WERFBEZOEK - MEANDERKUNST

Hier was een aannemer aan het werk die vanop een ladder stenen deponeert op de pas gelegde OSB-vloer.

Hij komt nooit van zijn ladder af maar duwt de stenen steeds verder van het trapgat weg.

Uit respect voor een aantal natuurwetten, waarmee ik u niet wil vervelen, meanderen die stenen uit elkaar.

Kunstwerken ontstaan soms uit onwetendheid.

KORTSLUITING

Bij het aanleggen van elektriciteitskabines kan men niet genoeg veiligheidsmaatregelen nemen.

Voor iedere cabine ligt een verzameling van kabels onder hoogspanning. Als iemand daarin met zijn spade, pikhouweel of boor zou doorzitten dan is een ramp niet te overzien.

Los van de persoon die waarschijnlijk de hoogspanning niet overleeft, zijn er ook de nare neveneffecten:  heel de wijk wiens inhoud van de diepvries definitief verloren is of erger nog, heel de wijk die niet naar de televisie kan kijken.

Om dit te vermijden vraagt Eandis om boven de leidingen een centimeters dikke staalplaat te leggen om dergelijke ongemakken te vermijden.

In casu staat die hoogspanningscabine op privé terrein, maar de aannemer van dienst mag dergelijke werken niet uitvoeren.

Dat wordt door Eandis toevertrouwd aan een gespecialiseerd aannemer die voor hen deze taken vol zware verantwoordelijkheden uitvoert.

Hier zien we hoe zo'n aannemer dat aanpakt.

Met schrootjes van staalplaatjes
en wat leien die hij op de werf gejat heeft.

TRAPPEN - VLUCHTTRAP

Het is maar een vluchttrap.

Zo'n prefab gegoten element dat tijdens de werf ook al dienstig is.
Die trappen zien er dan soms niet uit.

Maar ziet: met de inbreng van de verfijnende interieurarchitecten wordt zo'n trap een zwijgende schoonheid.

Jammer dat vluchttrappen afgesloten moeten zijn. De brandweer eist dat.

De ruimtelijke beleving zou er anders wel bij varen mochten ze niet zo naar het non-existentiële verbannen zijn en misschien zou u dan minder de lift nemen.

Goed voor wat meer beweging.

Van de brandweer mag je veel verwachten maar niet dat ze hun regels laten vallen.

ANGULI - VERVOLG

Ik heb een paar reacties gekregen op mijn vorige blog over dat ANGULI-project.

Iemand zei dat ik mij had moeten laten inspireren door de woning links.
Die rijwoning.
Leer ze mij niet kennen, die rijwoningen.
Ik woon zelf in een rijwoning.
Met ramen die enkel kijken naar de overkant van de straat.
En vice versa.

Ik wilde ruimtes met zicht op zowel de overbuur als een inkijk in de Lakensestraat geven die recht naar het centrum uitloopt.

Inspiratiebronnen zijn een vrije keuze.

Ik heb overigens een paar architecten atelier-leiders gehad tijdens mijn opleiding, die mij leerden dat je beter afstand neemt van de buren qua materiaal maar vooral de schaal moet respecteren en het ritme herinterpreteren.

Dat lijkt mij nog altijd verdedigbaar.

Maar misschien heb ik mij van leermeesters vergist.

Maar dan moest de kritiek van Gilbert D. nog komen. Gilbert D. is een notoir architectuurliefhebber en eminent architectuurkenner.

Hij is zelf architect en woont in een huis van een architect die zelf zot was van Le Corbusier, de architect die, zoals sommigen beweren, alle architecten achter zich liet.

Gilbert D. vond mijn realisatie te wit.

Vooral het witter dan wit kwam er bij wijze van spreken zijn strot uit.
Ik versta dat.
Wit is maar wit.

Hij vindt het aberrant dat we van Palermo tot het hoge noorden nu alleen nog die steriele witte bouwsels tegenkomen.

Geef hem eens ongelijk.

Ik heb een paar van mijn ultieme voorbeelden opgezocht.

Le Corbusier's kapel in Ronchamp: wit.
Echt wit.


De vijf whites in Rotterdam van onder meer architect van der Vlugt die ook de Van Nelle fabriek ontwierp: allemaal wit.
De fabriek: ook wit.

Of het Bauhaus van Walter Gropius in Dessau: Wit

Zijn Meisterhäuser daar in de buurt, ontworpen samen met Mies Van Der Rohe en Eduard Ludwig: alles wit.

En Alvar Aalto's eigen woning, zijn eigen atelier en meer dan de helft van zijn nalatenschap: wit.

Altijd wit.

Waarschijnlijk Gilbert, heb ik mij ook hier van leermeesters vergist.

KESSEL-LO

Klanten vragen wel eens waarom een bouw zolang moet duren.

Soms haalt men aan dat je tegenwoordig zo moeilijk mensen vindt die nog in de bouw villen werken.

Als er van het aantal beschikbare arbeidskrachten dan nog maar 33 % werkt, dan krijgt die vraag andere antwoorden.

ANGULI

Ik denk dat de Vlaamse Bouwmeester hier positief zou tegenover staan.
Op vier minuten wandelen van het mooie centrum van Strombeek-Bever, in de schaduw van het atomium en als u naar Brussel fietst komt u voorbij het paleis van Laken en weet u aan de vlag op het dak dat de vorst in het land is.

Mijn opdrachtgever gaf het project ANGULI als naam, omdat het op een hoek gelegen is en omdat hij de Latijnse gedaan heeft.

En omdat ik er ook wat hoeken in zag.

Vier ruime duplex woningen op amper een voorschoot groot.
Er is er nog ééntje te koop.
Het mooiste.

Nog een paar weken en dan is het volledig af.

Dan zal ik het u helemaal eens laten zien.

BETWEEN 2018 - 2020 VOLKSWAGEN

Ik moest eens naar het vochtprobleem in zijn kelder kijken.
En toen zag ik dit.
Het hoeven niet altijd bestofte wijnen te zijn die er bewaard worden.

Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 

Between 2018 - 2020.  

Preview.

BETWEEN 2018 - 2020 HEB 260

In Leonardo's tijd zou het een zware houten balk geweest zijn. Nu hijsen ze een HEB 260 en die weegt zo'n 560 kg.
Ongeveer evenveel als die oude eiken balk (30/30) van Leonardo zou gewogen hebben.

Het verschil: Philippe en Thierry beschikken nu over draailieren die handig die vracht omhoog en op zijn plaats duwen. De tuigen die Leonardo bedacht waren houten dinosaurussen.
Staal moest nog uitgevonden worden.

Wie zal het zeggen hoe we dat over een eeuw zullen klaren ?


Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 

Between 2018 - 2020.  

Preview.

KUNST OP DE WERF

Mijn aannemer heeft het niet geprobeerd; hij heeft het gedaan.

Een kunstwerk maken. 

Vijf minuten later was het kunstwerk verwrongen tot een banale opening voor een brandkoepel.

Functionaliteit gaat voor sensualiteit.

Spijtig.

Mondriaan heeft het ook een paar keren geprobeerd.

Rechte hoeken in een ruit proppen.

Naast dit opus magnum van mijn aannemer vind ik Mondriaan maar eeen pruster.

Ik vind het werk van mijn aannemer niet alleen mooier; het is ook beter dan dat van Mondriaan. Krachtiger vooral. En de verhoudingen kloppen tenminste.


Mijn aannemer moet toch serieus ééns denken aan een carrièreswitch.

HET DRUKSTE STATION VAN VLAANDEREN

In 2007 drukte oud burgemeester Daniël Termont op een knopke en blies daarmee het lelijke postgebouw naast het station aan flarden. Hij kreeg daarvoor veel applaus. Het leek wel een heldendaad. Niets stond de vernieuwing van het Sint-Pietersstation nog in de weg.

Dat was voorbarig applaus. Het duurde nog tot 2010 voor spoor elf en twaalf aangepakt werden.
In Gent doen ze dat in omgekeerde volgorde.

Trouwens, er moest eerst nog een voorlopige tunnel gegraven worden voor de tram en op de plaats van de voormalige post kwam ook nog een busstation. Met een luifel zo hoog dat vierdekkige bussen er onder kunnen.

2015: opnieuw applaus. Twee van de twaalf sporen zijn af.
December 2018, weer twee perrons bruikbaar.

Een mens denkt dan, allez, ze zijn eindelijk op dreef. Om de drie jaar twee sporen, nog acht te gaan, dat wil zeggen: over twaalf jaar wordt het een zeer groot feest. 2030.

Eind 2019: een jaar liggen de werken stil. De werken kosten teveel. Hoe dat komt ? Door het gebrekkige bestek van Eurostation, het studiebureau van Infrabel, dat teveel vermoedelijke hoeveelheden bevatte. Dat is het genre bestekken waar aannemers met graagte op inschrijven. Hoe meer vermoedelijke hoeveelheden van de ondergrondse werken, hoe groter de winsten.

Gedurende heel het jaar 2019 werd een sabbatical ingelast om te bestuderen hoe het goedkoper kan.

Maar wat horen we nu ?
Het station zal af zijn, niet in 2030 maar in 2027. Drie jaar vroeger zeg.

In de nieuwjaarsbrief van de NMBS zou immers staan dat de werken in 2020 een doorstart zouden kennen.

WERFCONTROLE

Beiden komen ze uit Polen.

Evenwichtskunstenaars zijn het, die hun handelingen op een fractie van een seconde na, symmetrisch en synchroon uitvoeren.

Zonder instructies.

Alleen tevreden gezichten.

Maar, niet goed genoeg voor de Warsaw School of Circus.

Dan maar beton gieten in België zeker ?

WERFCONTROLE

Soms is de mortel op.

Spijtig.

WERFBEZOEK

In navolging met wat we vorige vrijdag publiceerden, meldde een confrater, dat er nog een nieuw
proefproject loopt: een werftoezichter die waakt over de veiligheid op de werf.

In casu kan de werftoezichter aangeven of er iemand veilig met OSB-platen de trap op kan, zonder gehinderd te worden door iemand die toevallig de trap zou afdalen.

Ook hier gaat het om een proefproject van onze geliefde Vlaamse Regering, dat, als het positief geëvalueerd wordt, definitief ingevoerd zal worden.

Het brengt de begroting van de VR ook niet uit balans want de kosten worden gedragen door de opdrachtgever, zoals zoveel andere maatregelen die ingevoerd werden en die de maatschappij ten goede komen.

De veiligheid op de werven, de bouwtaksen, de overdosis isolatie in de gebouwen, de utopische energieneutraalheid, het archeologisch onderzoek, de hoge BTW hierop.

Ben ik niets vergeten ?

WERFBEZOEK

Op deze werf staan drie stoelen klaar om mensen die dat wensen, een mooi en comfortabel uitzicht te geven op de bouwactiviteiten.

De bouwvakkers hebben graag dat iemand waarderend op hun vingers kijkt en de kritische massa kan, waar nodig, technische- en architecturale niet-bindende adviezen uitbrengen die het geheel ten goede zullen komen.

Het is nog maar een proefproject.

Onze nieuwe geliefde Vlaamse Regering denkt er ernstig over na om - indien het proefproject positief geëvalueerd wordt - dit op alle werven verplicht te maken.

Het zorgt voor meer verbondenheid tussen de verschillende geledingen van onze samenleving en het brengt de begroting niet uit evenwicht.

DE ENE OMGEVINGSAMBTENAAR IS DE ANDERE NIET

In het midden op de foto ziet u een renovatie die we een paar jaar geleden realiseerden. Daar stond toen een ruïne en we hebben er een juweeltje van gemaakt (klik). Ik vind dat ik dat ook eens mag zeggen.

Een paar jaar later mochten we links ervan ook weer iets realiseren. Als de afwerking compleet zal zijn zal u zeggen: ook een juweeltje.

Rechts is een promotor uit West-Vlaanderen bezig. Bemerk hoe fijngevoelig die West-Vlamingen hier hier een discrete invulling neerzetten in het zeer beminnelijke binnengebied van Gent. Een West-Vlaams juweeltje.

Hoe lomp kunnen die gasten wel zijn zeg.

Toen we met het eerste project begonnen was het voor stedenbouw al naar adem snakken toen we vroegen om een lift in dat juweeltje te voorzien.

Toen we met dat andere project links begonnen - dat, ik herhaal dit graag, u binnenkort ook een juweeltje zal noemen - moesten we zo discreet en bescheiden mogelijk met ons programma omspringen.

't Moet zijn dat daar nu een ander ruimtelijk goedgevormde aan het omgevingsloket zit die ofwel geen plannen kan lezen ofwel aan die lompe West-Vlamingen niet duidelijk durft uit te leggen dat zoiets hier eigenlijk niet kan.

In Gent bestaat de grootste groep allochtonen uit 27 % West-Vlamingen.
Zevenentwintig procent.

Hierdoor wordt Gent de grootste stad van West-Vlaanderen.
De schepen met de bevoegdheid van ruimtelijke omgeving in onze stad is ook van West-Vlaamse origine, en Gents spreken zal hij ook nooit kunnen, laat staan het DNA van de Gentenaars begrijpen.

WERFCONTROLE - VEEL TE WARM

De mannen moeten een onderdak van asbestplaten verwijderen.

De veiligheidsregels schrijven voor dat de werklieden een stofmasker moeten dragen en een sluitende overall aandoen die na de werkzaamheden eveneens naar het speciaal stort moet.

Asbest, een pest.

Maar wat als het bijna dertig graden is ?

WERFCONTROLE - CIRCULAIR

De nieuwe economie zal er één van recycleren zijn. 

Alles wat we gebruiken niet zo maar weggooien maar minstens een tweede leven geven.

Recycleren is out. Nu moet het circulair zijn. 
Alles verdwijnt in een cirkel en komt terug boven uit een cirkel. 

Veel industrieën zijn daar momenteel keihard mee bezig. 

Tenminste, dat zeggen ze toch om ons een beetje gunstig te stemmen. 

Die overdaad aan verpakkingsmateriaal komt mij vele malen mijn strot uit. 

En het uwe wellicht ook.

Ik wil hier hulde brengen aan de pioniers van het tweede gebruik. 

Hier ziet u hoe men gebruikte cementzakken op een eenvoudige wijze oppropte om te hergebruiken als voor eeuwig verloren gewaand bekistingsmateriaal.

WERFCONTROLE - CRISISCENTRUM

We staan er niet bij stil maar zelfs in een kleine woning zitten er heel wat buizen en leidingen.
Het lijkt wel een janboeltje zoals u het hier ziet maar weest gerust, het komt allemaal goed.

Er zijn een paar afspraken: de witte leidingen, daar jagen we elektriciteit door en links onderaan ligt nog een hele wikkel te wachten. Dat deel is nog niet af; er komt nog een pak bij.

Rood, dat weet u, dat is voor het warm water, blauw voor het koud en dan ziet u ook wat paars ertussen: dat is voor lauw water. Dat is een nieuwigheid.
De groene leidingen is voor het bewateren van de groenvoorzieningen. Nog een nieuwigheid.

Geel is voor ontvlambare lucht, gas noemen de meesten het en die zwarte leidingen is voor aanvoer van water, van voor de teller. 

Het lijk zo stilaan op een crisiscentrum of een orgaan waar heel veel bloed naar toe stroomt en heel veel zenuweinden herbergt.
Een soort G-SPOT.

WERFBEZOEK - TAALVERWARRING

De kennis van het Nederlands gaat achteruit.

Vooral in het onderwijs met haar patroonheilige Hilde Crevits die het als minister van die eerbiedwaardige instelling, het heel naturel vond om in haar kiesdistrict iedereen in plat West-Vlaams aan te spreken.

De gevolgen van die achteruitgang zie ik nu ook op mijn werven.

Niemand die nog het verschil kent tussen een kolom, een zuil, een pilaar, een paal, een pilaster.

Geen wonder dat een aannemer een kolom met een balk verwart.

WERVEN - VEERPOORT

Ze installeerde zich  eerst tegen een boom die zo zelfzeker de Leie afboordt.

Ze haalde een map boven en begon te schrijven.

Aan de snelheid van haar pen en het langgerekte denkwerk tussendoor mocht het  poëzie zijn.

Of een stukje.

Daar werd ze moe van en ging wat liggen rusten op de bank.

Gedichten schrijven, of een stukje schrijven; we kennen het.

Vermoeiend.

Ik mocht dit zien vanuit de loft terwijl ik op de aannemer wachtte.

Straks zal de eigenaar van de loft hier zelf ten volle van kunnen genieten.

Van de Leie,
haar rust,
haar stille vloeibaarheid,
haar verdoken parkje,
haar dichters.

Haar stukjesschrijvers.

ALS U INTERESSE HEEFT, BEL THOMAS  0486 62 61 76.
Zeg dat u van mij zijn nummer hebt. Ik zal een goed woordje voor u doen.