VAN CHINESE MAKELIJ

Vorige week was hij niet meer aan de praat te krijgen.

Ik ga er mee naar de verkoper en dan kent u dat, tja, er is misschien wel iets aan te doen maar dat gaat kosten. Een devies kost u honderdvijfentwintig euro, ja we kunnen daar ook niet aan doen.
En er zijn nu al modellen op de markt die beter zijn natuurlijk.

En nu komt het: dat ding is exact één maand en twee jaar in gebruik. Vijfentwintig maanden. Precies één maand na het vervallen van de garantieperiode weigert dat spul nog te werken.

Dat het misschien wel toeval is, is een standaarduitdrukking in zo'n winkels.
Ik ken het scenario van buiten. U ook wellicht.

Ik ben ervan overtuigd dat ergens op die LENOVO-campus in Peking vijfentwintig maanden geleden, iemand de startknop heeft ingedrukt en een week geleden de schakelaar op 'uit' gezet heeft; net voor hij/zij al mijn gegevens daar ergens opgeslagen heeft.
Met dat laatste zullen ze niet ver komen.

LENOVO - grootste marktaandeel ter wereld - onthou de naam, om er dan verder nooit nog iets mee te doen.

Ik ben die computermakers beu. Sinds ik bijna veertig jaar geleden begonnen ben met werken, heb ik met vaste regelmaat geld afgedragen aan die kerels met hun Gigantische Bite cultuur.


Ik wacht op de eerste fabrikant die mij gedurende tien jaar zijn goed werkende computer laat gebruiken waarvoor ik maandelijks een vast bedrag op zijn rekening stort. Als zijn product - zijn eigendom - gedurende die periode enig mankement zou vertonen, dan mag ik onmiddellijk een andere van hem gebruiken. En als de tien jaar voorbij zijn, mag die fabrikant zijn computer weer komen ophalen.

Wedden dat in dit systeem, die spullen langer meegaan en wedden dat ze er wel voor zullen zorgen dat ze onderdelen weer kunnen hergebruiken nadien.

Dit is de economie omdraaien.
Van nu af aan koop ik geen product meer; ik gebruik alleen nog het product van diegene die dat voor mij wil maken. De afspraak is: het blijft des fabrikants eigendom en hij zal er voor zorgen dat het werkt. Op het einde van de rit hoef ik het niet langer bij mij te houden, ik heb al genoeg rommel in mijn huis.

We moeten eens af van dat domme eigendomsbezit waar fabrikanten en verkopers handig misbruik van maken.
Eens het jouw eigendom is ben je pineut.

Kloteklanten zijn we geworden.

Ondertussen - in afwachting dat de bedrijven tot andere inzichten gekomen zijn - behelp ik mij met deze Hammond nr 12 van Amerikaanse makelij.

EUROPA, laat de handelsoorlog maar losbarsten tussen die twee grootmachten en start zelf een nieuw businessmodel op.

Steeds tot verdere toelichting bereid.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten