Hier zit u een gevel met stralende gezichten van jonge mensen die het gaan
maken.
U kent die blije foto’s van de jonge promovendi die na de
derde foto uitgelaten hun master-keppel de lucht ingooien.
De wereld staat hen
op te wachten, de opgedane kennis kan beginnen kiemen.
De lui van META-ARCHITECTEN die dit gebouw
ontwierpen kozen niet voor deze soms geforceerde uitgelatenheid, maar voor een
beeld van een redelijk zelfzekere generatie die, met beide voeten op de grond, de
maatschappij instapt met het besef dat het nu aan hen is om deze wereld verder
te doen draaien.
De groei van de universiteiten stelt de inrichtende machten
met de regelmaat van een tienjarig klok voor nieuwe uitdagingen.
Grotere
auditoria voor grotere studentenaantallen.
Labo’s en onderzoekscentra die hun
plaats niet meer krijgen in de stedelijke kernen wegens te weinig ruimte.
Zo ook in Antwerpen waar de UA moet uitwijken naar de campus
Drie Eiken in Wilrijk om die nood te lenigen.
Dit 0–gebouw – het vijftiende van een alfabetische geschikte
reeks gebouwen – bevat acht auditoria, twee microscopiezalen, één bioruimte,één
praticumzaal en ook ruimte aan een reprografische dienst.
De architecten van META zijn vrolijke rakkers die graag de
strikte reglementeringen jennen, al was het maar om de kosten te drukken.
De hoogste laag bevindt zich op 999 cm boven het maaiveld
dat door brandweerwagens kan bereikt worden; de laagste vloer op 399 cm daaronder.
Een beetje insider weet dat dit de grens bewandelen is tussen laag- en
hoogbouw.
De respectabele Antwerpse Brandweer was not so amused maar
koninklijke besluiten zijn nu eenmaal wat ze zijn en alleen de Koning kan hier
iets aan veranderen.
De gevels zijn vier keer dezelfde, de auditoria ook en de
diagonaal gespiegelde symmetrie laat toe de binnenpatio en de gangen met elkaar
te koppelen dat de perspectieven verknikt in elkaar overlopen.
Wat net niet een hakenkruis wordt.
Sober en vernuftig of omgekeerd.
Tot zover onze lof over het gebouw en de ontwerpers.
De fraai ogende betonwanden – naar verluid gegoten door
meesterlijke handen van Portugese bouwvakkers – laten geen inbezitname toe voor
affiches, aankondigingen, uitnodigingen, opruiende posters laat staat uitingen
van protest, onvrede of oproepen tot revolutie.
De inrichtende macht heeft dit lekker onder controle.
GIJ ZULT NIET AANPLAKKEN.
Misschien heeft deze generatie studenten een grotere uitlaatklep via
sociale media en trek ik daar een verkeerd waardeoordeel over uit, maar er
blijft toch maar weinig tastbaar ontevreden gedachtengoed zichtbaar.
Misschien is er ook niets dat moet aangeklaagd worden in deze wereld.
Weten studenten nog wat een weinig water, een doosje perfax, een
plakborstel en een dosis lef aan niet zo gemakkelijk verwijderbare boodschappen
of dito ergernissen kan teweegbrengen ?
Die blije gezichten op de gevel moeten een generatie
voorstellen, die de voorgehouden spiegels omzetten in vensters op de wereld.
Dit moet het doel zijn van onderwijs en onderricht.
En ook, leren keuzes te maken tussen dat eigen private wereldje
en die grote wereld die ons ook nodig heeft.
Ik wil er graag in geloven.
Ik wil ook nog hopen dat deze jongeren later hun kinderen
naar hier brengen om hen te tonen, kijk daar heb je mama, herken je ze ?
En die
daar, … die had je papa kunnen zijn.
Mijn kapper vindt zichzelf in de eerste plaats kapper en dan zelfstandige.
Daarmee bedoelde hij dat architecten ondernemers waren als alle andere.
