevangenissen is dat ook zo, alleen kan u daar uw eigen meubelen niet meebrengen.

Door de jaren heen zijn die huizen en vooral die ramen in verval geraakt. Het bestuurscommittee van de Siedlung moet geoordeeld hebben dat ze alle ramen zouden vervangen door een kleiner exemplaar met een tablet die wat lager is zodat u van binnenuit ook iets van wat zich buiten afspeelt kunt zien. De glasbouwstenen partij naast de voordeur is ook overal verdwenen. Spijtig want die horizontale op stenen gelijkende glazen wand heeft wel iets.

Die ramen hebben overigens van in het begin voor spanningen gezorgd tussen de bewoners en grootmeester Gropius. De meeste bewoners hielden helemaal niet van die metalen ramen; hun voorkeur ging uit naar houten ramen. En dat was nog voor er sprake was van thermisch onderbroken profielen.

Alleen de familie Anton die eigenaar bleef van hun woning tot 2012, is hardnekkig op die stalen ramen verliefd gebleven. En van verliefdheden moet u afblijven.

Later, toen de de DDR verdampte zijn die woningen allemaal privaat verkocht. De creatieve invulling is in de resterende gevels af te lezen.

De woning Anton is inmiddels eigendom van de BAUHAUS DESSAU STICHTUNG.