FENIKSBOSSEN

Onze kerkhoven kennen een merkwaardig parcours. Van echte hoven rond kerken waar gelovigen -
sommigen dagelijks - geconfronteerd werden met hun nabestaanden als ze de mis bijwoonden, naar grote nietszeggende hectaren verloren terreinen waar verkavelingen van grafkelders aan de overledenen aangeboden worden. Het lijken wel vergroende industrieterreinen voor kleinschalige stervelingen.

Dan zijn er de strooiweiden bijgekomen. Sommige werden van vlak naar golvend omgebouwd als betrof het een mini-golfterrein waar het aanschuiven is om de urne uit te strooien. Aslaagje boven aslaagje.

Kathy Lindekens - dè vrouw die in een vorig leven mijn kinderen op woensdagnamiddag van twee tot vier creatief aanscherpte - ik heb maar weinig uitzendingen gemist - lanceert een idee, groter dan het Amazonewoud, om onze doden te gedenken: DE FENIKSBOSSEN. Verdeel hectaren braakliggende terreinen in percelen waarop in elk perceel een feniksboom kan geplant worden om onze dierbare overledenen een eeuwig leven te schenken. Voedt die boom met zijn/haar as, zet er zijn of haar naamplaatje naast en heb geduld tot wanneer je na een paar jaren die boom nog eens kan omarmen en knuffelen; liever dat dan die grafsteen gaan schrobben.

Het Vlaanderen, maar ook het Europa van onze kinderen en kleinkinderen zullen best wat bossen kunnen gebruiken om alle CO2 van onze vervuilende gewoontes en gemakzucht te capteren. Feniksbossen zijn een hoopvolle thuishaven en oplossing voor heel veel samenlopende omstandigheden.

Al was het maar om die bijkomende 10.000 ha beloofde bossen, die twintig jaar geleden in het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen ingeschreven waren, eindelijk eens te realiseren. Als de opeenvolgende ministers van ruimtelijke ordening noch het geld noch de moed vonden om hun eigen ambities waar te maken, laat dan de rouwende burgers dat doen. Dat de nabestaanden een putje graven, de as van de overleden er in uitstrooien en dan er hun feniksboompje in planten; wat een heilzame beleving voor we naar de koffietafel trekken.