BETWEEN 2018 - 2020 BREXIT


Misschien zal het tegen volgend jaar weggeëbd zijn, dat Brexit gedoe. 
Misschien ook niet.
En wie weet, komen ze over een paar jaar terug aan de deur kloppen. 
Er zijn echtscheidingen waar na een paar jaren alles terug in de originele plooien valt.
Zeldzaam maar het gebeurt.

Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 
Between 2018 - 2020.  

BETEEN 2018 - 2020 EEN PEDAGOGISCH PROJECT

 Op minder boeiende faculteiten houdt werkstukken indienen niets meer in dan het doorsturen van een paper per mail. 
Hier, op de campus in Brussel waar ik les geef, zijn er dagen dat vaders een handje mogen toesteken. 
Dat maakt de band tussen ouders en hun studerende zonen en dochters hechter.



Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 
Between 2018 - 2020.  

BETWEEN 2018 - 2020 - TRAMLIJN 1



 Tramlijn 1 in Gent. Het regent en het is namiddag. 
Hij heeft nog plannen met haar.
Gelukkig maar.



Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 
Between 2018 - 2020.  

BETWEEN 2018 - 2020 TRAINER




Trainer zijn ziet er op het eerste gezicht niet zo moeilijk uit.
Het is een beetje als architect zijn: je moet zelf niet kunnen bouwen maar wel zeggen hoe het moet.

Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 
Between 2018 - 2020.  

BETWEEN 2018 - 2000 PIZZA



De meeste pizza-tenten leveren  aan huis.
Maar als je echt heel veel honger hebt en haastig bent en ze op jou wachten, hou je liever vijf pizza's in één hand dan tien in de lucht.
 

Bij deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 
Between 2018 - 2020.  

BETWEEN 2018 - 2020 VOLKSWAGEN


Ik moest eens naar het vochtprobleem in zijn kelder kijken.
En toen zag ik dit.
Het hoeven niet altijd bestofte wijnen te zijn die er bewaard worden.

Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 
Between 2018 - 2020.  

BETWEEN 2018 - 2020 DE SLEGHTE


Met zo'n hoofd zag ik hem onmiddellijk uit een Engelse roman van één van de zussen Brontë stappen. Of er minstens advies over geven in een literaire boekhandel.


Ik zag hem aan de kassa van De Sleghte in de Volderstraat.


Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 
Between 2018 - 2020.  

BETWEEN 2018 - 2020 HEB 260


In Leonardo's tijd zou het een zware houten balk geweest zijn. Nu hijsen ze een HEB 260 en die weegt zo'n 560 kg.
Ongeveer evenveel als die oude eiken balk (30/30) van Leonardo zou gewogen hebben.

Het verschil: Philippe en Thierry beschikken nu over draailieren die handig die vracht omhoog en op zijn plaats duwen. De tuigen die Leonardo bedacht waren houten dinosaurussen.
Staal moest nog uitgevonden worden.

Wie zal het zeggen hoe we dat over een eeuw zullen klaren ?


Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 
Between 2018 - 2020.  

BETWEEN 2018 - 2020 KISS

Museumbezoek wekt bedenkingen op. Dat is de bedoeling. Het verrijkt de geesten. 
Bij sommige bezoekers ook de gevoelens. 

Voor deze jaarwende post ik foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje 
Between 2018 - 2020.  

JUPILER

Vorige vrijdag treinde ik naar Leuven.
In Brussel Zuid kreeg ik het gezelschap van zes welbespraakte Arsenal supporters.
Dat er die dag kon gestemd worden over de toekomst van hun land kwam in hun luid discours niet voor.
Hun overwinning op Standard was minstens even belangrijk voor de toekomst van het Engelse voetbal.

Aan lezen kwam ik niet meer aan toe. De studente Engelse Literatuur die recht over mij zat moest haar studiemateriaaal ook dichtslaan.

Eén troost: de omzet van Jupiler ging vlot omhoog. In het plastic tasje aan de voeten van de man rechts bevatte nog zes halve liters.

En die waren al op voor ik in Leuven afstapte.

U ziet maar vijf man op het beeld.
Klopt.
De zesde was aan een plasbeurt toe.

Het is één van de foto's die het niet gehaald hebben in mijn boekje Between 2018 - 2020 (preview).
Ik ga er een paar weggeven.
Als u er één wil, stuur mij dan snel een mailtje.

LEARN TO BEHAVE



Op de hoek van de straat waar ik woon is nu een autorijschool gehuisvest.
Daar leren ze u vooral autorijden, met auto's.

Die staan voor hun voordeur waar normaal een voortuintje hoort te zijn.
Die stedenbouwkundige verordening is al meer dan 100 jaar oud maar nog steeds niet afgeschaft.

De vorige gebruiker had nog het fatsoen om in een paar weggelaten betontegels wat laagkruipende planten te laten groeien. Laag bij de grond maar ...  groen.

Die rijschooljongens denken daar anders over. Hier kunnen net zo goed onze auto's staan, moeten ze daar gedacht hebben. Een beetje over het voetpad, oké, maar echt storen doet dat niet.

Auto's gaan toch voor op voetgangers, niet ?

Ik ben benieuwd wat ons geliefd stadsbestuur gaat doen met haar vernieuwd initiatief voor het respect voor de voortuintjes.


Terloops: ooit was de naburige Koning Elisabethlaan-laan er een met links en rechts voortuintjes.
Lekker Belle Epoque.

U moet bij gelegenheid eens langsgaan om het resultaat te zien van laks besturen.



ROCK & ROLL TRAPPEN & NEYK

Er werden reeds vragen over gesteld in het parlement: het wereldrecord stilstaande roltrappen, gewonnen door de NMBS. Of is het INFRABEL ?

Al jaren zijn deze instellingen de onbetwiste concessionaris van dit record.

Is het hun schuld ?
Neen.

Het is de schuld van de actoren in de privésector en die heten THYSSENKRUPP, OTIS, KONE en SCHINDLER.

Die verkopen dure toestellen en bieden nadien dure onderhoudscontracten aan.

De NMBS/INFRABEL zou beter het roer omgooien.

Ze moeten aan de roltrappenfamilie het volgende voorstellen: wij kopen geen roltrappen meer van u.

Wij, NMBS/INFRABEL kopen van nu af aan schuin personentransport.


Wij kopen schuine transport meters per uur. Wij garanderen u een contract van vijftien jaar. Dus 15 jaren maal 6.935 uren per jaar maal het aantal roltrappen.

Hoeveel is uw kostprijs per uur ?

DEFECTE ROLTRAPPEN HOUDEN DE OUDEREN FIT
U, de roltrappenfamilie installeert de roltrappen, u levert de elektriciteit, u staat in voor het onderhoud en de properheid. Het onderhoud gebeurt buiten de werkingsuren van de NMBS.

Wij NMBS/INFRABEL betalen u x-€ per uur per roltrap. Indien die niet werkt betaalt de roltrappenfamilie vijfmaal het bedrag per uur terug.  Na twaalf jaar wordt de nieuwe offerteaanvraag opgestart.

Wedden dat we roltrappen krijgen die altijd werken, goedkoop zijn, weinig verbruiken en altijd proper zijn  en minstens vijftien jaren meegaan?

En de NMBS/INFRABEL koopt geen dure toestellen meer, heeft geen last van prefinanciering van die toestellen, krijgt toestellen die niet om de haverklap stuk zijn, toestellen waarvoor ze geen dure onderhoudscontracten betaalt en die zuinig zijn in het verbruik.

NEYK heet dat.
The New Economy, You Know. 

BETWEEN 2017 - 2019

In De Krook - dè Gentse bibliotheek - zijn er verschillende standjes tussen de rekken om de betere boeken uit hun anoniem rekkenbestaan te halen.

Op de tweede verdieping - de non-fictie - staan de kunstboeken waaronder één sectie die altijd mijn aandacht trekt: de FOTOGRAFIE.

Kom ik daar onlangs weer eens langs en er lagen zoals steeds wat interessante uitgaven mijn aandacht te trekken. Boeken die u eigenlijk zou moeten gezien of erger, zou moeten gelezen hebben.

Maar kijkt u eens goed. Op het middenste schap, rechts,  heeft de curator een fotoboek gelegd dat ik redelijk goed ken.

Dat kan geen toeval zijn.

Het ligt er, uitgeput.
In geest en in aantallen. 

Maar, er is nu een nieuwe uitgave met de originele tittel: BETWEEN 2018 - 2020.

Hier ziet u de preview. 




Ik deel er een aantal uit. Als u erbij wil zijn, stuur mij dan zo snel mogelijk een mailtje.

De voorraad is niet zo oneindig. 


ARCHITECTUUR FOTOGRAFEREN

Zie ze weer staan, de archipel fotografen.

Deze keer staan ze elkaar te verdringen om een gevel van SieTö te kunnen archiveren op hun geheugenschijfje.

SieTö staat voor de Siedlung (huisvesting) in het dorpje Törten nabij Dessau waar Walter Gropius directeur was van de BAUHAUS-school. Die school kreeg de vraag van de stad Dessau, om zich te buigen over het huisvestingsprobleem. Bouwen was duur en het BAUHAUS zou met haar vernieuwde ideeën daar zeker een betaalbaar antwoord op vinden. Immers, wat industrieel gemaakt is, is goedkoper dan met de hand gemaakt en per sé niet lelijk. Waarom dus ook geen woningen maken op industriële manier en nadien zeggen dat ze ook mooi en leefbaar zijn.

Gropius veranderde het woord 'studie-opdracht' in 'opdracht' die hij versluisde naar zijn privaat architectenbureau dat op dat ogenblik wel wat opdrachten kon gebruiken. Op latere ogenblikken ook nog. Die Gropius, dat lijkt mij een gluiperd van het zuiverste water geweest te zijn.
Het Bauhaus was in hoofdzaak gefinancierd door de Stad Dessau maar Gropius wist hen een besparing op de bouwafdeling op de mouw te spelden door die opdracht door zijn privaat-bureau te laten uitvoeren. Goedkoper dan een stel collega's die zich als docent zouden nestellen op de loonlijst van het toch al kostelijke BAUHAUS-project.

Met opdrachten voor woningen had hij toen geen enkele ervaring. 

Hij kon niet tekenen, stel u voor, maar wist het altijd goed uit te leggen. Ik ken er zo nog maar die gaan dan meestal in de advocatuur of erger nog, in de politiek.

Hij verwoordde dat zo " Het ontwerp en de constructie is volledig ontworpen in mijn private studio; ondanks dit verkondig ik hiermee dat het wel degelijk BAUHAUS-gebouwen zijn. Het publiek herkent hierin terecht de vruchtbare intellectuele zoektocht die in het BAUHAUS privaleert."

Dat hij die woningen als een theoreticus benaderde merkt u aan de ramen.
Van buiten ziet dat er mooi en strak uit, ten minste bij die ene woning die zo bewaard is gebleven.
Eens je binnen zit, zie je niets, maar dan ook niets van de buitenomgeving.
Le Corbusier was daar ook een meester in: veel licht beloven maar naar buiten kunnen kijken was blijkbaar een zonde.

In gevangenissen is dat ook zo, alleen kan u daar uw eigen meubelen niet meebrengen.

Door de jaren heen zijn die huizen en vooral die ramen in verval geraakt. Het bestuurscommittee van de Siedlung moet geoordeeld hebben dat ze alle ramen zouden vervangen door een kleiner exemplaar met een tablet die wat lager is zodat u van binnenuit ook iets van wat zich buiten afspeelt kunt zien. De glasbouwstenen partij naast de voordeur is ook overal verdwenen. Spijtig want die horizontale op stenen gelijkende glazen wand heeft wel iets.

Die ramen hebben overigens van in het begin voor spanningen gezorgd tussen de bewoners en grootmeester Gropius. De meeste bewoners hielden helemaal niet van die metalen ramen; hun voorkeur ging uit naar houten ramen. En dat was nog voor er sprake was van thermisch onderbroken profielen.

Alleen de familie Anton die eigenaar bleef van hun woning tot 2012, is hardnekkig op die stalen ramen verliefd gebleven. En van verliefdheden moet u afblijven.

Later, toen de de DDR verdampte zijn die woningen allemaal privaat verkocht. De creatieve invulling is in de resterende gevels af te lezen.

De woning Anton is inmiddels eigendom van de BAUHAUS DESSAU STICHTUNG.

SUIKERGEBAKSTIJL

Het was niet omdat ze in de DDR arm waren, dat er in de jaren zestig in Berlijn geen nieuwbouw gezet zou worden. Dankzij de kameraden uit Moskou kon er aan de Karl Marx-Allee toch één en ander neergezet worden in een modernisme dat blijkbaar verlangde naar het warme zuiden met zijn onfunctionele claustra's.

Er mocht een kino komen en een restaurant en een een souvenirshop, een congresgebouw, een Haus van dit, een Haus van dat, als de trouw en de verbondenheid met een ongedefinieerde gelaten communisme mistroostig in de architectuur maar afstraalde.
Wat een lange zin.

Het waren gebouwen die iets wilden uitdrukken maar het was niet duidelijk wat.

Die architectuur is niet robuust, niet historisch, niet gewaagd, niet gezellig, niet afstotelijk, niet functioneel.
Het is zelfs niet wat je 'een interessant gebouw' noemt.

Of toch.

Deze gebouwen zijn interessant omdat de partijtop die over en alles en nog wat besliste doch geen uitgesproken architectuurstijl naar voor durfde te schuiven.
Zo'n partijtop was so wie so al een krabbenmand; laat staan dat een lid zijn nek zou uitsteken en bepalen hoe de communistische architectuur van de jaren zestig er moest uitzien.

Ik zou begot niet weten of er één Vlaamse politieke partij bestaat die dat vandaag wèl zou kunnen. Een architectuur die in onze Vlaamse canon past zeg, stel je voor.
Hoe moet die eruit zien ?
Een reveil van de neogotiek, willen we daarvoor eens pleiten ?

Terug naar de Karl Marx-Allee. Ik maak mij geen illusie dat die kino en dat MOCKBA-restaurtant vaak bezocht werden door Heinz und Friedl die ergens te lande koeien kweekten en de melk afstonden aan de coöperatieve; ik vermoed dat die gelegenheden frequent bezocht werden door de getrouwen van de DDR-administratie en als gepriviligeerden woonden, heersten en elkaar bespioneerden over de Karl Marx-Allee en omgeving.

De gebouwen zijn nu gerestaureerd maar dragen duidelijk de sporen van een politiek tijdperk waar met veel gemengde gevoelens tegenaan gekeken wordt.

Het gerestaureerde fresco dat beroep doet op de naïeve bewondering van de toeschouwer zegt alles.

Zo helder opgefrist zien ze er minder zielig of naïef uit.
Maar dat heb ik met alle modernistische gebouwen; meer dan andere gebouwen moeten ze er nieuw uitzien, alsof ze nog maar drie jaar opgeleverd zijn.
Modernistische gebouwen verdragen geen patine. Er mag geen vuiltje aan kleven.
Een belfort of een kathedraal die er wat vuil uitziet, bwah, so be it. 't Is toch een oud gebouw.
Maar een modernistisch gebouw is gemaakt om te fonkelen en moet dat blijven doen.

Voor deze plaats en de Alexanderplatz werd nog geen vier jaar na de val van de muur een masterplan op tafel gelegd om een goot deel van deze partijgebouwen - Haus des Lehrers, Haus des Reisens , die Kongresshalle - plaats zouden ruimen voor een fonkelnieuw Manhattan dat de vrije economie zou huisvesten.

Gelukkig krijgt die vrije economie af en toe ook eens het deksel op zijn neus en kwam er niets van dat masterplan in huis. Alle gebouwen krijgen nu hun plaats in de geschiedenis van de stad.

Duitsers zijn soms te hard bezig met het uitwissen van hun korte termijn verleden.

In mijn archipelgids vond ik een goede omschrijving van die stijl: suikergebak.

Duidelijk verschillend van wat aan de andere kant van het ijzeren gordijn in die periode met zijn modernistische plafonds gebouwd werd.

ARCHITECTUURFOTOGRAFEN

Architectuurfotografen, Archipel kent er vele.

Archipel, dat is mijn favoriete architectuurvereniging.

Wat zich de betere architectuurfotograaf noemt heeft steeds een strategische plaats veroverd dicht bij de deur van de bus. Bij aankomst spurten hij en zijn concurrenten dan als eersten naar het gebouw dat ze willen versieren voordat er andere fotografen of erger nog, gewone mensen tussen hun objectief en het object lopen.

Dat zou pas jammer zijn.

Ik kan u garanderen, er worden binnensmonds wat smerige verwensingen naar elkaars hoofd geslingerd op zo'n architectuurreizen.

De uitdrukking: smerige nematode is nooit ver weg.

In plaats van mensen hebben ze hebben wel graag iets plastisch op de voorgrond om wat meer diepte aan hun foto's te geven.

VIETNAM



We waren allemaal een beetje geschokt toen we hoorden over die 39 vluchtelingen die dood in een koelwagen waren aangetroffen in Engeland, het land dat ze als het beloofde land in hun gedachten hadden en er maar niet uit wisten te verwijderen.

Mijn dochter en haar man en kinderen, die voor een paar jaren in Vietnam verblijven, schreef er een blog over om eens aan te voelen wat dat financieel betekende, al dat verspilde geld dat in de zwarte zakken van die mensensmokkelaars belandde.

Klik hier om haar pagina te lezen.

Vietnamezen zijn nochtans een zeer ondernemend volk. Net zoals in veel van die Aziatische landen zijn de mensen van het soort dat weet van aanpakken.
Ik was er vorig jaar op bezoek en bracht een hoop foto's mee die dat bewijzen. (klik hier om de reeks te zien).

Konden ze die tienduizenden euro's niet investeren in een eigen zaak, die meer voldoening zou schenken dan onderbetaald nagels lakken in een Europese hoofdstad waar ze de huur nauwelijks van kunnen betalen ?

Aan mijn dochter Ellen: schrijf daar eens boek over.



MODERNISTISCHE PLAFONDS

Archipel - mijn geliefde architectuurclub - troonde mij dit voorjaar mee naar Le Musée Royal de Mariemont, ontworpen door architect Roger Bastin en gerealiseerd van 1962 - 67.

Het is wat mij betreft geen pareltje aan de Waalse architecturale couronne royale. Maar bij Archipel durven ze dergelijke pareltjes wel vaker op het programma zetten.

Wat mij wel opviel was het gebruik van het licht in bovenste vier tentoonstellingszalen.

Een balkenribbenstructuur, een middendak en laat het licht dan maar langs de muren naar beneden vallen.

Ideaal om de kunst te belichten.
Niet te hard, niet te zacht.

Archipel troonde mij onlangs ook mee naar de Gedenkkirche Maria Regina Martyrum in Berlijn van de architecten Hans Schädel und Friedrich Ebert en die hebben daar aan gewerkt van 1960 tot 1963.

En hoe ziet het plafond er daar uit ?
Een balkenribbenstructuur, een middendak en met licht dat langs de muren naar beneden valt.

Ideaal om de gelovigen te laten voelen wat goddelijk licht is. Niet te hard, niet te zacht.

Bij Archipel hebben ze nog nooit last gehad van herhalen.

Archipel troonde mij - ik kon er maar niet genoeg van krijgen - naar de Sankt Agnes Kirche / König Galerie van architect Werner Düttmann die eraan werkte van 1964 tot 67. (klik)

En hoe zie het plafond er daar uit ?
Een balkenribbenstructuur, een middendak en met licht dat langs de muren naar beneden valt.

Ideaal om de gelovigen te laten voelen wat goddelijk licht is. En sinds kort, wat ideaal is om kunst te verlichten. Niet te hard en niet te zacht.

Bij Archipel vinden ze dat helemaal niet erg, eerder een plicht, om de zachtheid van het licht van de jaren zestig met vaste regelmaat op het programma te zetten.

Het lijkt de VRT wel die maar niet genoeg krijgt van het heruitzenden van FC-De Kampioenen.

Weet iemand of er ergens in de aanloop naar de zestiger jaren ergens een architectuurcongres geweest is, dat architecten leerde hoe je met licht moet omgaan ?

Niet te hard, niet te zacht.




SANKT AGNES KIRCHE / KÖNIG GALERIE

Het is niet enkel in het eens zo katholieke Vlaanderen dat de kerken leeglopen; ook in de andere
Europese landen is die trend niet te keren.

Die kerken zijn aan nieuwe bestemmingen toe. Soms plant men daar een boekhandel in, een hotel of ook wel een Delhaize, met alle nodige herrie die ze met zich meebrengen.

Voor de modernistische Sankt Agnes Kirche in Berlijn is dat precies vlotjes gegaan.

In 1967 was de kerk voltooid, in 1989 valt de muur en in 2004 gedesaffecteerd voor erediensten.

Dat woord alleen al: gedesaffecteerd.

Maar goed.
Als zo'n gebouw gedesaffecteerd wordt, wil men toch graag dat de nieuwe bestemming geen bordeel wordt.

De kerk is nu wel ruimdenkender geworden maar liever toch niet iets waarvoor Jezus Christus andermaal uit zijn graf zou moeten opstaan om de kooplieden uit de tempel te verdrijven.

In 2011 zijn er wel nieuwe kooplieden bij Sankt Agnes ingetrokken: de kunstgalerij KÖNIG en daar moet u niet aan een altruïstische cultuurinstelling denken.

KÖNIG verkoopt kunst en niet zomaar het eerste het beste werkje. Het gaat om kunstwerken die eerder onder de noemer beleggingen vallen.

Ik heb daar werken gezien die ik niet zomaar in mijn woonkamer op een behoorlijke manier zou binnenkrijgen, laat staan dat er voldoende ruimte overblijft om ze van op enige afstand te bewonderen.

De Berlijnse architecten Brandhuber+Emde hebben het gebouw van de meer dan verdienstelijke modernist Werner Düttmann gerespecteerd.

Op de niveau van het doksaal hebben ze een werkplateau in beton gegoten. Hierdoor ontstaat een bijna sacrale tentoonstellingsruimte waar kunstwerken uit één stuk niet groter kunnen zijn dan het niet zo overdreven trapgat naar het voormalige doksaal.

Kunstwerken van dit genre vragen een sacrale benadering

Nog een geluk dat Dütmann zijn trapgat niet zo krenterig bemeten heeft.

PLATOALLEE - BERLIN

Dit koppel verhuisde van München naar de Platoallee nr 16 in Berlijn.

Hun zoon studeerde in Berlijn en had hen eens voor een maand naar Berlijn uitgenodigd.

Het onrustige, levendige en ook een beetje linkser Berlijn was hen beter vervallen dan het zeer conservatieve München daar in Beieren.

En dus waren ze verhuisd naar een vrijstaande duplex in Corbusier's Wohnmachine.
Wie de beslissing nam is op de foto duidelijk te zien.

Die vijfde en laatste unité d'habitation verschilt op een aantal punten van de vier vorige.

Aan een winkelstraat op de vijfde verdieping had het bestuur in. 1957 geen behoefte meer.

De winkeliers misschien ook niet want zeg nou zelf: zo'n winkel in een flatgebouw, dat is geen cadeau.

Op papier klopt dat allemaal: meer dan vijfhonderd units die dagelijks wel iets te consumeren hebben, dat kan toch niet fout lopen.

Maar zwicht u van architecten en nog meer van planologen en stedenbouwkundigen die in de plaats van commerçanten beweren te weten wat goed voor hen is.

Op tien jaar tijd zijn er in ons land al meer dan tienduizend van die kleine winkeltjes gesneuveld; waarom zou dat in andere landen verschillen ?  En dat is geen trend van de laatste jaren: dat is al decennia lang aan de gang.

Wij, vrijgevochten consumenten, zijn geen liefhebbers van zo'n winkeltje op de vijfde verdieping.
Onze grootste vrijheidsdrang is dat we kunnen kiezen. En kiezen zullen we.

Niet voor het eerste het beste winkeltje
dat ons voorgeschoteld of opgedrongen wordt, maar voor iets dat we ontdekt hebben, desnoods op een kwartier auto-rijafstand.

De gangen zijn ook erg versoberd qua kleur ten opzichte van de vorige projecten. Zo versoberd dat het plunje van de onderhoudsman in harmonie is met de omgeving. Het lijkt wel een camouflagetenue.

Voor boeiende gangen moest u wel niet bij Le Corbusier zijn. Noch in Marseille, noch in Nantes, Briey en Forêt of Firmigny. Overal zijn ze breed, daar niet van, maar vooral lang. Eindeloos lang en daar heeft Le Corbusier zelf schuld aan: zijn gebouwen zijn gewoon te lang.

Wat bezielde die man toch om zo'n grote gebouwen te maken en daar mensen in te stoppen ?

Waar Corbusier ook nooit oog voor had was voor het zicht naar buiten.

Het betonbalkon is zeer prominent aanwezig zodat je vanuit zithouding niets, maar dan ook niets van de omgeving ziet.

De maten van het plan en doorsnede zijn ook wat ruimer: in plaats van 3,66 m breed zijn alle flats hier 4.00 m breed, en de hoogte werd van 226 cm opgetrokken naar een comfortabele 250 cm.

Dat komt goed uit voor de Münchner meubels die hier strandden.