BINNENSTEDEN EN CONSUMENTISME

Op heel veel plekken in onze binnenstad is het commercieel aanbod erg verschraald. Ik zie in deze eens zo gevarieerde negorij, een wijnproeverij, chocolade en pralines, wafels, een grill-en snack-tent, nog eens chocolade en een friettent die zichzelf van de betere soort noemt.
Niet direct bevorderlijk voor de BMI.

Het gaat enkel nog om eten, nog meer eten, drinken en ijsjes likken. Dat is geen zuiver Gents fenomeen; ik zie dat in veel steden gebeuren, maar Gent neem een ereplaats in, bij deze platte neergang.

De binnenstad is één eettent geworden.
Bij de georganiseerde evenementen komen daar nog een aantal mobiele eet- en drinkkramen bij. Geen enkele burger mag nog met één gram goesting naar spijs en drank vrij rondlopen in de binnenstad.

Het eens zo rijke winkelpalet is wel erg één-dimensioneel geworden.
Geen wonder dat alle interessante zaken verdwijnen naar on-line oorden of naar de koopboulevards en invalswegen.

Door gebrek aan een globaal distributiebeleid, over de steden en gemeente heen, komen we tot toestanden waarvan ik al jaren hoor dat we ze niet willen: teveel autoverkeer op die invalswegen en nauwelijks te organiseren efficiënt openbaar vervoer.

Het zijn klaagzangen die ik al twee generaties lang hoor, maar waar geen enkel bestuur of beleidsverantwoordelijke ooit iets ernstigs tegen ondernomen heeft.



FAGUS FABRIEK - WALTER GROPIUS - WERELDERFGOED

Ik ken niet zoveel fabrieken waar de riooldeksels een afbeelding van het hoofdgebouw tonen.

Om eerlijk te zijn, ik ken er geen.

Ofwel zijn alle andere industriële gebouwen te banaal om ze op hun putdeksels te zetten ofwel vindt men het weggesmeten geld. Een combinatie van beiden kan ook.

Fagus (Sylvestris) verwijst naar beuk, de grondstof waar ze de leesten maken die dan op hun beurt dienen om uw schoenen van te maken, op een zodanige manier dat ze goed zitten.

Toen de Fagus-fabriek werd opgetrokken, had de opdrachtgever Carl Benscheidt aan de vertrouwde familie-architect Edward Wernen reeds de opdracht gegeven, maar daar kwam plots ene Walter Gropius zich geheel uit het niets moeien met die plannen, en wist hij Benschheidt ervan te overtuigen dat hij, Gropius, de enige was die in staat was om de nieuwe fabriek naar de moderne en toekomstige inzichten te bouwen, nog veel beter dan Peter Behrens (AEG-Turbinenfabrik Berlijn) bij wie hij stage gelopen had.
Na de praatjes van Gropius moest ook Adolf Mayer mee aan boord want, zoals algemeen geweten is, Gropius kon niet tekenen, Mayer wel.

Of Wernen bij de Deutsche Architektenkammer klacht heeft neergelegd wegens ondeontologisch gedrag van die Gropius, is mij niet bekend. Zit hier een doktoraatsthesis te wachten ?

Die riooldeksels zijn niet van Gropius' tijd. Links van het gebouw ziet u op het deksel de naam Fagus staan, rechts Grecon, de nieuwe naam van het bedrijf want op andere plaatsen maakt de fabriek naast leesten (niet meer in beuk maar in kunststof) ook toestellen voor
brandbeveiliging en andere hoogtechnologische zaken.

Die deksels zijn er gekomen van het ogenblik dat de fabriek op de lijst van UNESCO WERELDERFGOED is komen te staan.

Maar ook Gent met zijn drie torens staat op die lijst.
Misschien kunnen ze onze putdeksels in het centrum ook vervangen met dat weergaloos verfijnd en origineel embleem van de Stad Gent.
Diegene die dat ontworpen heeft en nog erger, diegenen die dat gekozen hebben,
mogen ze van de lijst halen. Net zoals Aalst.

EEN STORM EN EEN BAKJE WATER

Het kan overal voorkomen, een lekkend dak.

Dat is dan een beetje zoeken waar het water precies binnensijpelt.
Want water, moet u weten, heeft een zeer slecht karakter: het komt altijd van ergens van waar u niet weet noch vermoedt van waar het komt,
en het loopt altijd naar ergens waar u niet wil dat het daar naar toe loopt.

Dat heeft wetenschappelijk onderzoek uitgewezen.
En ik kan het weten. 

Zo ook in het DMG, Design Museum Gent.
Daar staat een bakje water op te vangen, met een schaamdweiltje erover om het spatten tegen te gaan en een hekje er rond zodat u het niet zou omstoten.

Het drietalig opschrift is heel humaan:
We zoeken de oorzaak van dit lek en proberen dit zo snel mogelijk te repareren. Bedankt voor uw begrip.

Een tip voor alle confraters die met dit probleem geconfronteerd worden:
in afwachting van het vinden van het lek en de logischerwijze reparatie die er op zal volgen, heeft het stadsbestuur een doortastende beslissing genomen : het museum krijgt er een nieuwe vleugel bij.


 

BLIKSEM OPGEGEVEN

Het is een beetje winderig op deze zondagmorgen maar dat valt niet zo op.

Wat u onmiddellijk merkt is dat het nu exact acht over negen is en dat het geregend heeft vanuit zuidwestelijke richting.

Dat van die regen, dat raken we nooit gewoon; dat het nu exact acht over negen is, is een verademing.

Even eraan herinneren: op 3 okt 2019 om 07:27 is het leven hier op en rond het Sint-Pietersstation blijven stilstaan, door een blikseminslag. 

Exact honderddrieendertig dagen later geeft de stationsklok weer het juiste uur aan. Vraag mij niet hoe dat zo snel is kunnen gebeuren maar het is gelukt.


We hebben dat hier in alle stilte gevierd.

Ook omdat sinds voorbije donderdag alle treinen nu opnieuw op het aankondigde uur aankomen en vertrekken.

Bij de NMBS waren ze daar niet zomaar een klein beetje beschaamd over, neen het leek meer op een existentiële crisis, al hebt u daar niet zoveel van gemerkt. Als ze iets moeten stilhouden bij de NMBS, dan weten ze verdomd goed hoe dat moet. Maar ziet, alles loopt weer volgens de legendarische stiptheid die we zo gewoon zijn.

KORTSLUITING

Bij het aanleggen van elektriciteitskabines kan men niet genoeg veiligheidsmaatregelen nemen.

Voor iedere cabine ligt een verzameling van kabels onder hoogspanning. Als iemand daarin met zijn spade, pikhouweel of boor zou doorzitten dan is een ramp niet te overzien.

Los van de persoon die waarschijnlijk de hoogspanning niet overleeft, zijn er ook de nare neveneffecten:  heel de wijk wiens inhoud van de diepvries definitief verloren is of erger nog, heel de wijk die niet naar de televisie kan kijken.

Om dit te vermijden vraagt Eandis om boven de leidingen een centimeters dikke staalplaat te leggen om dergelijke ongemakken te vermijden.

In casu staat die hoogspanningscabine op privé terrein, maar de aannemer van dienst mag dergelijke werken niet uitvoeren.

Dat wordt door Eandis toevertrouwd aan een gespecialiseerd aannemer die voor hen deze taken vol zware verantwoordelijkheden uitvoert.

Hier zien we hoe zo'n aannemer dat aanpakt.

Met schrootjes van staalplaatjes
en wat leien die hij op de werf gejat heeft.


TRAPPEN - VLUCHTTRAP

Het is maar een vluchttrap.

Zo'n prefab gegoten element dat tijdens de werf ook al dienstig is.
Die trappen zien er dan soms niet uit.

Maar ziet: met de inbreng van de verfijnende interieurarchitecten wordt zo'n trap een zwijgende schoonheid.

Jammer dat vluchttrappen afgesloten moeten zijn. De brandweer eist dat.

De ruimtelijke beleving zou er anders wel bij varen mochten ze niet zo naar het non-existentiële verbannen zijn en misschien zou u dan minder de lift nemen.

Goed voor wat meer beweging.

Van de brandweer mag je veel verwachten maar niet dat ze hun regels laten vallen.

AANGESPOELDEN

In oranje geklede mensen kom je op vele plaatsen en onder diverse omstandigheden tegen.

In een vorige generatie waren dat de - voornamelijk - mannen van de vuilkar en de straatreinigers.

Op prinsjesdag, bij het wk-schaatsen en nu ook op het wk-veldrijden : veel oranje.

Een boeddhistisch klooster: van wijnrood naar oranje, vaak heel veel oranje. 

In Guantanamo: ook veel oranje.

Op rondzwalpende schuitjes op de Middelandse Zee: hulpelozen met hopelijk ook voldoende oranje reddingsvesten.

En nu ook op onze markten en pleinen: de concurrerende vrijwilligers die de kruimels van de nieuwe app-economie proberen in te pikken.

VAN EYCK IN GENT II

Van de vele kunstwerken die er op de onvolprijsbare Van Eyck-tentoonstelling te zien zijn, intrigeerde dit beeldhouwwerk mij een beetje het meest.

Jezus als kleine sloeber die wat pagina's van Maria's - euh ja, welk boek eigenlijk ? - verfrommelt.

Al waren er in Jezus' tijd nog geen boeken - enkel rollen heb ik mij laten vertellen - met welk boek zou Maria rondlopen terwijl ze die kleine Jezus op de arm droeg ?
De heilige schrift ?
Het kookboek van de Joodse Boerinnenbond ?
Een verhalenbundel ?
Een Hebreeuws grammaticum ?

Allemaal vragen waarvan ik dacht in de vijfhonderd zware pagina's tellende catalogus toch iets meer over te weten te komen.
Niet dus.
Anders had ik het al lang gezegd.
Alleen de vermelding dat het om een werk van een onbekende Brusselse beeldhouwer gaat; ca 1435 - 40, de periode waarin Van Eyck werkzaam was.

Die beeldhouwer was - afgaand op zijn werk - een ket dus.
De reden waarom de kunstenaar anoniem wenste te blijven ligt misschien in zijn kijk op Jezus' recalcitrant gedrag. 

Op de tentoonstelling mag u geen foto's nemen. Daar ben ik intussen wèl achter gekomen. 

EXAMENS VERBETEREN

Vraag aan al wie in het onderwijs staat: wat ze het liefst doen is examens verbeteren.
Die ultieme zelftest: heb ik het goed overgebracht ?
Wat is mijn gemiddelde score ?

Was het niet te moeilijk ? Te gemakkelijk ?

Mijn voorlaatste sessie. Iets meer dan zevenhonderd kopijen door te nemen op amper tien dagen.
Elk punt moet ik kunnen verantwoorden.

Iets meer dan zevenhonderd kopijen en slechts één spiritueel antwoord.
De kracht van de volgende generatie loopt niet over van durf en verbeelding. Nog niet.
Dat merkt u wellicht ook als het in dit land op het vormen van een regering aankomt.

Volgend semester zijn het er iets minder dan helft.

En in augustus nog eens. Een paar maar.

VAN EYCK IN GENT

Zo ziet onze toeristische dienst ze graag naar Van Eyck komen kijken : Brits, intellectueel, upper-middleclass, met een kaart in de hand zodat de bijhorende reclameboodschappen gezien worden, schoenen blinkend gepoetst, rugzakje en hoed comme il faut, roklengte op de juiste inch-hoogte boven de enkel.

Stevig te been en komt met de trein.

Leve de remain-Britten die zich zo in Europa komen afreageren, één dag na die historische blunder.