Begin de jaren zeventig wilde Tokyo een nieuwe luchthaven aanleggen in Narita. Zo'n veertig kilometer van de hoofdstad midden in landbouwgebied.Tegen de aanleg ervan is toen enorm veel protest gerezen. En als ze in Japan met iets niet akkoord zijn, protesteren ze meestal discreet door voort hun werk te doen maar ze dragen een zwarte of rode band rond hun arm.
Als ze met iets echt niet kunnen leven is het oorlog.
Zoals hier te zien op de foto toen tussen studenten samen met de plaatselijke bewoners
Fotograaf Bruno Barbey van het agentschap Magnum heeft dit schitterend vastgelegd zoals alleen de fotografen van Magnum dat kunnen.
Het protest heeft de bouw van de luchthaven niet kunnen tegenhouden, wel in omvang beperkt en een paar jaren vertraging teweeggebracht. De boeren hebben hun landbouwgrond duur verkocht. de geluisoverlast hebben ze er bij genomen.
De luchthaven is met jaren vertraging opengegaan en eens ze operationeel was hebben de ontevredenen nog torens gebouwd in het verlengde van de startbanen om het de vliegtuigen knap
Voor toeristen die zich op veertig kilometer van het smachtende Tokyo vervelen, hebben ze er een compleet onnozel en kitscherig Japans pretpark naast gezet, waarvan ik denk dat dit niet tot de gevraagde alternatieven behoorde.
De hal is een hyper eenvoudige overspanning; een staaltje van fijnbesnaarde Japanse ingenieurskunst zoals enkel Japanse ingenieurs dat kunnen. Alleen jammer dat zelfs een niet met de bouwkunst vertrouwde toerist - en van die soort zijn er teveel - daar nauwelijks iets van waarneemt want de ruimte onder het uiterst licht buigend koepelgewelf is gevuld met incheckbalies die de prachtige opgekropte spanning van het staal monddood gemaakt heeft.Kijk, om zoveel barbaarsheid van die omhooggevallen facilitymanagers van de luchthaven exploitant, zou ik nog eens wat straatprotest willen organiseren.
Ware het niet dat het klimaat een veel urgenter vraagstuk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten