WERFCONTROLE - MALEVITSJ

Ik heb er al eerder verslag over uitgebracht en het is nu opnieuw bevestigd: Dirk is een goede
aannemer maar meer nog een begenadigd kunstenaar.

Specialiteit: installaties.





Zoals vorige week nog: een Kazimir Malevitsj maar dan beter dan Kazimir Malevitsj.




Ik ga hier niet verklappen waar die werf is, anders wordt dat daar een overrompeling.


Zijn vorige installatie is overigens voor een aardig bedrag in het gebouw verwerkt.

Kijk maar. 

Benieuwd wat deze installatie zal opleveren.

GENT SINT-PIETERS - GEEN OVERKAPPING

Er was al ergernis ontstaan bij onze geliefde uittredende burgemeester over de besparingsplannen van de NMBS en INFRABEL.

In een persbericht naar BELGA luidt het dat het stadsbestuur van Gent - ordentelijk gehuisvest aan de Botermarkt - een VREDESVOORSTEL gelanceerd heeft.

Voorstel 1: voer de renovatie uit in fasen.

Het moet zijn dat ze dat aan de Botermarkt niet zo van nabij volgen maar de renovatie van het station werd reeds over twee fasen gespreid, en dat moeten ze in principe nog vier keer doen.
Dachten ze daar aan de Botermarkt dat het in één keer kon ?
Het is net omdat het in fasen moet dat het zo duur kost.

Lees maar op onze vorige post hierover. klik

Dat de kostprijs hoger uitvalt - veertig procent wordt gezegd - komt door de hoge staalprijs.

Het moet zijn dat ze daar aan de Botermarkt lichtgelovig zijn.
De staalprijs is de afgelopen tien jaar 15 % gestegen en het materiaal aandeel speelt hoogstens voor 40 % in de algemene kostprijs. Dat wil zeggen dat de kostenstijging door dat staal maar 6% kan zijn, over tien jaar bekeken.  Vanwaar die andere 34 % komt, dat moeten die aannemers dan eens uitleggen.

De oplossing zou er in bestaan de overkapping weg te laten voor de nog uit te voeren perrons.

Het moet zijn dat ze daar aan de Botermarkt niets over het gelijkheidsbeginsel kennen.

We vrezen dat de NMBS hier een ernstig proces voor ongelijke behandeling van haar klanten te wachten staat.
Geen verdere overkapping zou betekenen dat alle reizigers naar Luik, Brussel, Brugge en Oostende lekker comfortabel uit de regen kunnen wachten op hun bijna altijd stipt binnenrijdende treinen.

Die naar of van Antwerpen moeten dan maar nat worden.

Kijk, dat is niet alleen onbeleefd tegenover de Antwerpenaren, die ons in hun overdekt station steeds hoffelijk en correct ontvangen; het is ook onrechtvaardig.

Benieuwd wat ze daarover zullen zeggen bij het Europese Hof voor de Rechten van de Mens.

SCHAARBEEK - BRABANTSTRAAT

Sinds de heer Diouri zijn zaak Dar Al Mehdi International verhuisde van nr 210 naar nr 69 in dezelfde straat - naar het betere deel van de straat - is er inkomhalletje vrijgekomen.

Het is even schrikken als je 's morgens een dakloze ziet slapen tussen rommel waar zelfs een duif niets aan heeft.

Ik heb de foto getrokken op de Dag van de Daklozen, precies één dag na de Internationale dag voor de Reanimatie en één dag voor de Dag van de Jeugdbeweging.

Het is geen foto waar ik vrolijk van word.

Vooral niet als je over de middag merkt dat het lichaam er nog steeds ligt.

Daar word ik ongemakkelijk van.

STRAAT OVERSTEKEN

Merk op hoe het oudste broertje de mini-troley van zijn jongere zusje overneemt en haar mooi een handje geeft bij het oversteken van de drukke straat.

Met hun drieën kunnen ze het.

HERFST

Ik weet het wel, één gevallen blaadje maakt nog geen herfst, maar het appeleert klassiek geschoolde fotografieliefhebbers als ik naar de komende winter, waar de zon met moeite tot zeventien graden boven de kim geraakt en dan langgerekte schaduwen uitstrooit over al wat haar lichtbundels tegenhoudt.

COLLEGEPOES

Het leek al snel op een verhaaltje uit Miep en Janneke.

Poes zit verborgen in de goot voor elektrische geleiders.

Poes doet miaauw.

Poes trekt aandacht van Miep en Janneke.

Miep en Janneke springen recht om poes te bevrijden.

Veel gilletjes.

Toffe docent is zo bereidwillig om zijn exposé op on hold te zetten.

Poes wordt bevrijd.

Poes wordt in de armen genomen en geknuffeld.

Poes wordt later vrijgelaten op de speelkoer.

Miep en Janneke kijken elkaar gelukkig aan.

Let ook op het zeer basic interieur van het lokaal.

Altijd te heet, spijts de geplaatste ventilatie.

Raam met fel tegenlicht.
Raam mag wel open maar dan is er teveel storend straatlawaai.

Deur van het lokaal openzetten; teveel gekwetter uit de trapzaal.

Akoestiek, onbekend.
Wordt enkel gegeven bij wijze van cursus.

Architectuurstudenten: je mag ze tijdens hun opleiding niet te veel verwennen met perfecte lokalen.

Dan weten ze als ze afgestudeerd zijn, hoe het niet moet.

VERVELING

Ik zie grote mensen met kleine kinderen op een terrasje.

De grote mensen praten de tijd weg; de kleine mensen beleven een andere wereld voor hun slimme foon.

Met de kin wordt enige gymnastiek bedreven.

Deze knaap mag zeker in om het even welk café - restaurant binnen. Misschien ook in dat ene restaurant ergens op de dijk in Nieuwpoort.

TICKETCAFé

Het station in Oudenaarde heeft een wachtzaal en een café.
Beide liggen tegenover elkaar en delen dezelfde openingstijden.

Het staat in de sterren geschreven dat de NMBS, in het kader van haar ruimere dienstverlening, het loket met wachtzaal zal afschaffen.

Is het denkbaar dat deze cafébaas zijn sociale functie uitbreidt en dan ook tickets verkoopt aan wie met die automaten of een app niet zo goed overweg kan ?

WERFCONTROLE MEERBEKE

Alles wat hier behouden kon worden, werd behouden.

Alleen het koterijgedeelte moest eraan geloven.

We zijn halfweg en het begint vorm te krijgen.

STRAATWONDEN - KLEINE ETTERTJES

De blog van vorige vrijdag (klik) over de legendarisch hoge kwaliteit van het asfalt tussen en rond de tramsporen, in de zelfverklaarde grootste fietsstad van Vlaanderen - na Kopenhagen dus - heeft wat reacties uitgelokt.

En niet van de minsten.

Een zittend schepen van ons geliefd college, waarvan ik dacht dat mobiliteit zowat zijn core-business is, heeft zelfs geantwoord dat het eigenlijk de schuld is van de Lijn.

De schuld in de schoenen van anderen schuiven, het is vele politici die ik ken, niet vreemd.

Overigens had ik het uittredende bestuur niets verweten. 't Moet zijn dat politici zich wel verantwoordelijk weten maar zich daarom niet verantwoordelijk achten.

Kleine ettertjes zijn het, die straatwonden.

Er zouden naar verluidt tien à vijftien diensten bij betrokken zijn als het gaat om het afwerken van het straatdek met een laagje asfalt of wat betonklinkers.

Al merkwaardig dat de schepen niet precies kan zeggen over hoeveel diensten het gaat. We mogen hopen dat hij wel weet welke hij met hun neus op de harde realiteit moet drukken.


Nu ben ik sinds 2002 een bijna dagelijkse fietser in deze straten met tramsporen, en heb ik op sommige plaatsen al vier keer weten de straat openbreken om het kl..tewerk van die klunzen op te lossen.

Dat is dus reeds meer dan zestien jaar.

In de voorbije zes jaren zou de achtbare schepen al vele malen gepleit hebben voor het aanstellen van één wegbeheerder, namelijk de stad zelf.

Ik dacht dat politici met een uitvoerend mandaat af en toe ook eens overgaan tot het stellen van daden met resultaten, in plaats van pleidooien te houden.

In deze concrete case niet dus.

Pleiten voor iets, ideeën hebben over iets, het is allemaal schoon en wel maar een bestuur dat ook eens iets kan oplossen in plaats van voortdurend naar anderen te verwijzen, daar zou ik nog eens voor willen stemmen zie.

Ik heb de laatste weken veel offertes gezien in mijn brievenbus, die druipen van samenhorigheid, verbondenheid, samenwerken, opbouwend in dialoog gaan, oog hebben voor de zwakkeren in onze maatschappij, een duale samenleving, economische driften niet afremmen, steden maken die unieke kansen bieden voor jongeren, werkenden, ouderen en senioren; het lijkt wel een oproep om een nieuw concilie op te starten.

Ik weet het.

Zestien jaar is kort, zéér kort om een probleem opgelost te krijgen.

Maar stel, stel dat de namen van die wilde weldoeners die ons een lekker wegdek bezorgen, stel dat hun namen, in het oppervlak gegraveerd zouden blijven voor de eeuwigheid, zoals bij de inhuldigingsplaten van een voetbalstadion of een bibliotheek, ik zeg maar wat, zouden onze straten er dan niet gezonder uit zien ?


POËTIC SHOES


Ze was suppoost in het derde huis van het poëzieverhaal daar in West-Vlaanderen.

Echte Watouniens weten waarover ik het heb.

Van gekke (dames)schoenen kijken we al lang niet meer op.
Maar ik vroeg haar of ze deze uitgekozen had omdat de kleuren correspondeerden met de tegelvloer.

Verlegen lachte ze het een beetje weg.

Vrouwen en schoenen, we mogen ze niet in verlegenheid brengen.

Bij Zalondo weten ze dat al lang.
En bij B-POST ook.

Een tip voor tegelverkopers: bij de aankoop van tegels krijgen de dames er aangepaste schoenen bij.
Gratis.
Wedden dat het werkt.

En in vele andere sectoren wellicht ook.

DEGELIJK ASFALT

Wat u hier ziet is geen werf maar een afgewerkt product.

Het ziet er zo niet uit maar het is asfalt naast en tussen tramsporen zodat fietsers er comfortabel over kunnen rijden.
In Gent, fietsstad.

Om de drie à vier jaar moet alles er weer uit om opnieuw een effen asfaltbaantje te kunnen rollen.

Na ongeveer één jaar begint de miserie dan opnieuw.
Loskomen van de granulaten, putten, bobbels, nog grotere gaten, oplapwerk tot we weer toe zijn aan het vertrouwde beeld zoals op deze foto's.

En dat is niet enkel in de Kortijksepoortstraat zo, dat is op veel plaatsen tussen geasfalteerde tramsporen in Gent zo.

Ofwel weten die kl.j.'s van wegenwerkers niet hoe ze een deftig asfaltpapje moeten maken, ofwel kunnen die kl.j.'s van ambtenaren er ook niets van als ze de werken van die kl.j.'s van wegenwerkers controleren.

En dat voor een stad waar beweerd wordt dat daar de beste faculteit voor bouwkundige burgerlijke ingenieurs ter wereld gelegen is.

Daar waar prof. dr. ir. Magnel er wereldfaam aan gaf die afstraalde op alle studenten die er na hem afstudeerden en zich verenigden in de A.I.G. - Association des Ingénieurs de Gand - waarvan het merendeel zich toch verstaanbaar kan uitdrukken in de taal van het gewone volk.

Ik verzin dit niet, ze bestaan.

Kunnen die alumni eens een wetenschappelijk onderzoek opzetten om na te gaan hoe het ideale papje voor asfalt langs tramsporen gebrouwen moet worden ?
Rekening houdend met de klaarblijkelijk bedenkelijke kleefkrachten tussen staal en asfalt, mogelijks de trillingen en resonanties van het tramvoertuig, de kruip en de krimp van het materiaal.

Heel wat gewone mensen en in het bijzonder de fietsers zouden ze uiterst dankbaar zijn.
En de belastingbetaler ook, denk ik.


SINT-BERNADETTE, BID VOOR ONS

Ik ben vorige week een paar keren geschrokken. Ik heb er zelfs een slechte droom aan overgehouden.
Het begon met die reportage dat er in Gent sociale woningen onbewoonbaar waren verklaard en toch nog bewoond waren. Dat kan gebeuren.
Dat er schimmels op de muren groeien, dat kan gebeuren.
Dat een sociale huisvestingsmaatschappij daar toch nog huur voor vraagt, dat kan blijkbaar ook, al is het onwettelijk.

Tot ik hoorde dat het in de Sint-Bernadettewijk was. Ik begon te angstzweten.
T'is toch niet waar zeker.

Nu moet u weten dat dit één van mijn eerste opdrachten was, zo'n vijfendertig jaar geleden: de renovatie van drie appartementsblokken in de Sint-Bernadettewijk.

Zouden die nu al verkrot zijn ?
Dit is iets dat ik mezelf niet kan aandoen. Echt niet.

Tot ik hoorde dat het om de woningen ging en niet om die appartementen.
Over die woningen zal ik het straks hebben.

Die appartementen zijn er gekomen na WO I in een periode dat er veel woningnood was en er weinig geld was.
Waar hebben we dat nog gehoord ?

Enfin, die blokken waren ook met minderwaardige materialen gezet, uitgeleefd en stonden te wachten op sloop maar ook in de jaren tachtig was er veel woningnood en weinig geld. Dus besliste de toenmalige Gentse Maatschappij voor de Huisvesting om over te gaan tot renovatie en ik mocht een voorstel doen dat zo goed was dat het aanvaard werd.

Vlak voor we aan de werken zouden beginnen was er nog een info-avond voor de bewoners van de Sint-Bernadettewijk in de Sint-Bernadette parochiezaal met de medewerking van de toenmalige en zeer dynamische pastoor, Dries Morel, die vroeger in een andere parochie onze jeugdclub-mentor was.

Er bestond nog geen ppt en dus hadden we wat dia's gemaakt van de plannen en ik had ook wat binnenzichten getekend om te tonen hoe schoon en hoe goed die mensen wel zouden gaan wonen.

Na de uiteenzetting mochten de mensen vragen stellen maar niemand stelde er één, wat we interpreteerden als dat het allemaal prima in orde was. Pas na twee pinten kwam een vrouw mij vragen of er naast haar wasmachine, er ook plaats zou zijn voor haar droogkast. Ik heb haar toen gezegd dat ik dat vergeten was maar ik beloofde haar dat ik de plannen voor haar zou aanpassen.

Ik had toen in de politiek kunnen gaan.

Als u die gebouwen nu ziet zult u zeggen dat die architectuur wel een beetje gedateerd is, maar dat zullen ze over de architectuur van vandaag over vijfendertig ook wel zeggen.

Waarom zijn er anders jaartallen uitgevonden ?

Maar kijk, er kwam een balkon bij, een naar de huisvestingsnormen, ruime leefruimte, op het gelijkvloers een tuintje en achteraan een individuele berging voor hun fietsen en andere nuttige zaken.

En dan nu over die woningen.

Die waren naar een ontwerp van architect Oscar Van De Voorde, waar veel architecten vermoedelijk nog nooit van gehoord hadden tijdens hun opleiding - ik ook niet - maar die woningen hadden een schattig landelijk karakter, geheel in de geest en gedachte van de katholieke huisvestingsfilosofie.
Die waren ook aan grondige renovatie toe maar dat zou in 1980 teveel  kosten.

Er werd daarvoor een mini-programma bedacht door de toenmalige directeur, dat door zijn raad van bestuur - voornamelijk CVP'ers - werd goed bevonden. En vooral, ze konden dat in eigen beheer doen zonder medewerking van een architect en dat was dan toch al dat gespaard.

De platte daken werden vernieuwd, van wat lichtkoepeltjes voorzien, een nieuwe keuken en badkamer en dat was het.
Nu moet u van niet teveel bouwkennis voorzien zijn om te weten dat als u een woning voor lange tijd wil veilig stellen, u moet beginnen met het dak. Een dak goed vernieuwen is prioritair om duurzaam te renoveren.
Daar was geen geld voor maar de toenmalige directeur kende een wondermiddel. Gevelverf van Matthys die 1,5 tot 2 mm dik op de gevels uitgesmeerd zou worden en dat zou het vocht wel buiten houden.
Mijn enige inbreng was dat ik de kleuren mocht kiezen.
Ze vonden ze goed want het waren CVP-vriendelijke kleuren.

Als het nu binnen vochtig is en de daksparren verrot zijn, verwondert mij dat niet.

Wat wel verwonderlijk is, dat als een particuliere woning door de burgemeester onbewoonbaar wordt verklaard, die niet verder verhuurd mag worden. En het moet niet steeds gaan om ernstige vocht- of schimmelproblemen; de optelsom van een aantal kleinere mankementen is vaak al voldoende.  U moet dan alles ten gronde vernieuwen of verbeteren alvorens u opnieuw mag verhuren. Een bevoegde ambtenaar moet dat eerst komen controleren.

U mag de woning ondertussen ook niet verkopen aan derden. U mag ze alleen aan de stad verkopen door het systeem van voorkooprecht. En dat doet ze met plezier, voor een habbekrats.

Als u binnen een drie of vier jaar niet rond bent met met uw renovatiewerken krijgt u een boete van 10.000 € aan uw been. Nog een jaar vertraging: 12.500 €. Elk jaar komt er 2.500 € bij. Desnoods tot wanneer uw geld op is. Om leegstandskankers in het stadsweefsel te vermijden.

Deze week is uitgekomen dat dat blijkbaar alleen maar geldt voor particulieren.
Voor huisvestingsmaatschappijen die bestuurd worden door de verkozenen geldt dat waarschijnlijk niet. Anders had ons stadsbestuur zeker ingegrepen bij zulke menswaardige toestanden.

Op de foto deze week in De Standaard, zag ik dat ze daar nog een aantal garageboxen neergepoot hebben.

Toch niet onbelangrijk dat de auto's van de bewoners in het droge staan.


CROISSANTS

Vorige vrijdag kreeg elke treinreiziger van de NMBS één Croissant aangeboden.

Eén.

Ik kreeg er drie.

Omdat ik als Bromptonien volwaardiger bekeken wordt dan een doorsnee treinreiziger.

Bij de NMBS lopen er nog mensen rond met respect voor wie of wat je bent. 

De gulheid van de NMBS kreeg officieel het label Dag van De Reiziger mee maar het was in feite een kopie van de Dag van de Klant  die op zaterdag valt en in het leven geroepen is door UNIZO als onontbeerlijk om deze samenleving bij elkaar te houden.

Mijn bakker hoeft echter niets te vrezen.

Van de NMBS weten we dat stiptheid bereiken een zeer langzaam proces is; lekkere verse krokante croissants maken zal nog langer duren.

Toch bedankt, NMBS.


TROMPE L'OEIL - WIJ WILLEN WILLEM WEL

Daar staat hij nog voor een paar dagen, in zijn pashokje.

Gemeentebesturen mogen een paar weken voor de lokale verkiezingen geen officiële plechtige onthullingen meer doen. Een sperperiode die een domper zet op het fier tonen van de realisaties waar ze jaren voor geijverd hebben.

Dus is het nog een paar dagen wachten tot 20 oktober alvorens zijne koninklijke hoogheid onthuld wordt.

De komst van Willem I is een beetje omstreden, daar aan de Reep.
Moeten we in deze maatschappij nog keizers en koningen een standbeeld geven in de publieke ruimte.

En wat brengt dat op ?


Die Willem was voor Gent wel een buitenbeentje.
Hij is dat nog steeds in de harten van een aantal Orangisten.

Willem I was verwoed kanalengraver - waarvoor het
havenbedrijf en haar afgeleiden hem nog steeds dankbaar is - en 'schonk' ons een universiteit, wat in beide gevallen niet zo evident was.

Dat schenken van een universiteit moet u zo zien: de stad Gent zorgde voor de gebouwen - onder andere de herbestemming van een uitstervend jezuïetenklooster - en Den Haag betaalde de proffen en het personeel.

Vandaar dat er in Gent velen die hun geschiedenis kennen mijmeren: was dat nu nog maar zo.


WERFBEZOEK - AMBACHTELIJK

In de reeks omtrent ambachtelijke hoogstandjes inzake metselwerk willen we u deze twee voorbeelden zeker niet onthouden.

Op de eerste foto ziet u een volwassen metser vol bewondering staan kijken naar dit hoogstandje van metselaarskunst.

Het vergt jaren ambachtelijke praktijk om gevelstenen vertikaal zo nonchalant te metselen, dat ze er jaren willen blijven zitten.

Het blijft een beetje gissen naar het nut van dit soort metselwerk maar het is niet uitgesloten dat de metser van dienst, zich in het geheim aan het oefenen was voor deelname aan de IMMC: Inter Modial Massonery Contest, die om de vier jaar gehouden wordt.

Niet de verwarren met de IMC dat de een beetje de grote concurrent is van IMMC. IMC is het International Massonery Championship en is ontstaan uit de aloude loge werkplaatsen. Deze laatste is wel de oudste en meest traditionele metserswedstrijd aller tijden, maar is lang niet zo sexy.

De IMMC wordt op televisie uitgezonden (Massonery Channel, vroeger eigenaar van het WTCB ofte World Traditional Contests Broadcasting Co) en trekt veel sponsorgeld aan, niet in het minst omwille van de zeer sexy cheerleaders die deel uitmaken van de metsersteams, vaak dezelfde die u tegenkomt op kalenders die u op werven soms ziet hangen.


Het tweede voorbeeld is een staaltje van enginering without enginieers.

Er zijn ongetwijfeld formules te bedenken om de stabiliteit van dit muurdeel te bevestigen.
Jammer dat de bedenker van dit stoutmoedig meesterwerk daar niet verder op doorgegaan is; het zou menig bouwwerk aanzienlijk goedkoper maken.

Naar verluidt zou deze methode afgekeken zijn van de Azteken van het oude Mexico maar dat is niet helemaal zeker.

SINT-PIETERSSTATION GENT NIET OVERDREVEN LUXUEUS

SINT-PIETERSSTATIONGENT, SCHUILEND IN DE REGEN
"Als het sneeuwt of de wind blaast hard, zullen reizigers in de kou staan."
en ook
"Het kan niet dat het maar half wordt afgewerkt en de rest tweedehands is."

Stoere taal van onze voor hoe lang nog geliefde burgemeester - Daniël Termont -  nu bekend gemaakt werd dat Infrabel er wel aan denkt de reeds aangevatte werken ooit verder te zetten maar wanneer weten ze daar niet precies, en het zal ook met wat minder moeten kunnen.

Ook jonge mensen hebben recht op comfort.
De heraanvangsdatum van de werken is een schatting, de einddatum een vage gissing. 

En dan schiet dat bij DT in het verkeerde keelgat.

Er zal vooral gesnoeid worden in de bovenbouw - minder glas boven de perrons, minder glas in de perronvloeren en geen geluifel meer boven de sporen want de treinen kunnen wèl tegen de regen en de kou.

Dan krijg je reacties zoals in de aanhef van deze post.

Dat die bovenbouw tè duur kost is praat van simpele zielen, want die kost maar het topje van de ijsberg van wat de totale renovatie van dit station kost.

Wat meer dan een lever kost is de onderbouw.

Op verzoek van een aantal trouwe lezers wil ik dat wel eens toelichten.

Vermits van de twee sporen er steeds tien feilloos moeten blijven functioneren zoals we dat van de NMBS gewend zijn, kunnen er maar twee sporen tegelijk aangepakt worden.

Nu wordt het even moeilijk maar u bent geen simpele ziel en u leest door.
Als het u niet meer duidelijk is, stuur mij dan een mailtje.

Eerst moet een zware slibwand gegraven worden over heel de lengte van het perron (+/- 200 m) en dan wordt die gevuld met beton.
Die wand is nodig want anders zou het volgende spoor lichtjes kunnen scheefzakken en dat kunnen ze bij de NMBS niet velen want dan kan de alom bewonderde stiptheid niet meer gegarandeerd worden.

Daarna wordt de aarde tussen de vorige en de nieuwe slibwand weggegraven terwijl de nieuwe slibwand voorzien wordt van stevige grondankers.

Op heel wat plaatsen blijkt die wand dan niet diep genoeg gegraven te zijn, en zijn er bijkomende onderschoeiingen nodig.

Nadien begint het wegbreken van de vorige zware, stevige, dikke betonnen slibwand.
Dat doen ze niet met dynamiet; dat gebeurt machinaal.

Daar moeten soms wat dwarsribben tussen gegoten worden want anders klapt de boel zo in elkaar

Als ze op het gelijkgrondse niveau gekomen zijn, worden eerst palen in de grond geboord, dan palen en kolommen boven de grond zodat de brug waarop de treinen in de toekomst zullen rijden, kan geplaatst worden.

Als die brug stevig genoeg is wordt aan de perrons begonnen.

Maar ook: op de begane grond wordt nu een dikke betonplaat gegoten die dan opgehangen wordt aan de pas aangelegde gemaakte brug.

Als die vloerplaat er stevig genoeg aan vast hangt kan gestart worden  met het uitgraven van de ondergrond want daar moet een nog grotere immense fietsenparking komen.

Als heel de basisstructuur min of meer in evenwicht is kunnen de hangdraden door geknipt worden en begint de aannemer aan de staal- en glasstrucutuur bovenaan.

U snapt het: die onderbouw is niet in een paar weken rond.

Daar komt ook wat dure engineering bij kijken die à la minute proeven doet en dan de berekeningen en verrekeningen bijstuurt.
Die berekeningen zijn ingewikkeld en kosten aardig wat, die verrekeningen die er op volgen het veelvoud ervan.
De berekeningen vergen kwadratische functies, logaritmes, wortels en integralen; vandaar de hoge kostprijs.
De verrekeningen, zijn eenvoudiger - da's gewoon maal en plus - vandaar de tienvoudig hoge kostprijs ervan.

En ingenieurs, dat weten we ondertussen, die rekenen nooit scherp; die nemen altijd wat comfortabele veiligheidsmarge.
Zeker als ze voor de overheid en haar afgeleiden werken.

Want in de aannemingsovereenkomst zitten een redelijk groot aantal posten met vermoedelijke hoeveelheden, en dat zijn meer dan een paar schaapjes op het droge voor de aannemer van dienst. Da's een hele kudde schapen op het droge.

Voilà waarom dat zo duur kost.

De voorgestelde snoeiwerken zullen aan het totale kostenplaatje niet veel veranderen. Het zou al een slok op de borrel schelen mochten er meteen vier sporen aangepakt worden in plaats van twee maar dan is het niet ondenkbaar dat gedurende heel deze werkfase, 's lands treinverkeer hopeloze vertragingen oploopt met repercuties tot in Aarlon, zeggen ze bij de NMBS en ze hebben het al zo lastig om hun zo geroemde en betrouwbare stiptheid aan te houden.

Luik heeft een volledig overkapt station.
Leuven ook en straks Mechelen ook.

Antwerpen ook maar daar was de overkapping een beschermd monument maar u wil niet weten wat het daar in Antwerpen gekost heeft om aan het bestaande station nog twee ondergrondse treinlagen toe te voegen.

Sluizen vol euro's zijn daar naar de aannemers opengezet om dat huzarenstukje te kunnen realiseren.

Als ze in Antwerpen iets bouwen op kosten van de gemeenschap, dan mag het daar altijd dubbel zoveel kosten als in de rest van het land.
Zelfs al halen ze daar in Antwerpen amper de helft van het aantal treinreizigers per dag dan in Gent. Dat zijn er in Gent plus minus 60.000 per dag. Per dag.

Dat is flink wat meer dan die 35.000 reizigers van Antwerpen-Centraal.  Och arme.

We zijn benieuwd of onze toekomstige geliefde burgemeester(s) en lokale politici een even harde vuist kunnen maken zoals de Antwerpse bewindslieden dat al generaties lang kunnen. Zo te zien zit er bij die laatste groep momenteel nog geen vermoeidheid op het met de vuisten op tafel slaan.

Gentse burgemeesters en bij uitbreiding de Gentse politici hebben van oudsher een grote muil in hun eigen gemeenteraad en achter de toog van café Den Turk, rechtdoor als u langs de hoofdingang uit het stadhuis stapt.

2027 zou nu de einddatum zijn van renovatiewerken aan het Sint-Pietersstation. Geen enkele treingebruiker in Gent die dat gelooft, behalve de stoere stuurlui aan de toog van café Den Turk.