2020. HET WAS EEN FANTASTISCH JAAR

eerste deftige draagbare typemachine uit de collectie van boekhandel Limerick - Gent

In 1920 lanceerde deze firma een handige schootschrijfmachine. De eerste echte laptop, licht van gewicht en vooral, overal handig in het gebruik. Van toen af aan kon je overal ter wereld typen wat je maar wilde typen.

Het zou lang duren eer er nog iets op de markt zou komen dat nog een grotere sprong voorwaarts zou neerzetten: de laptop met tekstverwerker. Die nieuwe laptops hebben wel een paar nadelen: je moet over elektriciteit beschikken of je batterij moet voldoende opgeladen zijn. En je kunt je tekst niet eens afdrukken en bij iemand achterlaten of hem opbergen in die map die dient om getypte teksten te verzamelen, voor later.

1920. Zegt het u nog iets ?

De Grote Pandemie van de Spaanse Griep was net voorbij, of ongeveer toch. Men mocht weer de wereld rond reizen en zijn typemachine meenemen, denk ik dan.

25 miljoen doden. Vijfentwintig miljoen op een bevolking van nog geen 2 miljard mensen; vandaag  reizen we veel meer dan toen en volgens de laatste cijfers zijn er zijn 'slechts' 1,7 miljoen doden op 7,7 miljard inwoners van de planeet aarde.

Zijn we er niet enorm op vooruit gegaan ? In 1918, toen het virus opdook wisten de dokters niet goed wat er echt gaande was. Was het een bacil of een virus ? Over virussen was niet veel geweten. Niet hoe het overgedragen werd noch wat het juist met ons lichaam deed,  laat staan dat er een remedie voor handen was. 

Er mocht zelfs niet over geschreven worden want het was overgebracht via het Amerikaans leger vanuit Amerika naar Engeland en Frankrijk en naar België.  De vijand, de Duitsers, mochten er niets over horen. Enkel in Spanje was de pers vrij en daar mocht er wel over geschreven worden en daarom leek het of die smerige griep uit Spanje kwam.

Hoe zijn we er sindsdien niet op vooruit gegaan ? Ik was in januari op de lezing in Antwerpen van Yuval Noah Harari (Sapiens, Homo Deus ... ) waar hij uiteenzette dat de mensheid ongelooflijke sprongen voorwaarts gemaakt had:  bij de minste virusdreiging spant de hele medische en wetenschappelijke wereld samen, ze wisselen data en onderzoeksresultaten met elkaar uit om te weten te komen wat het virus nu precies is en doet, hoe we het kunnen indijken en vooral, welke vaccins we kunnen aanmaken om het te bedwingen. In een recordtempo werden alle domino's gerangschikt en in positie gebracht opdat we zouden beschikken over vaccins die betrouwbaar en werkzaam zijn en zo rap als het kan ingespoten kunnen worden bij u en bij mij, gratis, opdat we terug zouden kunnen leven zoals we zouden willen dat het leven is. De vrije markt heeft zichzelf mogen zijn en alle farmabedrijven voelden zich aangespoord om alles op alles te zetten. Met dat virus is er geld te verdienen en kunnen we de wereld weer op kruissnelheid laten draaien zoals we menen dat die moet draaien. Met alle voor- en nadelen erbij.

Is dat niet fantastisch ? 

Alle regeringen hebben er op één of andere manier ervoor gezorgd dat we min of meer in ons kot bleven; dat als we de teugels een beetje teveel vierden, teruggefloten werden - terecht denk ik dan - en ondertussen worden zij die er teveel onder lijden met centen bijgestaan uit de grote pot. Ontoereikend voor velen, helaas, ik weet het, maar zonder veel aarzelen beslisten zij die daar verantwoordelijk voor zijn dat we wel wat extra's mogen uitgeven. In België zo'n 11 miljard heb ik horen zeggen. Op een begroting van ongeveer 250 miljard valt dat nog mee. Het mocht misschien wel iets meer zijn. We halen dat wel weer op, zeker weten. We zijn trouwens niet het enige land met schulden; de hele wereld zit in hetzelfde schuitje.

Iedereen die er onder lijdt, letterlijk of figuurlijk, wordt in de mate van het mogelijke geholpen, met de nodige zorg omringd of aangemoedigd. Geen autoriteit die de medische sector verplichtte de handen uit de mouwen te steken; ze deden het spontaan, zonder er veel bij na denken. Gewoon doen wat moet gedaan worden.

Is dat niet fantastisch ?

Er zijn nog heel wat zaken waar we op vooruit gegaan zijn. Zo stelde ene Marcel van T. op diezelfde lezing van Harari in Antwerpen, de zeer intelligente vraag of meneer Harari het goed vond dat onze regering geld uitgaf aan het kopen van nieuwe straaljagers ter vervanging van de F-16. Van Tilt hoopte ermee te scoren maar de professor leerde hem de zaak vanuit een breder perspectief te zien.  

"Weet u hoeveel geld er van de belastingen in de vorige eeuwen werd uitgegeven aan de oorlogsmachine en verdedigingswerken ? Nu is dat in de meeste landen amper nog 2 % en waarschijnlijk zal dat aandeel in de komende generaties nog zakken. "

Tijdens deze pandemie moest ik vaak denken aan die film Si tous le gars du monde. Een film over een een verdwaalde vissersboot waar een verschrikkelijke besmettelijke ziekte uitbreekt en de marconist hopeloos probeert noodsignalen uit te zenden die ergens in Afrika opgevangen worden en hoe er dan een hele ketting tot stand komt van mensen die een serum zelfs door het ijzeren gordijn van Berlijn weten te loodsen om het uiteindelijk bij het schip te kunnen droppen en de bemanning te redden. 

U zult mij deze sentimentele film uit 1956 vergeven maar een verre lieve tante van mij was srcipt-girl in deze film van Christian-Jacque (zonder es).  Raymond van het Groenwoud bezingt het ergens in één van zijn liedjes, si tous les gars du monde voulaient, voulaient se doner la main ...

We gaan er op vooruit, we leren heel veel van het verleden, we leren hoe we moeten samenwerken, we leren geven door kennis uit te wisselen, en ook liefde en genegenheid, hulp en bijstand, respect en verlangen. We gaan er op vooruit. U moet mij nooit vragen in welke periode uit het verleden ik zou willen geleefd hebben. Ik zeg u, geeneen. Ik zou eigenlijk honderd jaar verder willen leven. 

Dit weet ik zeker: over honderd jaar zal de mensheid er beter voor staan dan nu. We zullen nog meer geleerd hebben samen te werken. De nieuwe generaties die er zitten aan te komen zullen het alsmaar beter doen, beter voor elkaar zorgen, met vallen en opstaan, met tegenslagen en met successen.

Dat is dit jaar nog maar eens bewezen: we doen het alsmaar beter. 

Evolutieleer is niet het overleven van de sterkste; overleven is aan hen die respectvol met elkaar samenwerken. 

En is het u opgevallen dat het mogelijk is om een tekst over 2020 te schrijven zonder één keer dàt woord te gebruiken ?





What do you want to do ?
New mail
What do you want to do ?
New mail
What do you want to do ?
New mail

OVER FOTOGRAFIE - PORTRET - 1


Als ik heel ouderwets van Dale opensla om de definitie van portret te kennen lees ik: beeltenis, afbeelding van een persoon, waarbij gelaatstrekken als hoofdzaak beschouwd worden, m.n. geschilderde afbeelding, tekening of foto.

Op mijn en uw identiteitskaart staat ook een portretfoto maar ik betwijfel of we die echt als dè portretfoto willen beschouwen die iedereen zich voor de geest moet halen als ze ooit nog eens aan ons denken. Ik begin een rechtszaak tegen gelijk wie die mijn pasfoto laat inkaderen of op het net gooit.

Een portretfoto die als hoofdzaak de gelaatstrekken weergeeft, is voor mij nauwelijks een portret. Ik zie op diverse sites en instagram veel zogenaamde close-ups verschijnen, meestal met telelens genomen. Je ziet elke frons, rimpel of haartje van hun wenkbrauwen.

Hoe technisch perfect zo'n foto's ook mogen zijn, ze stralen nauwelijks enig karakter uit. En tot overmaat van ramp vindt de gefotografeerde in vijfennegentig procent van de gevallen dat die minstens moet glimlachen.

Zo gek. Waarom zou je moeten lachen ? Om in het gevlei te komen bij de kijker ? 

Ik zag Liliane lezen in de bibliotheek. Ik vroeg haar of ik haar mocht fotograferen. In een eerste reactie nam ze haar bril af. Dan begon ze te glimlachen, meer gegeneerd dan spontaan. Toen vroeg ik haar die bril toch weer op te zetten. Deze foto sluit het dichtst aan bij de wijze waarop ik haar eerst zag zitten, maar dan met haar blik op haar boek. Het was zoals ik het gewild had: net opkijkend van het lezen. Nog even tussen de letters zweven.
 

OVER FOTOGRAFIE - SO LONG

Het zou kunnen dat u deze dame in redelijk gevorderde zwangerschap niet onmiddellijk herkent maar ze leefde steeds in de schaduw van haar man.  Veel liefde en intimiteit straalde hun samenzijn nooit uit; eerder een vorm van een onevenwichtig huwelijkscontract.

Sois belle et tais-toi.  

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze meneer herkent u vast wel. 

 

Deze twee foto's vormen één foto (jammer genoeg een spread) die ik laatst zag in een verzameld werk van Annie Leibovitz, Amerikaans fotografe die u kunt kennen van de foto die ze maakte van de blote John Lennon die op de frele Yoko Ono kroop voor een cover van Rolling Stone.

Daar werd ze op slag beroemd mee. 

Ik ben jaloers op Annie's persoonlijkheid want om John zover te krijgen moet je wel over enig charisma beschikken. Yoko was misschien gemakkelijker te overtuigen want zij was een extravagante kunstenares waarbij het mij nog steeds niet duidelijk is aan welk van die twee woorden we de meeste, zo niet enige waarde moeten hechten.

Deze foto - ik moet een beetje voorzichtig zijn want ik betaal geen auteursrechten voor het gebruik hier, deze foto dus van Donald en Melania is genomen, zo'n veertien jaar geleden vermits Barron William nu veertien jaar geworden is. 


Toen was het koppel redelijk vers en gewoon een BA (bekende Amerikaan) waarvan het mannelijk lid de gave had te doen alsof hij zeer welstellend was, alles wist en alles kon. Dat is in de jaren die daarop volgden niet veel veranderd.

Dat was ook niet gelogen of onjuist want zeg nu zelf: president van de USA worden, het zijn er niet zoveel die dat kunnen. 

Ik vraag mij af hoe die foto er gekomen is. Was het op vraag van Donald, van Melania of van Annie herself ?

In de drie gevallen, wie draaide op voor de kosten ? Om dergelijke foto's te maken komt immers wat om de hoek kijken. Dat vliegtuig en die Mercedes staan daar niet toevallig en ik vermoed niet dat Annie daar even toevallig voorbijglipte met haar camera toen Melania zomaar een overstapje deed op Trump's privéjet. In die outfit ? 

Hoeveel tijd heeft Trump Annie gegund om die foto te maken ?  De man staat toch niet bekend als een zeer geduldige persoonlijkheid.

In het verzamelwerk van Annie wordt het mij niet duidelijk waarom ze precies die foto van de Trumps maakte. Dat verzamelwerk bevat uitsluitend uitstekend gemaakte foto's van celebreties, heel vaak met een wederzijds goedgekeurde dosis humor genomen. 

In het geval van Trump blijf ik met één grote vraag vraag zitten: die man heeft toch geen greintje humor in zich ?

RECENT WORK

Een moeder, haar zoon en zijn lief.

Ze weten graag wat er te zien is in Museum Voorlinden.


Voor meer recent fotowerk: klik op de foto.

Mevrouw Delphine


 Dag Mevrouw Delphine van Saksen-Coburg,

we hopen dat we u binnenkort weer welkom mogen heten om uw parkje aan de Burggravenlaan opnieuw in te huldigen. t' Is niet omdat wij hier in een buurt wonen vol konings- en prinsessenlanen dat wij hier allemaal royalist zijn. Integendeel, er zijn hier minstens evenveel republikeinen.

Ik bewonder de moedige stappen die u ondernam om de erkenning te krijgen die u toekwam.

Dat u daar zo voor heeft moeten vechten is ten dele verstaan: de vrouw van uw vader achtte haar eer en trots van een hoger belang dan het uwe. En Albert, waarschijnlijk niet altijd de moedigste thuis, wist niet op welk been te dansen.

Ik denk dat Filip de kwetsbare band met zijn ouders nu wel redelijk goed verbeuzeld heeft, maar hij heeft gelijk; t' is niet omdat het uw ouders zijn dat ze altijd gelijk hebben. 

De houding van Albert tegenover buitenechtelijke kinderen was onaanvaardbaar. Een slag in het gezicht van alle kinderen die in een gelijkaardige val zitten. Een dikke merci aan de rechters die zich niet hebben laten beïnvloeden.

Overigens, we gaan het daar later nog eens moeten over hebben: de term halfbroer of halfzus klinkt ook maar een beetje zozo. Het lijkt of je mààr voor half telt. Toch niet helemaal echt de zus van Filip en Astrid en Laurent.

Iedereen was deze week opgelucht dat u alvast door uw broer voor vol bent aanzien. En hopelijk voor u blijft het niet bij die ene keer.

Uw naam hoort nu thuis in de reeks van vrouwelijke straatnamen die er gekomen zijn omwille van de strijd die ze voerden om een rechtvaardiger bestaan in deze wereld.

Ik doe nu een oproep aan ons geliefd stadsbestuur dat het parkje waarvan sprake, officieel het Delphine van Saksen-Coburg park te gaan noemen en bij deze nodigen wij u, namens de Prinses Clementinalaan graag uit om op de plechtigheid aanwezig te zijn.  Patrick zal u wel op tijd een mailtje sturen.

Uw aanwezigheid, nu al meer dan tien jaar geleden die achtentwintigste augustus in tweeduizendentien, ligt ons hier nog allemaal vers in het geheugen. 

En uw paarse schoenen ook.

We willen er opnieuw een straatfeest van maken en breng dan uw twee broers en zus ook mee. Dat wordt pas een feest zeg. 

Uw kinderen zijn intussen ook tien jaar ouder, die zullen wel niet mee willen komen met hun pa en ma, maar het zal veel vrouwen in de buurt doen opfleuren als ze weten dat uw charmante echtgenoot er weer bij zal zijn. 

We moeten er wel niet op speculeren dat dit nog binnen de corana-tijd zal plaatsvinden. Ons stadsbestuur kennende - en haar gewoonte om alles kilometerslang te laten aanslepen - zal de officiële naamsverandering pas rond hebben als de coronamaatregelen al lang opgeheven zijn.

En dan nog iets: hoe gaan we uw bordje nu een naam geven ? 

Delphine Michèle Anne Marie Ghislaine van Saksen-Coburg, prinses van België (Ukkel, 22 februari 1968) 

Hebt u graag dat we er uw beroep 'kunstenares' er nog steeds bij vermelden ?

Of zeggen we gewoon het DELPHINE-park ? 

Graag tot binnenkort,

heel genegen.

 

Alle foto's zijn eigendom van Zara Ramone.


JONG TALENT

 Er is veel te doen rond voetbalclubs. Vooral veel gedoe.

Over de vele miljoenen die daar circuleren en over de vele sociale bijdragen die niet hoeven betaald te worden zoals bij normale werkgevers.

In de discussie of die bijdragen nu wel of niet verschuldigd zijn komt heel vaak dit argument naar boven: wij, voetbalclubs, wij hebben ook een jongerenwerking waar wij ervoor zorgen dat jonge knullen van straat gehouden worden door ze in te schakelen in onze trainingsprogramma's en oefenmatchen.

Kijk maar hoe ze daarin opgaan, hier op de zeedijk in Nieuwpoort. Die gastjes van AAGent springen op hun up-tempo clublied, lachend naar hun toekomst. Wie weet, dromend van een grote carrière en voor veel geld verkocht worden aan een andere ambitieuze club. 

Die gasten worden werkelijk deel van het systeem . (klik)

EXTRA VEILIG

Je kijkt er wel van op. In volle coronatijd zes gewapende paracommando's van Franse makelij die om acht uur 's avonds op de zeedijk met ondergaande zon, nog een patrouilleke lopen.

Para's van het genre waar je liefst geen woorden mee hebt.

Ze waren er niet om het maskerdracht te controleren.

Het is nog steeds een uitloper van de Franse terreuraanslagen. Ik keek daar wat van op. De andere vakantiegangers - voornamelijk Fransen - niet.

Ik versta dat, ze het daar in Malo les Bains ernstig nemen; zo dicht bij de Belgische grens.

Grens- en terreurbewaking tegelijk. (klik)

EENVOUDIGE VRIENDSCHAP

 

De jongen rechts gooide visvoer in de vijver en voerde het woord.

De jongen links was wat ouder maar scoorde wat minder op het vlak van begaafdheid. 

Maar je moest die twee zien als een karper toch zo dwaas was geweest om in het aas te bijten.

Een zonnig team: de jongste stuurde de hengel en karper naar het visnet; de oudere hield die voor hem klaar.

Dan haalde de jongen de vishaak voorzichtig uit des karpers muil en gooide hem weer de vijver in. 

Heerlijk hoe ze dat samen regelen, daar in Zonnebeke. (klik)

BRIEVEN AAN KUNSTENAARS - WILLIAM KENTRIDGE

.


 Dag meneer Kentridge,


Ik heb uw werk gezien en gehoord in het museum Voorlinden.

Uit drie mini megafoons waarin u telkens een luidsprekertje bevestigd hebt, klinken klagende gezangen, gezongen door niet geschoolde mannen die van klagen wel kaas gegeten hebben. Geraspte stemmen hoorde ik.

De megafoontjes draaien mooi synchroon heen en weer, aangedreven door een elektrische motor die ook drie bejaarde naaimachines aandrijft. Drie Singers die niet zingen maar klagen.

Kenners hebben respect voor zo'n naaimachines van Singer. De joodse Isaac Singer bracht ze rond 1850 op de markt en dertig jaar later had hij een marktaandeel van meer dan 80 procent. Vanuit New York - waar hij in den beginne op markten zijn machines zelf demonstreerde - veroverde hij heel de wereld. Mits een minimum aan onderhoud doen die machines van toen het nog altijd. En met een voetpedaal geniet u van de vrijheid ze overal te kunnen gebruiken. Ook in streken waar permanent over elektrische stroom beschikken, geen evidentie is. Zoals in Afrika, uw continent.

Die naaimachines hebben de wereld veranderd. Ook in uw land waar moeders vlijtig de naaimachine hanteren om de uniformen van hun kinderen te naaien als ze naar school willen om hopelijk uit de sloppen te geraken. Soms lukt het om met die naaimachines een mini-onderneming te starten.

Wij westerlingen zijn erg gesteld op dat soort self-employment. Wij verwachten dat heel de wereld ons economisch model overneemt. Produceren, winst maken, investeren, exporteren; u kent vast het hele verhaal.

Ik hoef u niets wijs te maken. U bent als joodse-blanke Zuid-Afrikaan al heel lang tegen apartheid aan het vechten op uw manier. Documenta, de Biënale van Venetië, Moma; u bent al op vele plaatsen welkom geweest om uw activisme te verspreiden onder mensen die op een beschaafde manier in hun cultuurpaleizen kennis willen nemen van het onrecht in de wereld. Drie jaar geleden was u nog in Brugge, alwaar u een record aantal bezoekers lokte.

Eigenlijk mag het uw wens zijn dat de zwarte bevolking van Afrika ooit zal kunnen lachen met onze merkwaardige manier van kennisname en confrontatie van wat hen allemaal aangedaan wordt.

In afwachting hiervan, dank om de creatieve manier waarop u ons wakker schudt.

Getekend, 

 

J.J.J. R.

 

 

 



 

 

BRIEF AAN MEVROUW LYDIA PEETERS, MINISTER VAN OPENBARE WERKEN EN MOBILITEIT

 Dag mevrouw Peeters,

Zondagavond waren wij te gast op één van uw werven: de voorbereidende werken voor dè realisatie van de eeuw: de Oosterweelverbinding in Antwerpen.

We waren niet de enige gasten. Het duurde wel een uur en drie kwartier voor we uw verwelkomingscommittee mochten ontmoeten. Dat vonden we wel aardig maar wat lang. Dat is tenslotte honderd en vijf minuten. De tijd van een goede film, toch ?

Vijf goedlachse werklui wiens lichaamstaal zelfzekerheid uitstraalde: mannen, dit fikken we wel.

Na deze voorbode dachten we nog een hele reeks andere teams tegen te komen die ijverig aan het werk zouden zijn, of het werk zouden bespreken of het werk zouden bekijken.

Dat was eerder terleurstellend en u zou waarschijnlijk ook teleurgesteld zijn indien u van de kust over Antwerpen naar Limburg zou gereden zijn.

Anderhalve kilometer voor de tunnel: niemand te zien. 

In de tunnel: niemand. 

Tot vijf kilometer voorbij de tunnel: niemand.

En toen snapte ik het. Het was zondagavond verdomme, bijna middernacht. Nee serieus, wie werkt er dàn nog ?

Ik wil u wel beleefd waarschuwen: als het uw geoorloofde ambitie is om nog tijdens deze legislatuur de werken plechtig op te leveren, dan zal dat niet volstaan met vijf - laten we ze werkwilligen noemen - die aan de vernauwing van vier naar één rijspoor,  de wagens en hun inzittenden staan te keuren.

Ik denk dat uw administratie toch eventjes één en ander moet monitoren.

Ik wens ze alvast veel succes toe en laten we hopen dat de door u geïnvesteerde kapitalen zullen leiden tot een algemene tevredenheid van het land en haar bevolking.

Met beleefde groeten, 


J.J.J. R.



LEERBOEK ELEKTRISCH RIJDEN

In DS verscheen op de opiniebladzijde mijn ervaring als elektrisch automobilist. Daar die pagina achter een betaalmuur zit vragen velen de tekst eens op te sturen; bij deze. De hoofdredacteur noemde het een dyotopische ervaring. Ik beaam.


LEERBOEK ELEKTRISCH RIJDEN.(let op, het is een 'lang' artikel)

 

Daar mijn elf jaar oude diesel auto non grata geworden was in een aantal steden besloot ik een nieuwe te kopen. Ik zou voortaan elektrisch rijden, het voortouw nemen. Niet een hybride, dat is teveel van twee walletjes eten; neen ik zou voor full elektrisch gaan.

 

Eerste teleurstelling : er is nog maar weinig keuze op de markt. Al meer dan twintig jaar rijd ik met een familiale monovolume. Veel auto voor weinig geld, vond ik. Mijn kinderen ook. In die categorie van monovolumes vind je niets elektrisch. Het is ofwel een omgebouwde camionette, een SUV ofwel een duurdere kar of een model dat nog moet gebouwd worden.

 

Elektrische wagens met een rijbereik rond de 450 km zijn echt wel prijzig. Dus werd het iets met een theoretisch rijbereik van 260 km.

 

Al veertig jaar geleden, voor de voormalige bouwmeester ons een schuldgevoel aannaaide, heb ik gekozen voor wonen in de stad. In mijn geval betekent dat : geen autogarage of oprit. Ik ben dus volledig aangewezen op publieke laadpalen.

 

De tarieven voor laden willen wel eens variëren. Dat is afhankelijk van de laadkaart die je connectie maakt. Er zijn zo’n tiental verschillende ‘providers’ met elk hun eigen voordelen maar ook beperkingen die je pas later ondervindt zoals een app die nog wat prematuur is, een redelijk aantal palen in België en Nederland beschikbaar maar dan weer niets in Frankrijk of Duistland bijvoorbeeld. Bij sommigen kan je ook snelladen, bij anderen al helemaal niet. Sommigen vragen een vast maandtarief, bij anderen varieert de laadprijs. Dat heb ik allemaal moeten ervaren en uitpluizen. Mijn garagist kon mij daar niet bij helpen. Hij had voor mij wel de radio op MNM geprogrammeerd maar dat is een zender waar ik nooit naar luister. Toen ik vroeg of hij op het navigatiesysteem ook de laadpalen kon laten verschijnen, verwees hij naar het instructieboekje en als dat niet helpt naar de website. Van het ene noch van het andere ben ik wijzer geworden. Voel je klant bij de middenstand. De volgende keer kan ik net zo goed een wagen bestellen bij boldotcom.

 

Als ik mijn laatste factuur bekijk zie ik dat het tarief van laden varieert van 0,39 € tot 1,06 € per kW. Daar is wellicht een verklaring voor maar in een land waar de maximum tarieven voor benzine en diesel vastliggen, is dat toch een beetje merkwaardig. De ene keer laadt hij op tot het theoretisch maximum, een andere keer kan dat gerust tien tot vijftien procent daaronder liggen. Ik heb mij laten vertellen dat de stroomkracht op het net niet altijd dezelfde is.

 

Op een actieradius van 250 km betekent zo’n slappe stroomkracht algauw 25 tot 30 km rijcapaciteit minder. Dat wil zeggen dat ik nooit tochten onderneem die heen en terug meer dan 100 km bedragen. Want onder de dertig km reserve durf ik echt niet meer rijden. Niets zegt dat het plotseling heel snel bergaf kan gaan met je capaciteit. Ik betrouw die elektronica voor geen haar. En daar sta je dan.

 

Want ook dat heb ik moeten ondervinden; al ben ik wat men noemt ‘een gezapig rijder’, toch ligt het verbruik dertig procent hoger dan in de brochure staat. Autohandelaren zal je niet gauw terugvinden in de hoek van academici die hun onderzoeksresultaten eerst voorleggen aan hun gelijken, alvorens ze die in hun folders plaatsen. Die wagen rijdt zo zuinig als voorgeschreven als ik niet meer dan 50 km/uur rij, ook op de autostrade.

 

Laden, dat levert ongeveer 25 à 30 km rijcapaciteit op per uur. Als ik vanuit Gent naar Genk moet, dan wil dat zeggen dat ik zeker 4 à 5 uren moet laden in Genk om zonder stress terug te geraken. Daar kan ik nog best mee leven maar in heel veel steden staan die laadpalen in betalende parkeerzones en de besturen van die steden vinden dat we gedurende die hele sessie, soms acht uren, ook nog eens het parkeergeld moeten betalen. Dat begint dan toch aardig op te lopen. Opladen in betalende parkeergarages is qua basistarief al meestal de duurste categorie, te vermeerderen met het parkeergeld : dat is dan twee en een half keer zo duur als met benzine rijden.

Als de plaatsen niet afgebakend worden kan Jan en Alleman daar staan.

 

Het is ook al voorgekomen dat een laadsessie slechts een vierde opleverde van wat je normaal kan verwachten. Ik ben op de terugweg in een stad afgezakt om bij te laden. Ik heb daar drie uren rondgekuierd en omdat het fel regende ben ik in een restaurant beland. Volgende keer neem ik voor de veiligheid mijn slaapgerief mee en een proper washandje.

 

U kan toch ook snelladen ? Laat u niets wijsmaken. Dat vraagt minstens een half uurtje om twee honderd km bij te tanken. Als u niet moet wachten tot een ander voor u volgeladen is. En dat snelladen doet u best niet te veel want uw batterijen van een elektrische wagen in de categorie tot veertigduizend euro raken vlug oververhit bij snelladen. In de duurdere versies worden die gekoeld met een airco. Een reisje naar het zuiden : daar doe ik dus heen en weer tien à twaalf dagen over. Lekker ouderwets, genieten van het landschap en de plaatselijke geneugten. In de Tour de France zijn de meeste etappes langer.

 

Lang niet alle laadpalen slagen erin de laadsessie tot stand te brengen. Na vijf keren proberen bel ik dan de helpdesk. Die zijn dan zo vriendelijk om de paal te reboten. Ik heb ondertussen geleerd dat er een korte en een lange reboot versie bestaat. Maar geen van beide werkt. Dan zullen ze wel iemand sturen.

 

Zo kreeg ik laatst een factuur met een laadsessie van meer dan acht uren in een straat waar ik de laatste tien jaren niet meer geweest ben. Ik zweer het : ik ben daar niet geweest, nog geen minuut. Maar stel dat ik betrokken ben in een gerechtelijk dossier waar mijn where abouts nagegaan worden. ‘Neen meneer de onderzoeksrechter, ik was daar niet. Echt niet.’ Hoe kan ik zoiets ontkrachten ? Gelukkig pluist mijn vrouw niet al mijn facturen tot in het detail na.

 

In mijn straat zijn we nu al met drie volledig elektrisch rijdende auto’s en minstens twee hybrides. Toch kunnen we hier geen laadpaal krijgen want het past niet in algemeen strategisch plan dat de dienst stedelijke ontwikkeling heeft vastgelegd. Vragen – enkel per mail - worden behandeld volgens het principe: ‘wij alleen weten hoe het moet.’ De vraag zal zich wel aanpassen aan het aanbod en niet omgekeerd. Wat denkt de burger wel.

 

Het vrijwaren van laadpalen voor autogebruikers die wensen te laden is nog zo’n heikel punt. In mijn stad is men er nog steeds niet in geslaagd om, ruim een jaar na installatie van die laadpalen, de laadplaatsen met een groene strook af te bakenen zodat niet elke fuelgebruiker deze inneemt. Ik versta dat. Dat is vermoedelijk een andere dienst en je kan niet altijd verwachten dat die op elkaar goed afgestemd zijn.

 

Moet ik mij nu beklagen dat ik voor full elektrisch heb gekozen ? Neen, zeker niet want die auto rijdt wel zalig en ik blijf erin geloven dat we op middellange termijn erin zullen slagen om duurzaam elektriciteit op te wekken en we met alsmaar efficiëntere batterijen zullen rijden die geen roofbouw op onze aardkorst zullen plegen. Maar als men elektrisch rijden wil aanmoedigen zullen zowel de openbare- als de private sector de handen in elkaar moeten slaan om het elektrisch rijden even praktisch bruikbaar te maken als rijden op fuel of gas. Van de vele relanceplannen die we zullen nodig hebben om de coronacrisis te verteren, is dit er één van.

 

 

541

De weddenschappen rond de langste regeringsformatie zijn weer geopend. We maken - spijts de grote economische en maatschappelijke uitdagingen - ernstig kans ons vorig record te verpulveren. Vijfhonderd een en veertig dagen.

Er zijn er die zeggen dat aan de Belgische structuur ligt; dat we er moeten in slagen om eerst die structuur te wijzigen en dat het nadien allemaal veel gemakkelijker zal zijn.

Ik ben daar zeker niet van overtuigd.

Er zijn gewoon teveel partijen in dit land.

Een wijs man met veel politiek doorzicht - neen, niet Luc Devos - leerde mij vijftig jaar geleden: een goede democratie bestaat uit drie sterke partijen: een religieus geïnspireerde, een liberaal geïnspireerde en één die beweert socialer ingesteld te zijn dan de twee andere.

Zo krijg je altijd een sterke coalitie èn een sterke oppositie.

Voilà.

Het is inmiddels duidelijk dat we in dit land met veel te veel partijen zitten. Moeten we dan het aantal partijen dan beperken ? Neen, maar een verkiezing met twee rondes waar partijen die geen achttien procent (landelijke score) halen in de eerste ronde, doen in de tweede ronde niet meer mee. 

Een aantal van de huidige partijen zullen spontaan gaan verbroederen met hun zusterpartij.

Wedden dat er binnen de week na de tweede ronde een regering in de maak is. 


OORMASKERS

Ik ben gisteren naar theater geweest. In de tuin van een parochiaal centrum.

Met een koptelefoon want dat is veiliger dan een mondmasker. Als je uit je oren niest besmet je niemand.

Lang, heel lang geleden - vorig jaar dus - ben ik tijdens TAZ ook naar een koptelefoon voorstelling geweest van en met den diene van 't zesde metaal. 

Tof hoor. We zaten daar allemaal in de duinen van Raversyde en op het einde werd het wat frisjes maar iedereen sloeg een boyke over zijn schouders en verder geen gezeik.

Nu lopen alle productiehuizen te zagen en te janken over niet meer kunnen spelen. 

Voor wat dienen al die grote pleinen eigenlijk? Al die parken, openluchttheaters, stranden en duinen waar met een eenvoudige en stevige installatie iedereen kan komen genieten van muziek, toneel, stand up of als't echt moet: poëzie. 

U moet geen ingangsticketje kopen; u brengt uw oortjes of koptelefoon mee, u betaalt een deelname voor de blue tooth verbinding en we zijn vertrokken. Zo eenvoudig kan het tegenwoordig. En voor de rest houdt u zich aan de afstanden.

Waar zitten toch al die ondernemende creatievelingen ?

Zagen, ja dat kunnen ze goed maar iets simpels bedenken, dat lukt ze nog niet. 

Straks is zomer voorbij en dan is het te laat natuurlijk, gij jankers.

En ja, we hebben elkaar horen lachen tijdens de voorstelling.

En bij wijlen is het ook zeer stil geworden.

RECENT WERK

Deze dame kon het nogal uitleggen.

In Brussel en in het Frans.

Die vier mannen kregen er geen speld tussen en luisterden gelaten.

Ik ben trouwens niet zeker of het geraadzaam was een speld boven te halen en die er ergens tussen te steken.

Ik was op weg naar een vergadering en wilde niet wachten tot ze gezegd had wat ze meende te moeten zeggen aan die mannen. 


Er zijn nog wat foto's te zien op deze site: johanrutgeerts.com (klik maar)


NORBERT DE TAEYE

Ik ben deze week voor het eerst sinds lang naar een optreden geweest. Voor Norbert De Taeye was het ook zeer lang geleden. Van zes maart zeg.


Ik heb mij afgevraagd wat hij heel die tijd heeft zitten doen ? 

Drieenzeventig jaar en heel de tijd zijn stem en vingers oefenen voor ... ja voor wie eigenlijk. 

Vijf maanden gevangenisschap binnen zijn eigen kunnen.

Dat doe je jezelf niet aan.


Maar Ivan van den Abt heeft er iets heilzaams op gevonden: dinerconcerts. 

Je reserveert een tafeltje voor jouw bubbel en kijk, daar komt een zanger doen wat hij altijd al zo graag wil doen: zingen.

Neen, er wordt niet gedanst, er wordt niet wild heen en weer gesprongen. 

Er wordt intens geproefd van het lekkers en genoten van ragtime, blues, boogie woogie, New Orleans, neen geen disco, wel gospel. 

Norbert De Taeye, dat is jazzgeschiedenis.

 

De reeks met andere kunstenaars is reeds volzet maar de herfstconcertjes komen er aan en daar kan je nog reserveren. Er vlug bij zijn is aangewezen. (klik)

Ik heb Norbert gevraagd of hij ook geen avond wil geven met Randy Newman

Ik ken hem wel, maar die krijgde nie naar hier

Maar neen Norbert: jij zingt Randy Newman. Je heb net dezelfde stem. 

Hij zou er eens over nadenken, met een vleugje Tom Waits erbij. 

U kan er bij zijn op donderdag 12 november.



LINDEPIJLSTAART

Lindepijlstaart. Zo heet de bovenste en ook de onderste vlinder.
Vorige week was ik nog zoekende en kijk, An Oniem verwees mij naar de site van de Nederlandse Vlinderstichting waarvan ongeveer alle vlinders in Nederland lid van zijn.

Er zijn mensen die het al heel wat vinden als ze naam van het diertje kennen. Of zichzelf een hele pief vinden als ze kunnen verwijzen naar een app die deze vlinders herkent.

Kijk, dat vind ik een beetje te mager.


Op die site vond ik hoe de larven er uitzien; wanneer ze beginnen uit te vliegen (einde juni) en wanneer ze ten graven gedragen worden (eind november als ze wat geluk hebben). Waar je ze kan vinden. En of ze met uitsterven bedreigt zijn.

Statistisch gezien kreeg dit koppel het nogal vlug in hun buik van zichzelf.

Wat hieronder staat kwam ik via een persoonlijke mail van één van de stichtende leden van de Stichting te weten: lindepijlstaarten zijn in feite nachtvlinders die het vlinderen ten volle beleven tijdens de nacht. Overdag doen ze iets anders: zich onbeweeglijk - echt onbeweeglijk - voortplanten gedurende uren.
Hun vorm van slapen.

En ik vermoed dat de bovenste vlinder eerder mannelijk is. (Op het plaatje bovenaan)

Sinds kort zij er een paar nieuwe leden lid geworden van de Nederlandse Vlinder Stichting. 

PARKJE

Het moet zijn dat iemand van de groendienst van mijn geliefde Stad Gent vond dat er dringend een bankje moest neergepoot worden in dat parkje.

Zicht op de achterzijde van appartementen en een gewild stukje wildgroei : het is onbetaalbaar.

Het moest allemaal ook een beetje vlug gaan.
De voeten van de bank zullen later wel eens ingegraven worden.

Laat het ondertussen de pret en de rust niet bederven.

STEDELIJK REVIVAL

U zal mij niet gauw betrappen in de wilde natuur.

Bossen, moerassen, kweekgebieden, u zal er mij zelden zien.

Ik kijk wel eens graag naar een natuurfilm, niveau BBC David Attenborough.

Maar kijk, deze kon ik niet laten liggen.

In Rotterdam.

Een reiger die zonet het NAI bezocht heeft.
(Nederlands Architectuur Instituut)

En een eend die de voorgrond mag vullen.

Wat er rechts te zien was ben ik vergeten.

LAKENVELDER

Als u door Nederland toert kan u ze wel eens tegenkomen: de familie Lakenvelder.

Vooral op adellijke domeinen of bij welstellende boeren die ze voor de luxe houden.

Ze geven geen melk, ze worden niet gekweekt voor het vlees en snel rennen of elegant dansen doen ze ook al niet.

Ze worden gehouden, puur voor het design.

Sexy zijn ze wel maar wie houdt nu zo'n luxekoeien ?

Vorige eeuw waren er amper nog een goede driehonderd.
Nu worden ze bijna beschermd. In Nederland krijgen ze vrijstelling van het betalen van de koetaks, omdat ze niets opbrengen.

Rare jongens, die eigenaars van lakenvelders.

Onlangs zag ik ze op een veldje nabij Waregem.
Op het einde van de zomer is het daar altijd Waregem-koerse. 

BIOLOGIE

Kent iemand deze ongewervelde dieren die eerder op paracommando's lijken ?

Mijn biologische kennis is eerder beperkt.

Ik heb een vermoeden wat ze aan het doen zijn maar ik vind het wel een beetje raar.

Hij / zij (?) zitten uren onbeweeglijk iets te doen in mijn tuin, dat op paren lijkt maar in tegenstelling tot veel andere dieren gaat dat er heel rustig en op het eerste gezicht ook heel traag aan toe.

Alsof ze nog een heel leven voor zich hebben.

Al hebben ze hun camouflagepakje aan; om te paren trekken ze zich van de contrasterende achtergrond niet te veel aan. Verliefdheid maakt blind. 

En is het mannetje boven vrouwtje of omgekeerd ?
Hun houding alleen al laat weinig romantiek vermoeden. 

Hoe lang leven deze dieren ?

Enige uitleg zou hier welkom zijn.


SPIJTIG SPIJT

Ik had al veel over het bekladden van het standbeeld van Leopold II gehoord en gelezen, maar ik heb eerlijk gezegd, moeten zoeken naar dat beeld van onze veel geplaagde vorst.

Ik ben in vroegere tijden een frequente gebruiker geweest van de Theodore Rooseveltlaan om dan via de Tentoonstellingslaan af te slaan naar het station.
Nooit, nooit was mij die buste opgevallen.

Voor hij op last van ons geliefd stadsbestuur definitief verdween, ben ik hem toch eens gaan opzoeken. Er was niet alleen rode verf over zijne kop gegoten, er waren ook gipsen klodders aan de linker flank van zijn baard en gezicht gekleefd. Ik vond dat eerder artistieK.

De man op de foto woont daar in de buurt. Die kwam regelmatig langs om foto's te nemen van hoe het beeld nu weer eens toegetakeld was.
Hij zei dat op een bepaald ogenblik dit het meest blinkende beeld was van alle standbeelden die onze stad rijk is. Na iedere bekladding volgde een poetsbeurt.
Die zijn fotocollectie zal nog eens betekenis krijgen. 


Ik heb het filmpje gezien hoe de buste met stevige sintels onder zijn oksels, van zijn sokkel getild werd en achter de haag op het plaform van een trailer, richting depot van het S.T.A.M. gedropt werd.
Dat gebeurde onder het goedkeurend oog van onze geliefde burgemeester en een vrouwelijke schepen van wie ik de naam alweer vergeten ben.
Zoals rechters toekijken hoe de door hen aangestelde beulen in hun plaats het vuile werk doen.

Even daarvoor hadden ze nog gespeecht om in naam van ons allen, ons geweten te zuiveren. Een  rechtvaardige daad, zo klonk het.  Eindelijk zou deze schandvlek uit onze geschiedenis verdwijnen. Wat een moedige helden hebben wij toch in ons geliefd stadsbestuur.

Ik vind dat idioot.

Er kleeft natuurlijk veel bloed aan Leopold's baard en handen. In de periode dat er standbeelden voor deze vorst werden opgericht, werd wellicht bewust - of uit onwetendheid - weggekeken van de schandalige praktijken die ons land zoveel welvaart heeft bezorgd. Mij is het in de geschiedenislessen alvast nooit verteld dat deze vorst een beul op afstand was.

Maar waarom moet dit beeld dan verdwijnen ?
Waarom mag het niet gewoon blijven staan en waarom mag de vermeende volkswoede geen uitlaatklep ? Waarom zijn schandpalen, wedstrijden en spotprenten er ooit gekomen ? Om onze woede, ons superiorteitsgevoel of ons cynisme te kunnen botvieren.
Botvieren. Wat een woord. Vieren tot op het bot. Tot men moe en bod gevierd is.

Waarom mocht Leopold de Tweede daar niet gewoon blijven staan ? Beklad worden, beschimpt, desnoods een oor afgezaagd worden. Gewoon als zondebok. Zoals wij dat geleerd hebben in de bijbel en het evangelie. Een zondebok of een lam slachten en dat aan god offeren, waardoor al onze zonden weg genomen worden. Wat een feest ! Wat een eucharistie !
Christenen ontwikkelen soms rare gedachten vind ik.
Maar hier in Gent moet ge het niet in uw hoofd halen of iets scheefs te zeggen over dat lam god's.

Ons geliefd stadsbestuur had toch tweemaal moeten nadenken voor ze dat beeld liet verdwijnen. Zo'n zondebok, zo'n schandpaal waar het publiek zich op mag botvieren zeg.
Fantastisch toch.
Ooit houdt het wel eens op. Na veertig zweepslagen bijvoorbeeld.
Maar daar is het nu te laat voor.

Spijtig.



MIJN DAGBOEK

We zijn exact 115 dagen voorbij de beruchte 13-e maart.
Op mijn site staan iets meer foto's; dus ik ben gewettigd om het een foto-dagboek te noemen. (klik)
Een dagboek dat eindigt waar het allemaal begon.

Ik heb foto's genomen op plaatsen die ik regelmatig frequenteer. Hoe anders ?
Was ik beroepsfotograaf, dan was ik tot in de catacomben gekropen om al het leed en de ellende van het virus vast te leggen.
Of op die plaatsen waar de ondraaglijke lichtheid van ons bestaan pijnlijk ondraaglijker werd. 

Nu kon ik alleen maar vastleggen wat ik rond mij zag gebeuren.
Wat moeilijker is: vastleggen wat onverantwoord gedrag is maar dat zouden dan foto's kunnen zijn die voor 13 april genomen waren.

Ik hoop dat ik over een paar maanden niets meer kan vastleggen dat ons aan deze tijd herinnert.


HET IS NOG NIET VOORBIJ

Elias getuigde vorige woensdag in het VRT journaal (klik) over hoe moeilijk hij het had om te ademen.

Elias zat in mijn studentengroep 'LEIDING GEVEN & ONDERNEMEN'.
Vanaf het ogenblik dat we in lockdown gingen, had het virus hem ook te pakken.

Het is een verhaal van vallen en opstaan. Een uur les volgen via zoom was hem al te zwaar.

Een knappe twintiger, instructeur surfen, architectuurstudent met ideeën en gezonde ambities.
Zie hem nu al weken sukkelen met zijn ademhaling.

Hij had zich veel voorgesteld behalve dat hij rolmodel zou zijn om de jongeren te waarschuwen.

Ik wacht op een telefoontje van hem.
Om eens in Zeebrugge te gaan kijken hoe goed hij weer kan surfen.


Daarom, deze oproep aan iedereen.
Draag mondmaskers.
Uit veiligheid.
Als statement.
Omdat het erger voorkomt.

En dat het helemaal niet zo lastig is als tegenstanders beweren.
Ik kan het weten.

Uw vrijheid, dat is uw keuze om voor elkaar zorgen.

LEIDERS EN TIME-MANAGEMENT

U kan maar beter geen boeken lezen over time-management.
U spaart alvast die tijd uit.
Een zekere Donald Roos heeft gedacht ons ermee te moeten uitdagen:
Don't read this book. Time Management for Creative People.

Als ik studente Camille D. mag geloven kon ze beter de eerste hoofdstukken overslaan en slechts de laatste lezen. Bij veel andere boeken is dat net omgekeerd.
Schrijvers, ze leren het nooit een paar hoofdstukken uit hun boeken te schrappen.
Dichterbij, dichters ook.
En columnisten en bloggers. 

Uw falen in de time-management discipline ligt overigens niet bij u.
Het zijn de anderen die uw tijd stelen.
Vraag het hen maar.
Zij zullen precies hetzelfde zeggen, over u.

De fameuze lijstjes die u moet afvinken, te beginnen met de taken die u het snelst kan afhandelen om te eindigen met die éne taak die al lang had moeten af zijn maar waar u minstens drie dagen in afzondering zou moeten blijven.

Gaan we dat zo oplossen ?
Gooi het roer eens om.

Maak en DON'T DO LIST OP.

U zal zien hoe het helpt.
Lees geen mails, laat staan dat je ze zou beantwoorden.
Zeg dat uw mailbox helaas vol zit en vraag in uw automatic reply of ze hun vraag gewoon per post willen versturen.

Ga niet meer naar vergaderingen.

Hou face to face gesprekken.
Liefst bij een wandeling door het park.

WEG MET LIEVEN BAUWENS

Het is niet enkel Leopold II die met zijn standbeelden onze gezuiverde geesten ontsiert.

Lieven Bauwens, door de Gentenaars zogezegd in het hart en op de handen gedragen, dat hij 1848 een standbeeld kreeg.

Maar zeg eens, door wie wordt Lieven Bauwens op die manier nog gedragen ?

Hij was een dief, een spion, een aftroggelaar, omkoper, een lafaard.
Toen de Engelsen die hij had weten omkopen opgepakt werden in Hamburg keek hij de andere kant op; nam meer dan duizend gevangenen in dienst om in de Rasphuisstraat ze voor een niemendalletje voor hem te laten werken.
Dat voorbeeld ging toen de wereld rond als een modelgevangenis. Een voorbeeld voor alle andere gevangenissen ter wereld.

Ter dood veroordeeld in Engeland werd Lieven Bauwens toch een jaartje burgemeester dank zij het stemrecht voor diegenen die belastingen betaalden en dat waren er toen niet zoveel.
Na dat jaar richtte hij de ene fabriek na de andere op in leeggelopen kloosters en met het geld van anderen. Een paar jaren later ging alles wat hij ondernam failliet.
Niemand was nog geïnteresseerd in zijn vernieuwende voorstellen.
Berooid en zonder één cent stierf hij in Frankrijk.

Ze mogen spreken van Leopold II. Lieven Bauwens was geen haar beter.
En daar hebben wij dus nog altijd een standbeeld van.
En ook een building, een overzet, een E-crane en een Bed & Breakfast, allemaal naar dat,  euh ... ettertje genoemd.
Hoe vertelt een geschiedenisleraar over Lieven Bauwens ?
En een leraar godsdienst ? Of een leraar ethiek en moraal ? Zedenleer ?
Al eens gedacht een pot rode verf ?
Al eens gedacht aan die stadsgidsen die het straks weer mogen uitleggen aan de Britse toeristen dat het ons zo spijt ?

Gents Stadsbestuur: al eens gedacht aan een bordje ernaast met onze excuses ?

Sorry for this betrayal.
We understand you finaly left us.
Can we talk about it ?


LEIDING GEVEN / NEMEN

Examineren in coronatijden, ik kan het met niets anders vergelijken dan garnalen pellen met winterwanten aan.

Ik zit hier met vijftien architectuur- en interieur-architectuurstudenten op mijn scherm. Elk brengen ze op een persoonlijke manier verslag uit naar hun zoektocht van wat binnen afzienbare tijd van hen verwacht zal worden: ondernemer- en leiderschap.

Normaal waren ze met zestien maar één student sleurt zich al weken met vallen en opstaan door een gevecht met corona. Hij wil zo graag zijn verantwoordelijkheid nemen en erbij zijn, maar valt keer op keer neer, geveld door koorts en een ondraaglijke vermoeidheid, hoesten en zich bar slecht voelen.

Hij verdwijnt achter de schermen van de statistieken die ons doen geloven dat we er bijna vanaf zijn.

Neen dus.

Ik heb mogen geven wat ik dacht wat hen op weg zal kunnen helpen; ik heb ontzettend veel meer terug gekregen door naar hun zoektocht te mogen luisteren.

Met uw goedvinden breng ik daar nog verslag over uit in mijn volgende blogs.