Er zijn wielerkoersen die op een ideaal parcours gereden worden. Vlak, mooi gerold asfalt als ondergrond.Alleen de wielerpistes met hun parketjes doen het beter.
Dat zijn saai, saaie koersen maar ze worden uitgereden. En er zijn mensen die daar naar kijken en er zijn commentatoren die erin slagen die ritten vol te lullen.
Er bestaat ook zoiets als veldrijden.
Hoe meer modder, hoe meer hellingen waar de renners van af glijden, hoe dieper de wielen in het mulle zand wegzakken, hoe lyrischer sommige commentatoren worden.
En dan zijn er de voorjaarsklassiekers, waar schuin en bolrond gelegen hellingen beklommen worden, met soms meer dan zevenentwintig millimeter grote voegen tussen kasseien, waar de tubes van de renners in wegzakken alsof ze als een fietsparking bedoeld zijn.
Het summum is Parijs-Roubaix waar de ene kasseistrook na de andere met des renners kloten rammelt op een toch al niet zo comfortabel zitje als hun zadel.Daar geilen de supporters op, en de commentatoren nog meer.
Nu is het een echte schande dat men - hoe gaan we dat benoemen - die mooi gerijpte asfalt tussen de tramsporen van de legendarische Kortrijksepoortstraat gaat herleggen. Om de vier à vijf jaren is dat hetzelfde. Net als die stroken het niveau van Parijs-Roubaix overstijgen worden ze uitgebroken.
Ik heb gehoord dat sommige van die stroken in de ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix beschermd monument zouden zijn. Kunnen die asfaltstroken van de Kortrijksepoortstraat niet uitgeroepen worden tot werelderfgoed ?
Kent iemand daar een hooggeplaatst mannetje of vrouwtje dat we nog vlug een beschermingsdossier goedgekeurd krijgen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten