OVER FOTOGRAFIE - PORTRET - 1


Als ik heel ouderwets van Dale opensla om de definitie van portret te kennen lees ik: beeltenis, afbeelding van een persoon, waarbij gelaatstrekken als hoofdzaak beschouwd worden, m.n. geschilderde afbeelding, tekening of foto.

Op mijn en uw identiteitskaart staat ook een portretfoto maar ik betwijfel of we die echt als dè portretfoto willen beschouwen die iedereen zich voor de geest moet halen als ze ooit nog eens aan ons denken. Ik begin een rechtszaak tegen gelijk wie die mijn pasfoto laat inkaderen of op het net gooit.

Een portretfoto die als hoofdzaak de gelaatstrekken weergeeft, is voor mij nauwelijks een portret. Ik zie op diverse sites en instagram veel zogenaamde close-ups verschijnen, meestal met telelens genomen. Je ziet elke frons, rimpel of haartje van hun wenkbrauwen.

Hoe technisch perfect zo'n foto's ook mogen zijn, ze stralen nauwelijks enig karakter uit. En tot overmaat van ramp vindt de gefotografeerde in vijfennegentig procent van de gevallen dat die minstens moet glimlachen.

Zo gek. Waarom zou je moeten lachen ? Om in het gevlei te komen bij de kijker ? 

Ik zag Liliane lezen in de bibliotheek. Ik vroeg haar of ik haar mocht fotograferen. In een eerste reactie nam ze haar bril af. Dan begon ze te glimlachen, meer gegeneerd dan spontaan. Toen vroeg ik haar die bril toch weer op te zetten. Deze foto sluit het dichtst aan bij de wijze waarop ik haar eerst zag zitten, maar dan met haar blik op haar boek. Het was zoals ik het gewild had: net opkijkend van het lezen. Nog even tussen de letters zweven.
 

OVER FOTOGRAFIE - SO LONG

Het zou kunnen dat u deze dame in redelijk gevorderde zwangerschap niet onmiddellijk herkent maar ze leefde steeds in de schaduw van haar man.  Veel liefde en intimiteit straalde hun samenzijn nooit uit; eerder een vorm van een onevenwichtig huwelijkscontract.

Sois belle et tais-toi.  

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze meneer herkent u vast wel. 

 

Deze twee foto's vormen één foto (jammer genoeg een spread) die ik laatst zag in een verzameld werk van Annie Leibovitz, Amerikaans fotografe die u kunt kennen van de foto die ze maakte van de blote John Lennon die op de frele Yoko Ono kroop voor een cover van Rolling Stone.

Daar werd ze op slag beroemd mee. 

Ik ben jaloers op Annie's persoonlijkheid want om John zover te krijgen moet je wel over enig charisma beschikken. Yoko was misschien gemakkelijker te overtuigen want zij was een extravagante kunstenares waarbij het mij nog steeds niet duidelijk is aan welk van die twee woorden we de meeste, zo niet enige waarde moeten hechten.

Deze foto - ik moet een beetje voorzichtig zijn want ik betaal geen auteursrechten voor het gebruik hier, deze foto dus van Donald en Melania is genomen, zo'n veertien jaar geleden vermits Barron William nu veertien jaar geworden is. 


Toen was het koppel redelijk vers en gewoon een BA (bekende Amerikaan) waarvan het mannelijk lid de gave had te doen alsof hij zeer welstellend was, alles wist en alles kon. Dat is in de jaren die daarop volgden niet veel veranderd.

Dat was ook niet gelogen of onjuist want zeg nu zelf: president van de USA worden, het zijn er niet zoveel die dat kunnen. 

Ik vraag mij af hoe die foto er gekomen is. Was het op vraag van Donald, van Melania of van Annie herself ?

In de drie gevallen, wie draaide op voor de kosten ? Om dergelijke foto's te maken komt immers wat om de hoek kijken. Dat vliegtuig en die Mercedes staan daar niet toevallig en ik vermoed niet dat Annie daar even toevallig voorbijglipte met haar camera toen Melania zomaar een overstapje deed op Trump's privéjet. In die outfit ? 

Hoeveel tijd heeft Trump Annie gegund om die foto te maken ?  De man staat toch niet bekend als een zeer geduldige persoonlijkheid.

In het verzamelwerk van Annie wordt het mij niet duidelijk waarom ze precies die foto van de Trumps maakte. Dat verzamelwerk bevat uitsluitend uitstekend gemaakte foto's van celebreties, heel vaak met een wederzijds goedgekeurde dosis humor genomen. 

In het geval van Trump blijf ik met één grote vraag vraag zitten: die man heeft toch geen greintje humor in zich ?