In West-Vlaanderen zijn ze met die
mobiscore lelijk in hun gat gebeten.
Vooral die burgemeesters en hun schepenen.
Jaren aan een stuk hebben ze royaal proberen in te willigen waar hun kiezers om vroegen:
een bouwvergunning.
Dat kost niet veel voor die gemeenten en hun mandatarissen, en ze winnen er stemmen mee.
En wat ze daar de bouwsector noemen, is ook content.
De publieke kosten, dat zijn zorgen voor later.
Dan is het plots van,
tiens, we hebben hier meer dan honderd kilometer gemeentewegen te onderhouden om al die verbouwde hoeves te bereiken. De grachten erlangs moeten we ook scheren. Die kiezers willen ook een openbaar zwembad, en een bibliotheek en een cultureel centrum en regelmatig een festival en een vernieuwd dorpsplein en een speeltuin en de klassen, die moeten ook vernieuwd worden.
En die van Brussel zouden willen dat we meer fietspaden aanleggen.
Dat zijn lastige vragen voor een karige toelage uit het gemeentefonds. Daar in de Westhoek zijn die maar een zesde van wat die rijke steden krijgen. Probeer het daarmee maar te rooien.
Ik zie het al gebeuren.
Eerst snoeien in de basisschooltjes: niet genoeg kindjes gemaakt op de lange winteravonden of in de zomer achter de hagen. Sluit die drie klasjes maar.
De krantenwinkel sluit ook; gedaan met de gazetten en de wekelijkse boekskes.
De operatoren snoeien ook in hun budgetten: geen 4G, ze schakelen over op GG. (Geen G)
De banken halen hun verdeelautomaten weg.
De belbus komt niet meer.
De bibliotheek: sluiten.
Hulp bij het invullen van de belastingen: gedaan.
Een plaatselijke tentoonstelling: geen sponsors meer.
In het parochiaal centrum: vorig jaar was daar de laatste theatervoorstelling.
Ik zeg het hier niet graag, ik ben ook niet zo
goed in voorspellingen maar u voelt het al komen:
analfabetisme dreigt weer de kop op te steken.
In West-Vlaanderen zijn ze met die mobiscore lelijk in hun gat gebeten.
En die van Brussel zouden willen dat we meer fietspaden aanleggen. 
Eerst snoeien in de basisschooltjes: niet genoeg kindjes gemaakt op de lange winteravonden of in de zomer achter de hagen. Sluit die drie klasjes maar.
De nieuwe
economie zal er één van recycleren zijn. 
In mijn bureau heb ik een lade waarin een doosje zit, en dan nog een bakje voor paperklipsen, gommetjes, naamkaartjes en een voorraad nietjes. Daaronder zit een oud versleten etui en daarnaast een oude passerdoos, een dymo drukkerspistool, een fototoestel dat ik niet meer gebruik, een pak goedkope stylo's die nooit geschreven hebben, wat linealen en helemaal onderaan op het einde van de lade een pakje met nog niet gebruikte inktpatronen voor mijn vulpen.
Ik dacht dat ik zowat de enige was op aarde met zo'n lade, maar een mens kan een beetje hovaardig zijn en denken dat hij in alles uniek is.
We staan er niet bij stil maar zelfs in een kleine woning zitten er heel wat buizen en leidingen.
Proclamaties zijn
hoogtepunten in een mensenleven. Zowel voor de promovendi als voor de ouders
van de promovendi.
Enfin, drama’s
alom. U moet zich dat inbeelden: op wat kon er nu nog geklonken worden ? Waarvoor
zouden de handen nog tegen elkaar gaan ? En ramp o ramp, het restaurant was al
gereserveerd. 