Sinds ik in één van mijn vorige blogs de Denen ervan beschuldigde zowat de grootste CO² uitstoters ter wereld te zijn, heb ik van de Denen niets meer gehoord. Ik heb sindsdien ook geen Deen meer ontmoet. Daarvoor ook niet.De klimaatdiscussie warmt hier nog sneller op dan onze planeet al doet. Wie treft de schuld en wie wordt vrijgesproken ?
Dààr zijn we nu vooral mee bezig.
Schuldgevoelens worden opgedrongen en ingeslikt.
We verliezen het overzicht. We beschuldigen elkaar van uitstoten die we zouden kunnen vermijden mochten we maar een beetje consequenter leven.
Laat mij het overzicht van de respectabele Vlaamse MilieuMaatschappij erbij halen. Als die het al niet meer weten, zeg.
De grootste uitstoter is de industrie. Meer dan één vierde. Iets anders zou mij niet verwonderd hebben. Die industriëlen denken er alleen maar aan hun aandeelhouders te plezieren, met leuke dividenden, anders draaien die de geldkraan dicht. Dus besparen ze op het beperken van CO² uitstoten. Dat moet zowat de algemene gedachte zijn.
Verkeer is al moeilijker (24 %); daar zijn we zelf de grootste aandeelhouder van. Naar gelang de situatie waarin we zitten kijken we graag richting vrachtwagens, vliegtuigen, salariswagens of het gebrekkig openbaar vervoer.
Onze energiebevoorrading staat op nummer drie (22 %). Die zouden ook wel een tandje mogen bijsteken; die denken ook alleen maar aan hun aandeelhouders en over de kernuitstap hebben we van die ondernemers nog geen ernstige voorstellen gehoord.
De huishoudens zijn best wel grote uitstoters, zo allemaal samen (16 %). Eén grote familie die zich niet correct verwarmt, koelt en energie verspilt. Die van afval één berg maakt, die in de naam van gezelligheid en persoonlijke doelen dingen doet waar we beter niet mee uitpakken als we nadenken over de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen.
Maar dan: handel en diensten: 6%. Ik heb die handelaren en dienstverleners altijd een beetje buiten schot gevonden in heel de discussie maar dat die, na de gezinnen, een aardig potje CO² uitstoten, daar ben ik toch een beetje van geschrokken. In ons over-verkaveld land verwondert mij dat niet. Dat zien we al generaties gebeuren in onze rommelige ruimtelijke omgeving.
Ik voel het, we zijn hier nog lang niet over uitgepraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten