WERFBEZOEK - WAT WE VAN AFVOERBUIZEN KUNNEN LEREN

Zo sierlijk, slank en elegant heb ik poly-ethyleen zich nog nooit naast elkaar zien vlijen.

Als je afvoerbuizen even hun vrijheid geeft doen ze waar we allen zo naar streven:
 vredig en rustig naast elkaar liggen.

De ruimte geven die we nodig achten.

TRAPPEN - STEP BY STEP

Een trap behoort tot één van de belangrijkste uitvindingen in de bouwgeschiedenis.

Grote gebouwen hebben brede trappen nodig omdat ze veel volk tegelijk moeten kunnen bedienen.

De brandweer denkt er ook zo over. Vanaf een bepaalde capaciteit gebruikers eist de brandweer een trapbreedte van minstens 1 cm per persoon in neerwaartse richting.

In dit gebouw van de Université Catholique de Louvain à Tournai was de brandweer niet van plan haar regels te laten vallen.

Maar dat zinde de architecten niet.
Zo'n brede treden zagen ze niet zitten.
Daarom beslisten ze om niet één trap van 218 cm breed te maken maar van twee trappen van elk 109 cm breed.
En zouden eens laten zien dat het ook mooier oogt.

De gebroeders Manuel en Francisco Aires Mateus uit Lisabon zijn niet de eerste de besten.
Reden waarom ze ook de wedstrijd wonnen voor de uitbreiding van de faculteit architectuur hier in Doornik.

De middelste trap gaat sneller en is voor de studenten die zich moeten reppen om nog snel op tijd hun werk te kunnen voorleggen.
De buitenste trap is luier, loopt trager en wordt vooral gebruikt door studenten die het goed met elkaar kunnen vinden.
Er zijn al wat romances ontstaan in deze traphal, weet men daar op het secretariaat te vertellen.

U denkt wellicht dat u dergelijke trappen al gezien heeft. Die van Leonardo Da Vinci in het kasteel Chambord  of die van Guiseppe Momo in het Vaticaans museum.   

Ik moet u een beetje ontgoochelen. In deze twee voorbeelden lopen de trappen achter elkaar en kruisen de gebruikers elkaar nooit.
Bij deze trappen van AMA loopt de binnenste trap in de buik van de buitenste; de buitenste beschermt de binnenste. Mooi toch.

Bij de afrekening met de aannemer lag het iets minder romantisch.

Eén halve trap plus nog één halve trap is gelijk aan één hele trap. Zo ook de kostprijs ervan.
Zo hebben ze het ons in de rekenlessen toch aangeleerd toen we de eerste keer over breuken hoorden.

In aannemerswiskunde wordt anders gerekend.

De kostprijs van één halve trap plus nog één halve trap is gelijk aan de kostprijs van twee trappen.

WERFKUNST - SIMON HANTAÏ

SIMON HANTAÏ.  ETUDE   1969
Vorige week hebben we op een werf twee werken van Simon Hantaï ontdekt.

Waar precies mag ik hier niet verklappen maar het is werkelijk een uitzonderlijke vondst.

Simon Hantaï is zoals u weet, een kunstenaar van Hongaarse afkomst en kort na de laatste grote oorlog naar Parijs verhuisde. Hij was het surrealisme een beetje beu en volgde de lijn van de action painters zoals Jason Pollack maar dan op zijn manier; gemengd met Franse kaas en wijn en kleiner van formaat.

Hantaï was te zien op de Biënale in Venetië en het Centre Pompidou wijdde er in 2013 een retrospectieve aan.
Zeg nou zelf, Fransen zijn altijd erg lief en vriendelijk voor hun kunstzinnige inwijkelingen. 

Zijn werken gaan voor minder van de hand dan die van Jason maar voor een doek van 60 bij 60 mag u toch rap 100.000 euro neertellen.
Veel musea van hedendaagse kunst hebben werk van Simon Hantaï in hun collectie, weze het niet altijd aan de muur van hun propere voor het publiek opengestelde zalen.

Vorige week hebben we dus twee Hantaïs ontdekt. De opdrachtgever was van plan om het stil te houden, uit schrik dat de gemeente het in zijn hoofd zou halen om er een HAMUXX van de te maken.
Een HAntaï MUseum te XX.
Of misschien ook MUHAXX.
Daar is nog twijfel over.

Bij de interieurarchitecten is er ook twijfel.
Die twijfelen tussen overpleisteren en bewaren.
Ze houden nogal vast aan smetloze zuivere wanden en vrezen dat het werk van Simon Hantaï een beetje tè dominant aanwezig zou zijn in het interieur.
Dat het tè prikkelbaar zichtbaar zou zijn.

Ik ben overtuigd van het tegendeel. Voor mij moet het bewaard blijven. Ik heb de opdrachtgever voorgesteld om het via Christie's of Sotheby's op de markt te gooien.

Maar indien u geïnteresseerd bent, aarzel niet mij te contacteren. Ik denk dat ik voor u een goed woordje kan doen bij de opdrachtgever, om tegen een redelijke kunstliefhebbersprijs het tot uw appartement te maken.

Een Simon Hantaï-appartement zeg.

THE EYE OF GALVESTON - STEDELIJKE VERDICHTING

Soms moet je niet veel doen om boeiende ruimtes te maken.

Gewoon hergebruiken wat er al was, zoals in dit voormalig fabriekspand van GALVESTON in Gent, waar ooit heel veel stoom nodig was.


DE BETONBEURS

Ik heb het al verschillende keren hier aangeklaagd:
de betonstop zal er niet komen omdat er geen geld voor is,
de betonstop zal niets opleveren want mensen blijven zich maar verplaatsen met de auto,
de betonstop is een fabeltje dat vertelt dat we minder vervuilend gaan wonen als we dicht bij elkaar wonen,
de betonstop is het fabeltje dat vertelt dat het goedkoper wonen zal zijn als we allemaal in de stad wonen.

Wat wel kan: dat wie over nog niet-bebouwde gronden beschikt of over zonevreemde gebouwen beschikt waar hij nu eindelijk eens op een propere en eerlijke manier van af wil, dat van nu af aan zal kunnen.

Hoe ?
Via de BETONBEURS.

Op die betonbeurs heb je de aanbieders: mensen die in de in het rood gekleurde woonzones niet meer wensen te bouwen, of gemeenten die zeggen dat het daar welletjes geweest is of eigenaars van zonevreemde gebouwen, boerenhoven en schuren die werkloos in het landschap staan en het onschuldig ontsieren.

Al die mensen kunnen hun eigendom op die beurs plaatsen.

En dan heb je de ontwikkelaars die dicht bij de kernen denser willen gaan wonen, zoals het zo netjes in de het Witboek Ruimtelijke Ordening Vlaanderen staat. Die willen graag wat meer gaan bouwen als de gemeentelijke omgevingsambtenaar en het gemeentebestuur maar een beetje mee wil; die ontwikkelaars kunnen die bouwrechten kopen van zij die er afstand van doen.

Het geld voor die rechten gaat rechtstreeks naar de aanbieder die er een marktconforme prijs voor kan krijgen.

Het spel van vraag en aanbod, weet u wel. De verkoper beslist of het bod van de koper wel ernstig is.

Na de transactie maakt de notaris van de verkoper een akte op waarin duidelijk staat dat bouwrechten vanaf die datum vervallen zijn. Die akte wordt geregistreerd op het kadaster en het vergunningen- en plannenregister.

Wat gebeurt er nu verder met die grond ? De grond kan verkocht worden aan de landbouwers daarrond die het kunnen bewerken, of aan promotoren om er bossen op te zetten als ze het elders te bont maken.

Deze transactie kost de overheid dus geen euro. Er moet geen planschade betaald worden want de aanbieder wordt betaald door de bouwlustigen.

Enkel in het geval van zonevreemde gebouwen mag de overheid op haar kosten met bulldozers aanrukken om het landschap terug een beetje landschappelijker te maken.

HOEVEEL ZAL DIE BETONSTOP NU WEL KOSTEN ?

Cijfers, cijfers, cijfers.

Ze zijn zo gemakkelijk uitgesproken maar dekken ze wel de lading ?

Op 13 mei lees ik in mijn krant: er ligt nog minstens 80.000 ha woongebied dat nog niet bebouwd is. 
Aan het woord is NATUURPUNT.

Het is algemeen geweten dat u aan cijfers die in de krant verschijnen niet al te veel voor waar mag aannemen. De enig correcte cijfers in de krant zijn meestal de datum en de prijs.

Het overige cijfermateriaal is meer een benaderende gissing. En journalisten zijn luiaards die berichten van instellingen als NATUURPUNT zo maar overnemen.

In Vlaanderen is er volgens het gewestplan 227.600 ha rood ingekleurd als woongebied. Die onbebouwde hoeveelheid van 80.000 ha waar NATUURPUNT naar verwijst, is dus 35 % dat nog niet opgebruikt is.

Bedoelen ze, dat nog echt zo'n hoeveelheid kan bebouwd worden of hebben ze de niet bebouwbare gedeelten daar ook bij geteld ?
NATUURPUNT zegt daar niets over en verwijst naar VITO.
Bij VITO weten ze het ook niet.

Hoe dan ook, als de eigenaren van die geviseerde gronden een billijke vergoeding moeten ontvangen voor het niet bebouwen van 80.000 ha, zoals de minister van Ruimtelijke Ordening dat toch beloofd heeft, dan zijn we voor een aardig bedragje vertrokken.

Als een billijke vergoeding 200 € per m2 mag betekenen, dan zijn we vertrokken voor 16 miljard €. ZESTIEN MILJARD EURO.
Ik denk niet dat bedrag de komende jaren op begroting van het departement zal verschijnen en door de eerbiedwaardige Vlaamse Regering zal goedgekeurd worden.
U gelooft dat waarschijnlijk ook niet.

Nog meer cijfers ?

De dag na het hoger aangehaalde bericht, verklaart de Vlaamse Bouwmeester - die solliciteert naar het nog te installeren klimaat-intendantschap, vermoed ik - dat er in Vlaanderen 338.000 ha bos moeten komen.
Vlaanderen is er op twintig jaar tijd nog niet in geslaagd om van de bestaande oppervlakte van 42.300 ha in 2000 naar de beloofde 53.000 te gaan. Er zijn amper een dikke 2.000 ha bos bijgekomen op die twintig jaar doorgedreven milieubeleid.

En de Vlaamse Bouwmeester wil er 338.000; dat is 25 % van de oppervlakte van Vlaanderen.

U kunt op de bijgaande kaarten eens uitzoeken waar u die bossen zou willen. De donker groene vlakjes zouden een bos moeten zijn.

In de flow van dansnummertjes vol absurde cijfergegevens maakt het allemaal niet veel uit.
Begin bij de bovenste kaart. Dat is Evergem en wijde omgeving. De gemeente waar voormalig minister van ruimtelijke ordening, Joke Schauvlieghe, hard haar best gedaan heeft om er niet te veel bossen aan te planten. 

Er zijn nog zekerheden in ons land.
Eén: er zijn jaarlijks begrotingstekorten.
Twee: over het gebruik van de oppervlakken zullen we nooit het fijne weten.

 

Over oplossingen voor dit probleem kunnen we er nu dinsdag 21 mei over praten in PINT of SCIENCE. 

Jaja, er bestaat een alternatief voor.

BETONSTOP ZAL VEEL, VEEL DUURDER ZIJN DAN DAT HET ZAL OPBRENGEN

Over de betonstop worden cijfers in alle richtingen gestuurd, die de wenkbrauwen doen fronsen in
allerlei vraagtekens.

Over het aantal hectaren dat moet omgezet worden van woongebied naar gras of naar bossen.

Over de grote besparingen die dit zal meebrengen onder vorm van een veronderstelde besparing op onderhoudskosten van infrstructuren.

Over de fictieve besparing die dit zal meebrengen in onze mobiliteit.

Over de verminderde CO2 uitstoot hierdoor.

Over het plezier en het nut van het stimuleren van het openbaar vervoer


Er wordt met geen woord gerept over de miljarden dat dit zal kosten aan het betalen van de waardeverminderingen.

Er wordt met geen woord gerept over de enorme kostenstijging die wonen met zich zal meebrengen door het mechanisme van schaarste, vraag en aanbod.

Er wordt met geen woord gerept dat de overheid over zo goed als geen middelen beschikt om het plan ten uitvoer te brengen.

Er wordt met geen woord gerept over het feit dat, zelfs met de verdubbeling van de het aanbod van openbaar vervoer in de provincies, er nog geen verdubbeling van het gebruik ervan zit aan te komen.

Er wordt met geen woord gerept dat het openbaar vervoer nauwelijks centen heeft om zijn huidig investeringsplan aan te houden. 

Ik heb op mijn boekenplank nog het standaard werk OMTRENT WONEN van Geert Bekaert staan, toen ik student was, gekregen van mijn lief voor mijn verjaardag.

Daar staat reeds becijferd - 42 jaar geleden - wat het ons zou opbrengen als we allemaal dicht bij de stad zouden wonen.
Niets daarvan is uitgekomen.
Echt niets.
Van mijn lief wel.

Sinds ik dat werkstuk gelezen heb weet ik het wel: zwicht u voor romantische planologen en dito filosofen die het allemaal zo mooi en logisch kunnen uitleggen maar geen notie hebben van cijfers en kosten.


De Vlaamse Bouwmeester - de nieuwe Geert Bekaert - spant de klimaatbeweging graag voor zijn betonmolenstop.
Op de instelling waar ik les geef kunnen ze er ook wat van, om dit soort theorieën te verkopen en iedereen een rad voor de ogen te draaien. Studenten worden gebrainwashed met dit soort verhaaltjes.

 Spijtig.

Zwicht u vandaag nog meer  voor romantische planologen, architecten, ingenieurs, de combinatie van die twee en speudo-filosofen die het vandaag nog veel beter kunnen uitleggen.



IS ER DAN GEEN OPLOSSING ?

Jawel: de vrije markt gebruiken waar ze wel goed in is.

Ik ga dat uit de doeken op dinsdag 21 mei in PINT OF SCIENCE in AALST


Iedereen welkom.




VAN CHINESE MAKELIJ

Vorige week was hij niet meer aan de praat te krijgen.

Ik ga er mee naar de verkoper en dan kent u dat, tja, er is misschien wel iets aan te doen maar dat gaat kosten. Een devies kost u honderdvijfentwintig euro, ja we kunnen daar ook niet aan doen.
En er zijn nu al modellen op de markt die beter zijn natuurlijk.

En nu komt het: dat ding is exact één maand en twee jaar in gebruik. Vijfentwintig maanden. Precies één maand na het vervallen van de garantieperiode weigert dat spul nog te werken.

Dat het misschien wel toeval is, is een standaarduitdrukking in zo'n winkels.
Ik ken het scenario van buiten. U ook wellicht.

Ik ben ervan overtuigd dat ergens op die LENOVO-campus in Peking vijfentwintig maanden geleden, iemand de startknop heeft ingedrukt en een week geleden de schakelaar op 'uit' gezet heeft; net voor hij/zij al mijn gegevens daar ergens opgeslagen heeft.
Met dat laatste zullen ze niet ver komen.

LENOVO - grootste marktaandeel ter wereld - onthou de naam, om er dan verder nooit nog iets mee te doen.

Ik ben die computermakers beu. Sinds ik bijna veertig jaar geleden begonnen ben met werken, heb ik met vaste regelmaat geld afgedragen aan die kerels met hun Gigantische Bite cultuur.


Ik wacht op de eerste fabrikant die mij gedurende tien jaar zijn goed werkende computer laat gebruiken waarvoor ik maandelijks een vast bedrag op zijn rekening stort. Als zijn product - zijn eigendom - gedurende die periode enig mankement zou vertonen, dan mag ik onmiddellijk een andere van hem gebruiken. En als de tien jaar voorbij zijn, mag die fabrikant zijn computer weer komen ophalen.

Wedden dat in dit systeem, die spullen langer meegaan en wedden dat ze er wel voor zullen zorgen dat ze onderdelen weer kunnen hergebruiken nadien.

Dit is de economie omdraaien.
Van nu af aan koop ik geen product meer; ik gebruik alleen nog het product van diegene die dat voor mij wil maken. De afspraak is: het blijft des fabrikants eigendom en hij zal er voor zorgen dat het werkt. Op het einde van de rit hoef ik het niet langer bij mij te houden, ik heb al genoeg rommel in mijn huis.

We moeten eens af van dat domme eigendomsbezit waar fabrikanten en verkopers handig misbruik van maken.
Eens het jouw eigendom is ben je pineut.

Kloteklanten zijn we geworden.

Ondertussen - in afwachting dat de bedrijven tot andere inzichten gekomen zijn - behelp ik mij met deze Hammond nr 12 van Amerikaanse makelij.

EUROPA, laat de handelsoorlog maar losbarsten tussen die twee grootmachten en start zelf een nieuw businessmodel op.

Steeds tot verdere toelichting bereid.



AANTREKKELIJK WIELERPARCOURS WORDT AFGEBROKEN

Er zijn wielerkoersen die op een ideaal parcours gereden worden. Vlak, mooi gerold asfalt als ondergrond.

Alleen de wielerpistes met hun parketjes doen het beter.

Dat zijn saai, saaie koersen maar ze worden uitgereden. En er zijn mensen die daar naar kijken en er zijn commentatoren die erin slagen die ritten vol te lullen.

Er bestaat ook zoiets als veldrijden.

Hoe meer modder, hoe meer hellingen waar de renners van af glijden, hoe dieper de wielen in het mulle zand wegzakken, hoe lyrischer sommige commentatoren worden.

En dan zijn er de voorjaarsklassiekers, waar schuin en bolrond gelegen hellingen beklommen worden, met soms meer dan zevenentwintig millimeter grote voegen tussen kasseien, waar de tubes van de renners in wegzakken alsof ze als een fietsparking bedoeld zijn.

Het summum is Parijs-Roubaix waar de ene kasseistrook na de andere met des renners kloten rammelt op een toch al niet zo comfortabel zitje als hun zadel.

Daar geilen de supporters op, en de commentatoren nog meer.

Nu is het een echte schande dat men - hoe gaan we dat benoemen - die mooi gerijpte asfalt tussen de tramsporen van de legendarische Kortrijksepoortstraat gaat herleggen. Om de vier à vijf jaren is dat hetzelfde. Net als die stroken het niveau van Parijs-Roubaix overstijgen worden ze uitgebroken.

Ik heb gehoord dat sommige van die stroken in de ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix beschermd monument zouden zijn. Kunnen die asfaltstroken van de Kortrijksepoortstraat niet uitgeroepen worden tot werelderfgoed ?

Kent iemand daar een hooggeplaatst mannetje of vrouwtje dat we nog vlug een beschermingsdossier goedgekeurd krijgen ?

GROTE CO² FABRIKANTEN - DE BOUWSECTOR - STAAL

Bedrijven zijn nog steeds de kampioenen in het uitstoten van CO². (Wie stoot het meest CO² uit)

Een geruststellende gedachte dat het niet altijd u en ik zijn.

Ik ben - zoals ik dat van mezelf verwacht - eens gaan grasduinen in de bouwsector en toen viel ik achterover.

Om te beginnen staal.
Bij het omzetten van ijzererts naar ijzer en dan naar staal, komt nogal wat CO² vrij zeg.

Dat begint bij het omzetten van de cokes, daar wordt tussendoor CO aangemaakt die op haar beurt het ijzer bevrijdt uit zijn erts, maar voor iedere ijzermolecule komt er goed anderhalve molecule C0² vrij.

In één ton staal zitten ontelbare moleculen ijzer - dat kunt u zich niet voorstellen -, dus zijn er anderhalve keer ontelbare moleculen C0² bijgekomen - dat kunt u zich nog veel minder voorstellen.


Telkens als het staal verwerkt wordt is er opnieuw weer heel veel energie nodig om te gieten, te walsen, te pletten.

Er zijn al een hele reeks verbeteringen aangebracht in het productieproces - denkt u maar aan de continu-gieterij -, maar het blijft een zorgenkind, dat staal.

Arcelor Mittal, 's werelds grootste staalproducent, werkt er hard aan, zeer hard.

Zo hard dat ze kampioen zijn in het omzetten van die CO² investeringen in notionele intresten waar op het einde van de rit nauwelijks belastingen aan overschieten.

Ik hoop dat ze bij de fiscus niet te naïef geloven dat al die investeringen het milieu met reuzensschreden vooruithelpen.

Staalharde bewijzen stapelen ze daar op een hoopje.
 
Datzelfde bedrijf heeft zijn hoofdzetel overigens in het met ons land goed bevriende, mooie maar saaie Groothertogdom Luxemburg waar bedrijven gemiddeld de laagste vennootschapsbelasting ter wereld betalen: gemiddeld 2 %.

Er zijn zo van die wereldkampioenschappen die nooit het sportnieuws, laat staan het serieuze nieuws van Martine Tanghe, Kathleen Cools of Annelies Beck halen.







 

WE PRATEN ER VERDER OVER OP 21 MEI  IN AALST OP PINT OF SCIENCE  

WAAR BLIJVEN DIE KLIMAATBOSSEN ?

In mijn vorige blog over de ijver waarmee onze geliefde Vlaamse Regering haar belofte tot het aanplanten van bossen nakomt dacht ik: nu krijg ik ervan.
(Klimaatbossen, komen die er ooit ?)

Iemand die dicht bij de boskampioene Joke Schauvlieghe staat - maar daar zeer beschaamd over is - meldde mij dat het nog erger is dan ik schreef.

Zowel op Vlaamse- als op wereldschaal.

Mijn oog viel ook op een beeld dat ILVO verspreidt.

Een grasland waar koeien op grazen bevat evenveel ton koolstof per ha als een bos ?

Waarom we niet meer ontbossen, zeg ?
En daar koeien op laten grazen ?  Win-win, toch ?

Het ILVO is eerbiedwaardige instelling vol wetenschappers en die liegen niet.
Maar die 80 tC/ha is over wat er in de bodem opgeslagen wordt. Over de opslag in het bos zelf wordt met geen woord gerept. Bossen met variërende boomsoorten halen tot 32 ton C0² uit de lucht die ze omzetten naar aanzienlijke hoeveelheden koolstof in een boomstam. Tot 900 kg/m³.

Het belangrijkste is dat u die bomen laat staan, zo lang mogelijk want een eik van 100 jaar oud neemt tot duizend maal meer CO² op per jaar dan zijn kleinzoon van vier jaar. Ik herhaal: tot duizend maal meer.

Veen zou in staat zijn om nog meer C op te slaan afkomstig van de CO² in de lucht. In vochtige streken tot 550 gigaton/ha, aldus prof Bart Muys van KULeuven. Maar u mag er dan geen landbouwgrond van maken zoals in Brasilië;  u moet het veen laten voor wat het is.

Voor mensen is dat nu precies dè grote moeilijkheid: iets laten voor wat het is.
Wij willen altijd er altijd wel iets mee doen.

Zoals in het ILVO.
Dat is een (Vlaams) Instituut voor Landbouw, Visvangst en Voedingsonderzoek.

Ex-minister Joke Schauvlieghe staat dicht bij de agro-industrie - eigenlijk met haar twee voeten erin - en het is dan ook een beetje normaal dat ze met graagte put uit grafiekjes van het ILVO die aantonen dat we zo geen haast moeten maken van bebossing.





WE PRATEN ER VERDER OVER OP 21 MEI  IN AALST OP PINT OF SCIENCE  


VISMIJN HEROPEND

In elk beleidsplan van burgemeesters neemt het een belangrijk hoofdstuk in: het lintjes knippen.

Vorige vrijdag werd er weer eentje doorgeknipt door onze geliefde burgemeester: de van oudsher gekende en vernieuwde vismijn werd weer open verklaard.

Burgemeesters kunnen bij dergelijke gelegenheden blindelings speechen: ze gebruiken de woorden als moed, lef, ondernemingszin, financieel sterk, prachtig initiatief, fier en trots, het DNA van onze stedelingen; koppig mag ook, succes zal verzekerd zijn en vooral niet de namen van de gastheren vergeten.

In de kranten:
OUDE VISMIJN IS WEER OPEN - ZOVEELSTE KEER, GOEDE KEER ? (De Gentenaar)

OUDE VISMIJN WORDT EVENEMENTENCENTRUM (Het Laatste Nieuws)

In De Morgen, De Tijd en De Standaard niets over dit evenement. Begrijpelijk.
In de Gazet van Antwerpen en het Belang van Limburg ook niets. Ik vraag mij af waarom. Een beetje jaloersheid in die provincies ?

De Oude Vismijn was haar eenzaamheid een beetje beu, ook de achterklap en 't liegen.

Als u vanaf nu veel naar evenementen mag gaan in het Gentse is de kans groot dat het op deze locatie zal zijn. En indien niet zo, dan moet u een beetje beginnen twijfelen aan het niveau van het evenement.

Als een gebouw een interessant gebouw genoemd wordt, dan wil dat meestal zeggen dat het maar zozo is.

Als het geen interessant gebouw is vervallen we of in superlatieven of in vernederingen.
In casu opteer ik voor het eerste, de superlatieven. Het is een mooi gebouw geworden, met een leesbare structuur, verrassende wendingen, historisch respectvol aangepakt, een discrete hedendaagse touch, een sfeervolle omgeving op één van de mooiste plaatsen van de stad, zegt men dan.
Of zou men moeten zeggen.

We hebben dat laatste moeten verbeteren: op één van de mooiste plaatsen van de wereld, want het zicht op de Gras- & Korenlei is er één, tot over de rand gevuld met Unesco Werelderfgoed.
Er zijn niet zoveel etablissementen die daarmee kunnen uitpakken.

Van de Unesco kunt u veel zeggen maar hun selecties Werelderfgoed gaan we hier niet ter discussie stellen.

En ik kan het weten; ik heb er een paar maanden van mijn rijk gevulde leven gespendeerd en gewerkt om ervan te maken wat er moest van gemaakt worden: een plaats waar u en ik in alle stijlvolle intieme grandeur kunnen genieten van al het fijnste wat onze reuk- en smaakpapillen in vervoering kan brengen.

Met een beetje geluk komen we er elkaar tegen, bij voorbeeld tijdens het festival van Vlaanderen of bij Ode Gand. 


EUROPA I - BELASTINGEN



Macron is een beetje te slim voor zichzelf.

Hij wil le leader van Europa spelen maar doet dat zo verdomd onhandig.
Zijn boodschap (in alle Europese kranten 03 mrt ll.) is geschreven voor een club maatpakken.

Jongeren lezen dergelijke boodschappen niet. SPIJTIG.

Maar hij haalt iets aan waar ik mij al jaren aan erger: die vennootschapsbelastingen.

Alle Europese landen zijn aan een downsizing begonnen met de tarieven van de vennootschapsbelastingen. Ze proberen mekaar vliegen af te vangen om de hoofdzetels van de multinationals naar zich toe te trekken. Bovenop het officiële tarief krijgen ze allen nog specifieke voordelen zodat er zijn die uiteindelijk net geen belastingen betalen.

Denk maar aan Apple dat in het groene Ierland nog nauwelijks belastingen betaalt.
In die rush naar de bodem wrijven de aandeelhouders zich de handen lekker warm.

Kijk maar eens grondig naar bijgaande grafiek.
Kijk eens naar Luxemburg: 2% zeg.

Als dit zo doorgaat zal het erop neerkomen dat de belasting op werken voor ons allemaal nog zal stijgen om tegemoet te komen aan de vele uitdagingen waar we voor staan.

Multinationals zijn handig bezig Europa te gijzelen met belastingterreur. 

Alle Europese landen zwichten ervoor.

De populistische voorstellen om de bijeengespaarde vermogens - waarop reeds belastingen betaald zijn - nog eens te gaan belasten vanaf één miljoen euro, zullen slechts een fractie opleveren van wat de Europese staten momenteel ontlopen aan belastingen van multinationals die hen in een wurggreep houden.

Europa moet zich eens ernstig bezinnen over één unilateraal tarief.
Twintig procent voor de KMO's en 25 % voor de multinationals.
Tegelijk moeten alle landen stoppen met individuele afspraken een voordelen om Jan met de centen toch maar aan boord te houden.

We hebben niet minder maar juist meer Europa nodig.
Faire regels voor iedereen maakt ons continent welvarender en sterker.

LEIDERS MET BALLEN

Ik was veertien jaar en kon de bevlogen speech van wijlen John Kennedy van buiten voordragen,
inclusief zijn lijzig aksent en zijn vastberadendheid:
I believe this nation should commit itself, before this decade is out, of landing a man on the moon and return him safely to the earth.

Je moet het maar durven, op 25 mei 1961, voor de voltallige senaat heel de natie uitdagen en zeggen dat je over een paar jaren een mannetje naar de maan zal sturen, hem daar laten landen, wat rondhuppelen en dan terug naar huis.
Op een ogenblik dat de Russen in hun ruimtevaartprogramma mijlen ver vooruitvlogen.

Op het ogenblik van zijn speech wist men nog niet of de ruimtevaarders een T-shirt en bloemetjes bermuda zouden aantrekken, the usual over-all of een nog uit te vinden ruimtepak.

Op dat ogenblik wist men niet of ze hun boterhammetjes zouden meenemen in een tupperware-doosje voor onderweg of dat ze zich zouden voeden met proteïnen uit een tube.

Wat ze met hun plasje en kakje zouden doen gedurende die acht dagen was ook een raadsel.

De baan en de snelheid naar de maan berekenen was een klus waar nog geen formules voor bestonden laat staan dat er reeds bruikbare computers waren.

Kijk maar eens naar de schitterende film: HIDDEN FIGURES. 

Ik droom van een leider die met hetzelfde aplomb voor het Europees parlement alle verkozenen uitdaagt om tegen 2030 de CO²-uitstoot tot een tiende te herleiden tot wat het nu is.
Die alle Europese leiders weet te overtuigen van de noodzaak hiervan.

Die alle wetenschappers aan het werk zet om dit te helpen waar te maken  en die alle captains of industry helpt en middelen ter beschikking stelt om dit programma te realiseren.

Die alle inwoners duidelijk maakt dat ze hieraan kunnen meewerken en dat dit nieuwe opportuniteiten zal genereren voor een nieuw economisch model.

Ik droom van een leider met ballen die alle Amerikanen, Russen en Chinezen een poepje laat ruiken.
(wie is de grootste CO²-spuwer ?)

Ik zeg nu wel: 'een leider met ballen', maar voor mijn part mag het net zo goed een vrouw zijn met ... tja, met wat eigenlijk ?