Dit koppel verhuisde van München naar de Platoallee nr 16 in Berlijn.Hun zoon studeerde in Berlijn en had hen eens voor een maand naar Berlijn uitgenodigd.
Het onrustige, levendige en ook een beetje linkser Berlijn was hen beter vervallen dan het zeer conservatieve München daar in Beieren.
En dus waren ze verhuisd naar een vrijstaande duplex in Corbusier's Wohnmachine.Wie de beslissing nam is op de foto duidelijk te zien.
Die vijfde en laatste unité d'habitation verschilt op een aantal punten van de vier vorige.
Aan een winkelstraat op de vijfde verdieping had het bestuur in. 1957 geen behoefte meer.
De winkeliers misschien ook niet want zeg nou zelf: zo'n winkel in een flatgebouw, dat is geen cadeau.
Op papier klopt dat allemaal: meer dan vijfhonderd units die dagelijks wel iets te consumeren hebben, dat kan toch niet fout lopen.Maar zwicht u van architecten en nog meer van planologen en stedenbouwkundigen die in de plaats van commerçanten beweren te weten wat goed voor hen is.
Op tien jaar tijd zijn er in ons land al meer dan tienduizend van die kleine winkeltjes gesneuveld; waarom zou dat in andere landen verschillen ? En dat is geen trend van de laatste jaren: dat is al decennia lang aan de gang.Wij, vrijgevochten consumenten, zijn geen liefhebbers van zo'n winkeltje op de vijfde verdieping.
Onze grootste vrijheidsdrang is dat we kunnen kiezen. En kiezen zullen we.
Niet voor het eerste het beste winkeltje
dat ons voorgeschoteld of opgedrongen wordt, maar voor iets dat we ontdekt hebben, desnoods op een kwartier auto-rijafstand.De gangen zijn ook erg versoberd qua kleur ten opzichte van de vorige projecten. Zo versoberd dat het plunje van de onderhoudsman in harmonie is met de omgeving. Het lijkt wel een camouflagetenue.
Voor boeiende gangen moest u wel niet bij Le Corbusier zijn. Noch in Marseille, noch in Nantes, Briey en Forêt of Firmigny. Overal zijn ze breed, daar niet van, maar vooral lang. Eindeloos lang en daar heeft Le Corbusier zelf schuld aan: zijn gebouwen zijn gewoon te lang.
Wat bezielde die man toch om zo'n grote gebouwen te maken en daar mensen in te stoppen ?Waar Corbusier ook nooit oog voor had was voor het zicht naar buiten.
Het betonbalkon is zeer prominent aanwezig zodat je vanuit zithouding niets, maar dan ook niets van de omgeving ziet.
De maten van het plan en doorsnede zijn ook wat ruimer: in plaats van 3,66 m breed zijn alle flats hier 4.00 m breed, en de hoogte werd van 226 cm opgetrokken naar een comfortabele 250 cm.
Dat komt goed uit voor de Münchner meubels die hier strandden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten