GRIET AESAERT

Ze heet Griet Aesaert en neen, haar leeftijd doet er niet toe.

Tot voor een paar jaar zat ze in mijn colleges over ondernemerschap weg te dromen.

Ze zou een café beginnen.

Dat heeft ze mij toen niet verteld maar zorgde wel dat ze haar studies architectuur afmaakte.

Ze werkte een paar jaren als architect maar dat, naast het vele gewroet, die opdrachtgevers die voor haar te ongevoelig en te eigenwijs het altijd beter wisten en opdrachtgevers die haar te ongevoelig en te eigenwijs vonden; dat vergde een dosis energie, te kostelijk om ermee door te gaan.

Ondertussen werd ze besmet door de liefde voor het leer.
En wie iets van leer kent, die weet dat leer u stevig kan besmetten.
Op het randje van een coma.

Koeienleer werd het.
En handtassen.

Nu maakt ze hand-made tassen voor vrouwen van vandaag, die  weten wat werken is en die ook weten wat vrouw zijn is.

Juist, dat soort vrouwen.

Want vrouwen die werken  denken aan minstens de inhoud van twee mannenbroekzakken, twee dito achterzakken, een binnenzak of twee, twee zijzakken en ook nog één pochettezakje; wel heel die inhoud vermenigvuldigt u maal drie à vier want dat is het volume en gewicht dat hedendaags werkende vrouwen dagelijks nodig hebben en meesleuren.

Op dat randje van coma dus.


Dat gegeven liet haar niet meer los en dat ziet u, dat ruikt u, dat voelt u, maar dan veel verfijnder dan mannen dat zouden doen.
En dàt leer, dat laat u ook niet meer los.

Mocht ik een vrouw zijn, ik kocht er meteen minstens twee.
En zoals vrouwen kunnen twijfelen, zou ik ook twijfelen over die derde.

En denken - weten eigenlijk - dat je zoiets koopt VOOR HET LEVEN.

Mannen moeten dit niet willen begrijpen, mannen moeten dit aanvaarden (klik).

Griet is dus één van die duizend op wie ik een beetje vat heb gehad en die nu zorgen voor het multiplicatoreffect (klik).

Ze heeft nog dromen op overschot en misschien vertelt ze u die ook, maar klik eens op haar site.