TROMPE L'OEIL - GEZIN

Zijn oudere broer kan de tentoonstelling alleen aan.
Zijn jongere zus schoudert tegen mamma.

Hij is de middelste en het lukt hem niet om in het activiteitenpatroon van het gezin mooi in te schuiven.

Gedurende heel de tentoonstelling is zijn game zijn passie.

Later zie ik ze ze wegrijden in hun family-car.
De kinderen op de achterbank, hij in het midden.

Nog steeds niet uitgegamed.




 

De cyclus MAOff en RPM start binnenkort opnieuw.
Meer weten over het programma : klik hier.
Management van een ArchitectenOffice en Ruimtelijk ProjectManagement.

WERFBEZOEK ELEGANT

Ze weten het vaak zelf maar net, doch metsers staan er soms zeer elegant bij.

Zoals hier in Gooik waar stenen minutieus geslepen worden en dan met veel liefde voor het ambacht in een wilde streklaag verwerkt worden.

GENT - VISMIJN

Dit is een beeld van de Oude Vismijn in Gent aan de Leie en de start van 't Liefken, het kanaal dat in 1215 gegraven werd met de bedoeling rechtstreeks naar de zee te kunnen varen dia Damme en het Zwin om zo die Antwerpenaren te vermijden.

Het is een beetje stil rond de Vismijn maar daar komt verandering in.

Rond het Liefken zal het nog lang stil blijven denken we.

Van de vismijn mogen we nog niet veel zeggen maar we gaan daar iets heerlijks van maken.

We komen er mekaar misschien wel eens tegen.
Later.

Terloops: de cycli MAOff en RPM gaan weer van start begin januari.
Management van een ArchitectenOffice.
Ruimtelijk ProjectManagement
Voor programma en details: klik hier.

ADRIAEN BROUWER

Adriaan, my way.
In Oudenaarde hebben ze een tentoonstelling gebouwd rond Adriaen Brouwer.

Een mens vraagt zich af waarom.

Omdat hij daar geboren is, zeggen ze, in Oudenaarde.

Wanneer, dat weten ze daar niet zo precies.

In de kleine brochure, uitgegeven door de geboortestad Oudenaarde staat 1604.

In de iets grotere folder, gevouwen naar het gekende Amerikaans formaat, ook uitgegeven door diezelfde geboortestad, staat 1606.

Brouwers' standbeeld, in het eerste smal straatje achter het stadhuis vermeldt als geboortedatum 1605.

Dat ze dat eerst eens uitzoeken, daar in Oudenaarde.

Verder heeft hij daar niet lang gewoond.
Zijn vader was tapijtwever en door de toenmalig zeer ge-apprecieerde bezetting van de Spanjaarden, die alle handel blokkeerden, vluchtte vader met zijn gezin naar Gouda, waar voor wevers zoals hij, wel boterhammen met kaas te verdienen waren.

Adriaen verveelde er zich, leerde schilderen en trok naar Amsterdam en  dan naar nog een paar steden waarvan we ondertussen vergeten zijn welke dat waren.

De diepste stad waar hij terug naar afzakte, was Antwerpen.

In een notariële acte bevestigt Brouwer aan Rubens dat de schilderijen van zijn hand zijn.


Daar ontmoette hij Pieter Paul Rubens waarbij ze in Oudenaarde erg graag en heel fier bijvertellen dat die PPR zo in de ban was van Adriaen's schilderstalent, dat hij meteen twee dozijn van diens schilderijen opkocht.
Vermoedelijk bijna heel zijn toenmalige stock  en PPR kennende, wellicht ook tegen een schandalig lage bodemprijs.

In Oudenaarde leggen ze dat zo uit: PPR had een zeer grote bewondering voor Adriaen Brouwer. Versta: u zou Oudenaarde in de wereldkunstenatlas net zo goed op dezelfde hoogte kunnen zetten als Antwerpen.
Met dezelfde Michelin-sterren ernaast.
Vaut le voyage.

Hoe naïf zijn ze daar toch in Oudenaarde.
Die PPR had misschien schrik dat die geestige volkse taferelen van Adriaen Brouwer, wel eens meer succes zouden kunnen krijgen, meer afnemers dan voor zijn serieuze tableaus waarvoor ge toch al wat moet kennen van zowel de Griekse mythologie, de christelijke leer en al wat een gecultiveerde mens over het leven hoort te weten, om te verstaan waar al die groteske figuren mee bezig zijn.

Enfin, u kunt dat allemaal best zelf eens gaan controleren in Oudenaarde, nog tot 26 december.

En vergeet niet, de reden waarom ze in Oudenaarde Adriaen Brouwer zo genegen zijn is omdat ze ook van hun lokale brouwers houden, wier specialiteiten, zoals het Adriaen Brouwersbiertje, u daar aan de grote markt staat op te wachten.

Dat moet u niet verwonderen van de Stad Oudenaarde, als er in haar geboorteregister een knulleke staat ingeschreven dat daar drie keer geboren is.



De cyclus MAOff en RPM start binnenkort opnieuw.
Meer weten over het programma : klik hier.
Management van een ArchitectenOffice en Ruimtelijk ProjectManagement.

KABAS

Ik weet niet wanneer precies de omslag gebeurd is, die afspraak met de geschiedenis,  toen vrouwen en mannen niet meer met hun kabas naar de winkel trokken.

Wanneer verraadden we de kabas voor plastieken zakskes ?
We horen ze tasjes te noemen.

Het is natuurlijk de schuld van de grootwarenhuizen en nadien die behaagzieke middenstand, die het cliënteel wilde paaien met een gratis lichtgewicht product dat thuis ook nog bruikbaar zou zijn.

Nu we soms plastiek tussen de graten van vissen vinden, willen we hier wel eens over nadenken. Wat de vissen ervan vinden is niet belangrijk. Ik beken geen enkel onderzoek daaromtrent.

De zee begint aan dit rooster van de riolering, onderaan de foto.

Wij, cliënteel moeten nu massaal in opstand komen tegen die pest van plastic zakskes van die ooit zo vriendelijke grootwarenhuizen en middenstanders.

Wij moeten luidop scanderen: WIJ MOETEN UW ZAKSKES NIET MEER

Ik heb nu wel een grote muil maar ik doe dat niet want beleefdheid werd er bij mij ingedramd en ook, ik vergeet nogal vaak mijn kabas.

Eigenlijk zit ik te wachten tot mijn geliefde regering het gebruik van zakskes bestraft met wurging, verstikking op ophanging.



Terloops, de inschrijvingen voor MAOff en RPM zijn weer gestart.
Management van een ArchitectenOffice
Ruimtelijk ProjectManagement.
Voor details en programma: klik hier.

WERFBEZOEK - PECH

Was het een meningsverschil tussen de architect en de metsers ?
Een plotse woedeaanval die afgereageerd werd op de vers gemetste muur ?

Of was het een plotse windhoos ?

Jammer.
We kunnen het ons niet meer herinneren.

Terloops, de inschrijvingen voor MAOff zijn weer gestart.
Management van een ArchitectenOffice
Klik hier voor details en het programma.

VERTAALWERK

Sommige tweetalige instellingen in dit land - zoals hier bij de Orde van Architecten - zijn goed klant bij simultaan vertalers.

Simultaan vertalen is een harde job. Het vraagt veel concentratie en langer dan een half uur houden vertalers het meestal niet vol. Dan worden ze afgelost.

In de Orde van Architecten valt dat mee. Enkel de Franstalige collega's hebben die simultaanvertaling nodig.

Ik begrijp dat.
Als je zo'n moeilijke studies zoals architectuur achter de rug hebt, is er geen ruimte vrij pour apprendre une langue tellement difficile que le néerlandais. Pour vous les Flamands,  apprendre le français est beaucoup plus facille, tandis que pour nous, le néerlandais... Vous ne pouvez pas comprendre cela.

Ik heb deze mantra al dikwijls moeten horen.

Gelukkig voor de vertalers zijn onze Waalse confraters ook altijd veel langer aan het woord want iets eenvoudig uitleggen in het Frans vraagt toch altijd meer tijd dan in het Nederlands.

Geen wonder dat de rustpauzes dan ook niet nopen tot platte rust maar dat er ruimte blijft om deze te vullen met literatuur van Donna Tartt.

TERLOOPS, de inschrijvingen voor MAOff zijn weer gestart.
Management van een ArchitectenOffice.  
Kijk maar op de site.

TREINEN IS ALTIJD EEN BEETJE REIZEN - ROYALS

Om 06:54 zijn ze in Brugge op de trein gestapt.
Ze hebben de overgang van nacht naar ochtend door het raam gevolgd.
Tijdens de rit hebben ze niet veel gezegd.
Voorbij de Dender moedigden ze elkaar aan om toch nog maar eens naar het toilet te gaan.
In Brussel-Centraal zijn ze afgestapt en naar Koekelberg gemetro-ed, om er een mooi plaatsje achter de nadars te veroveren als straks Mathilde en Filip uit de basiliek handjes komen schudden.
Gisteren nog is ze bij haar kapper geweest.
Die van Mathilde zal 's morgens nog eens in Laken langsgekomen zijn.

Donderdag was het weer eens 15 november.

Let op het driekleurtje rond één van de rozen.

Terloops, de cycli MAOff en RPM gaan weer starten in januari.
Management van een ArchitectenOffice
Ruimtelijk ProjecetManagement
Voor details en programma: klik hier.

GENT FIETSSTAD - STOER

De man was fier over zijn aanwinst.

Het is zelfs geen plooifiets maar een plooi... tja brommertje zonder te brommen.

Vijfendertig kilometer autonomie, nog geen twaalf kilogram en zeer compact ratelde hij.

En ge moet dat in Holland kopen, dat is daar veel goedkoper.

Ik was bijna verkocht.

Ik vroeg mij alleen af, waarom stapt zo'n man dan met zo'n ding nog op de tram ?

Betalen voor een vervoermiddel dat nauwelijks de helft van zijn gemiddelde snelheid haalt.

Terloops: de cycli MAOff en RPM gaan weer van start in januari.
Management van een ArchitectenOffice.
Ruimtelijk Projecmanagement.
Voor details en programma: klik hier.

GENT KLEURT GROEN

Het was even schrikken maandag aan de Predikherenlei in Gent.

Hier vloeit de Leie al eeuwen traag naar één van de mooiste stedelijke plekken op aard: de Graslei.

De Leie kleurde er gisteren groen.

Het leken Caulerpa taxifolia die zich graag laten strelen en wiegen door de zwoele stroming en liggen te blinken in de zon.

Het leek ook op een schilderij van Gerhard Richter.

Ik zag de reeks CAGE voor het eerst een paar jaren terug in één zaal bijeengehangen in Tate Modern in London en was meteen van mijn sokken geblazen.

Zes reuzengrote doeken - 3 x 3 meter - die een abstracte kleurenpracht beheerst knal in mijn geheugen schoten.

Ik ben er meer dan een half uur naar blijven zitten kijken.

Ik was overdonderd.



Maandag was ik evenzo geschrokken: wat een kleurenpracht.

Tot ik naar links keek en zag waar deze vergroening vandaan kwam.

Blijkbaar was iemand uitgekeken zijn op zijn voorraad groene verf en loosde ze dan maar via zijn riolering recht de Leie in.

Net op de dag dat Groen! de onderhandelingen omtrent de coalitievorming in Gent opschortte,.

Of opblies of hoe u het ook interpreteren wil.

Dat Groen! uit zijn pijp komt is begrijpelijk maar op die manier hoeft het nu ook niet.


Overigens, vindt u dat groen in het water niet echt prachtig ?

STEDELIJKE VERDICHTING - WONING HOSTE

Men kan deze nieuwe invulling aan de Gentse ringlaan gerust kwalificeren onder sobere, ingetogen en onopvallende architectuur of architectuur  die zich tracht in te schrijven in het stedelijk landschap'.

Deze literaire dooddoener wordt vooral bovengehaald om iets dat past als een tang op een varken, toch nog goed te praten.

Let vooral op het gewicht van het werkwoord trachten.

In casu beweert de projectontwikkelaar nog dat dit gebouw bijdraagt tot de vergroening van de omgeving.

Minder gelukkig met dit soort ontwikkeling zal alvast de onmiddellijke nabuur zijn.
Als u goed kijkt ziet u dat rechts, vier lagen mooi aansluiten op wat men een aanvaardbare bouwhoogte zou kunnen noemen. Het ritme en de invulling van de bouwlagen trekt wel op geen kl.ten maar daar we gaan hier niet moeilijk over doen. Wat hoger springt het appartementsgebouw wat weg van de scheidslijn en wordt er afgewerkt met een paar lagen balkonnen waar een mens zich afvraagt waarom ze qua vorm en materiaalkeuze niet subtieler uit de hoek hadden kunnen komen.

Het architecturale geweld klotst er tegen de plinten op.

Dit zijn bouwsels die maar één boodschap hebben : KIJK NAAR MIJ;

Me, myself and I.

Hier wordt gebruik gemaakt van een artikel uit het burgerlijk wetboek dat zegt dat rechte zichten en lichten op minimum 190 cm van de scheidslijn moeten blijven. Deze afstand is hier een paar centimeter ruimer gehouden en daarmee is het juridisch dik in orde.

Nochtans is de woning HOSTE niet zomaar een huisje in de rij.
De woning werd gebouwd voor de toen wellicht redelijk bekende kunstschilder Charles Hoste, zo bekend dat er op Google niets meer terug te vinden is over 's mans werken.

Maar wie zo'n woning kon laten bouwen was wellicht toch geen prutser.

De woning werd ontworpen door architect Achilles Van Hoecke-Dessel die tijdens de art-nouveau periode zijn ontwerpen bedacht met een vrij persoonlijke invulling van deze stroming.
Het waren stuk voor stuk ontwerpen die zich consequent goed trachtten in te schrijven in de stedelijke omgeving.

Dat huis staat op de lijst van onroerend erfgoed - is niet beschermd - maar de kans dat het van die lijst zal geraken is bijzonder klein. De kans dat het ooit zal afgebroken worden is nog veel kleiner.

Van deze situatie hebben de promotor en in zijn kielzog de architecten handig misbruik gemaakt.
Als de buur toch niet mag afgebroken worden kunnen we de wachtgevel maar beter afwerken met een derde gevel.
Goed gezien maar moest het zo opzichtig ?

Men kan moeilijk beweren dat ze daar bij stedenbouw met een kritisch oog naar gekeken hebben. En bij de dienst monumentenzorg was er wellicht iedereen op buitendienst toen het advies moest overgemaakt worden.


De zogenaamde ruimtelijke overwegingen zullen in het verslag naar het college wel heel dunnetjes geweest zijn.

Nochtans, op geen tweehonderd meter verder staat er al een voorbeeld waar weinig mensen met een hart voor stedenbouw, gelukkig mee zijn. Zonder hart ook, overigens.

Er zijn er die beweren dat die schitterende witte balkons een vergunning kregen omdat één van de ontwerpers zeer goede relaties heeft met één van de mandatarissen uit het college maar dat zal wel een beetje te ver gezocht zijn.
Denk ik.

KUNST IN HET LANDSCHAP

Langs de Ninoofse steenweg kunt u in de buurt van Lennik dit intieme landschap ontdekken.

Een oude gele afgedankte oplegger beleeft er zijn oude dag; geen mens die er naar omkijkt, geen mens die er zich aan stoort.

Geen last van wandelaars of fietsers; enkel auto's, bussen en vrachtwagens rijden er langs.

Je zou kunnen denken aan een vleesgeworden compositie van Raveel.

Maar wie volgens mij het dichtst in de buur komt
is Raoul De Keyser.

Overtuig uzelf nog tot 27 jan 2019 in het S.M.A.K.

Het bovenste kunstwerk zal er nog jaren staan.

Vrees ik.

DE TREIN IS ALTIJD EEN BEETJE REIZEN - ADIEU BRUGGE

Moeder en dochter, van origine uit Maleisië, hebben net Brugge verorberd en gaan er nu een nachtje Brussel aan toe voegen. 


Van waar ze precies komen hebben ze mij gezegd maar ik ben het vergeten.

Zoals velen hebben ze vragen rond waar ze nu precies moeten afstappen: Brussels-Midi of Brussels-Central ?

Voor veel Vlamingen is het al een mysterie waarom onze Franstalige landgenoten dat station niet gewoon Bruxelles-Sud noemen.

Om die reden alleen al moeten treinconducteurs behouden blijven.

WERFBEZOEK - STOER

Ik stak mijn kop boven de ladder en zag dat er stoer gewerkt werd.

Wat kon ik hier verder bijdragen ?

GENT FIETSSTAD

Het moet zo'n dertig jaar geleden zijn dat ons geliefd stadsbestuur het aangedurfd heeft om
fietsrekken te plaatsen tussen de bomen van de bij koninklijk besluit beschermde wandeldreef van het Koningin Maria-Hendrikaplein.


Daar hebben ze nu nog altijd een beetje spijt van maar daar durven ze nog steeds niets aan doen.

Die hele ijzerwinkel die tussen de bomen aan het groeien is moet toch ooit eens verdwijnen. Die bomen - Platanus Patiëntis - hebben er stilaan genoeg van.

Het is geen zicht meer; kijk maar naar wat we nauwelijks nog een zadel kunnen noemen.

De oplossing ligt sinds kort binnen handbereik.

Langs wat we tijdelijk nog de achterkant van het station zullen noemen, is een strook vrijgekomen waar ze fietsrekken van de voorkant naar de achterkant kunnen verhuizen. Stuk voor stuk, beetje bij beetje.
Niet alles in één keer. Maar er wel voor zorgen dat de vrijgekomen plaats niet opnieuw ingenomen wordt door die vehikels.

De fietsen verhuizen van het Koningin Maria Hendrikaplein naar het Koningin Mathildeplein; het zou het eerste agendapunt van ons nieuw nog te vormen college kunnen zijn.


STUDEREN

Het is er weer de tijd voor: eerstejaarsstudenten moeten ontgroend worden en daar horen zang,
poëzie, drank, eieren, bloem, varkensbloed en nog een paar verfijnde attributen bij.

De schachten worden eerst opgesteld zoals men kinderen strafte voor WO II, voor ze de vernederingen van het doopsel zullen ondergaan.

Zo'n doop is iets anders dan een eerste- of plechtige communie of, nog braver, een lentefeest.

Met de rug naar de doopvont moeten ze op bevel van de dresseurs luidkeels scanderen:
WIJ ZIJN DOMME SCHACHTEN
EN LATEN ONS ANAAL VERKRACHTEN

De poëzie van experimentelen verbleekt in het niets bij het horen van deze koorgezangen.

De sukkels laten zich nadien bekladden met al wat afwijkt van de zuiverste vloeistof die ze kennen uit hun chemielessen: H²O.

Eén ding hebben ze zich dan al voorgenomen: als ze dit jaar slagen is het de volgende jaren hun beurt om het smeerlapke uit te hangen.

De wraak zal zoet zijn, vernederen zal deugd doen, hoor je ze denken.
Bloed ruiken ze nu al, Dr. Dracula's in spé zijn ze geworden. 

Het alcohol misbruik is er de laatste jaren niet op achteruit gegaan, het aantal studenten dat met een voldragen black-out op de spoedafdeling belandt stijgt gestaag.

Ik dacht dat deze rituelen een beetje tot de folklore waren gaan behoren, maar niet dus.

Alleen in bierstad Leuven zou men, in overleg met het rectoraat, binnen een interdisciplinaire werkgroep natuurlijk, aan een nieuwere formule werken. Zo ken ik ze daar in Leuven.

Ik hoor de schachten al scanderen
DENK OM UW CARRIERE  NU VOOR LATER
DRINK DAAROM WATER, WATER, WATER

Toen ik bovenstaande foto in het citadelpark in Gent nam, kwam zo één die beulzakskes naar mij toegelopen, twee eieren in zijn hand, met het dwingende verzoek de foto te wissen.
Hij argumenteerde dat het een privé aangelegenheid was, dacht dat ik maar moest vergeten dat dit een publieke ruimte was, en op een moeilijk open te vouwen want plakkerig briefje die hij uit zijn smerige labojas haalde, stonden alle argumenten omtrent privacy nog eens zwart op wit. Als ik mij niet zou onderwerpen aan zijn bevelen zou hij de politie erbij halen.

De angst om de kroon te ontbloten zat verwrongen te huilen in zijn stem.

Ik ben nog steeds wachtende.

Bij de andere groep voor het Gentse Stadhuis, aan de Botermarkt, vroeg één van de schachtentemsters of die schatten van schachten er wel goed op stonden.


TROMPE L'OEIL - L'ART POUR L'ART

L'art pour L'art bestaat in zowat alle kunstvormen behalve in de architectuur.

Als u architectuur ook als kunstvorm wil verdragen natuurlijk.

Klassiek geschoolden catalogeren de bouwkunst onder the Big Seven.

Ik ken wel geen enkel gebouw of constructie dat zomaar enkel omwille van de kunst opgetrokken wordt.

Zelfs het Atomium werd met een bepaald doel opgericht.

Gebouwen worden altijd met een bepaald programma en in functie van opgericht. 

Een paar bouwsels ontsnappen daaraan zoals die faudte namaakkappel, die daar ergens in Limburg onterecht aanbeden wordt.
Maar laten we die gauw vergeten.

De werken van Dani Karavan kunnen de toets van bouwsels als l'art pour l'art doorstaan. Maar van hem zegt men dan ook weer dat hij een beeldhouwer is.

Sommige architecten hebben het daar een beetje lastig mee.

Hun fantasie om bouwsels op te trekken die niets te betekenen hebben maar, juist als zuivere kunstvorm voor een beleving zorgen, emoties opwekken, betekenis krijgen, signaal zijn, die fantasie knaagt soms in hun
binnenste.

Robert Decorte is naar mijn gevoel zo'n architect.

Hij maakt beeldhouwwerken die verleidelijk poëtisch zijn, die appeleren naar een verlangen om iets uit te drukken dat niet zomaar in woorden te vatten is.

Voor mij zijn het maquettes van bouwwerken die verlangen gerealiseerd te worden, nog nuttelozer dan pyramides, maar waar heel de wereld naar komt kijken, om er stil van te worden.

De tijd eventjes uitschakelen en er in ondergedompeld worden.





Geef die man een park, een landschap, geef hem ingenieurs en bouwmaterialen, bezorg hem een mecenas en een publiek dat in oorverdovende stilte gaat genieten van architectuur die geen architectuur wil zijn.