LINDEPIJLSTAART

Lindepijlstaart. Zo heet de bovenste en ook de onderste vlinder.
Vorige week was ik nog zoekende en kijk, An Oniem verwees mij naar de site van de Nederlandse Vlinderstichting waarvan ongeveer alle vlinders in Nederland lid van zijn.

Er zijn mensen die het al heel wat vinden als ze naam van het diertje kennen. Of zichzelf een hele pief vinden als ze kunnen verwijzen naar een app die deze vlinders herkent.

Kijk, dat vind ik een beetje te mager.


Op die site vond ik hoe de larven er uitzien; wanneer ze beginnen uit te vliegen (einde juni) en wanneer ze ten graven gedragen worden (eind november als ze wat geluk hebben). Waar je ze kan vinden. En of ze met uitsterven bedreigt zijn.

Statistisch gezien kreeg dit koppel het nogal vlug in hun buik van zichzelf.

Wat hieronder staat kwam ik via een persoonlijke mail van één van de stichtende leden van de Stichting te weten: lindepijlstaarten zijn in feite nachtvlinders die het vlinderen ten volle beleven tijdens de nacht. Overdag doen ze iets anders: zich onbeweeglijk - echt onbeweeglijk - voortplanten gedurende uren.
Hun vorm van slapen.

En ik vermoed dat de bovenste vlinder eerder mannelijk is. (Op het plaatje bovenaan)

Sinds kort zij er een paar nieuwe leden lid geworden van de Nederlandse Vlinder Stichting. 

PARKJE

Het moet zijn dat iemand van de groendienst van mijn geliefde Stad Gent vond dat er dringend een bankje moest neergepoot worden in dat parkje.

Zicht op de achterzijde van appartementen en een gewild stukje wildgroei : het is onbetaalbaar.

Het moest allemaal ook een beetje vlug gaan.
De voeten van de bank zullen later wel eens ingegraven worden.

Laat het ondertussen de pret en de rust niet bederven.

STEDELIJK REVIVAL

U zal mij niet gauw betrappen in de wilde natuur.

Bossen, moerassen, kweekgebieden, u zal er mij zelden zien.

Ik kijk wel eens graag naar een natuurfilm, niveau BBC David Attenborough.

Maar kijk, deze kon ik niet laten liggen.

In Rotterdam.

Een reiger die zonet het NAI bezocht heeft.
(Nederlands Architectuur Instituut)

En een eend die de voorgrond mag vullen.

Wat er rechts te zien was ben ik vergeten.

LAKENVELDER

Als u door Nederland toert kan u ze wel eens tegenkomen: de familie Lakenvelder.

Vooral op adellijke domeinen of bij welstellende boeren die ze voor de luxe houden.

Ze geven geen melk, ze worden niet gekweekt voor het vlees en snel rennen of elegant dansen doen ze ook al niet.

Ze worden gehouden, puur voor het design.

Sexy zijn ze wel maar wie houdt nu zo'n luxekoeien ?

Vorige eeuw waren er amper nog een goede driehonderd.
Nu worden ze bijna beschermd. In Nederland krijgen ze vrijstelling van het betalen van de koetaks, omdat ze niets opbrengen.

Rare jongens, die eigenaars van lakenvelders.

Onlangs zag ik ze op een veldje nabij Waregem.
Op het einde van de zomer is het daar altijd Waregem-koerse. 

BIOLOGIE

Kent iemand deze ongewervelde dieren die eerder op paracommando's lijken ?

Mijn biologische kennis is eerder beperkt.

Ik heb een vermoeden wat ze aan het doen zijn maar ik vind het wel een beetje raar.

Hij / zij (?) zitten uren onbeweeglijk iets te doen in mijn tuin, dat op paren lijkt maar in tegenstelling tot veel andere dieren gaat dat er heel rustig en op het eerste gezicht ook heel traag aan toe.

Alsof ze nog een heel leven voor zich hebben.

Al hebben ze hun camouflagepakje aan; om te paren trekken ze zich van de contrasterende achtergrond niet te veel aan. Verliefdheid maakt blind. 

En is het mannetje boven vrouwtje of omgekeerd ?
Hun houding alleen al laat weinig romantiek vermoeden. 

Hoe lang leven deze dieren ?

Enige uitleg zou hier welkom zijn.


SPIJTIG SPIJT

Ik had al veel over het bekladden van het standbeeld van Leopold II gehoord en gelezen, maar ik heb eerlijk gezegd, moeten zoeken naar dat beeld van onze veel geplaagde vorst.

Ik ben in vroegere tijden een frequente gebruiker geweest van de Theodore Rooseveltlaan om dan via de Tentoonstellingslaan af te slaan naar het station.
Nooit, nooit was mij die buste opgevallen.

Voor hij op last van ons geliefd stadsbestuur definitief verdween, ben ik hem toch eens gaan opzoeken. Er was niet alleen rode verf over zijne kop gegoten, er waren ook gipsen klodders aan de linker flank van zijn baard en gezicht gekleefd. Ik vond dat eerder artistieK.

De man op de foto woont daar in de buurt. Die kwam regelmatig langs om foto's te nemen van hoe het beeld nu weer eens toegetakeld was.
Hij zei dat op een bepaald ogenblik dit het meest blinkende beeld was van alle standbeelden die onze stad rijk is. Na iedere bekladding volgde een poetsbeurt.
Die zijn fotocollectie zal nog eens betekenis krijgen. 


Ik heb het filmpje gezien hoe de buste met stevige sintels onder zijn oksels, van zijn sokkel getild werd en achter de haag op het plaform van een trailer, richting depot van het S.T.A.M. gedropt werd.
Dat gebeurde onder het goedkeurend oog van onze geliefde burgemeester en een vrouwelijke schepen van wie ik de naam alweer vergeten ben.
Zoals rechters toekijken hoe de door hen aangestelde beulen in hun plaats het vuile werk doen.

Even daarvoor hadden ze nog gespeecht om in naam van ons allen, ons geweten te zuiveren. Een  rechtvaardige daad, zo klonk het.  Eindelijk zou deze schandvlek uit onze geschiedenis verdwijnen. Wat een moedige helden hebben wij toch in ons geliefd stadsbestuur.

Ik vind dat idioot.

Er kleeft natuurlijk veel bloed aan Leopold's baard en handen. In de periode dat er standbeelden voor deze vorst werden opgericht, werd wellicht bewust - of uit onwetendheid - weggekeken van de schandalige praktijken die ons land zoveel welvaart heeft bezorgd. Mij is het in de geschiedenislessen alvast nooit verteld dat deze vorst een beul op afstand was.

Maar waarom moet dit beeld dan verdwijnen ?
Waarom mag het niet gewoon blijven staan en waarom mag de vermeende volkswoede geen uitlaatklep ? Waarom zijn schandpalen, wedstrijden en spotprenten er ooit gekomen ? Om onze woede, ons superiorteitsgevoel of ons cynisme te kunnen botvieren.
Botvieren. Wat een woord. Vieren tot op het bot. Tot men moe en bod gevierd is.

Waarom mocht Leopold de Tweede daar niet gewoon blijven staan ? Beklad worden, beschimpt, desnoods een oor afgezaagd worden. Gewoon als zondebok. Zoals wij dat geleerd hebben in de bijbel en het evangelie. Een zondebok of een lam slachten en dat aan god offeren, waardoor al onze zonden weg genomen worden. Wat een feest ! Wat een eucharistie !
Christenen ontwikkelen soms rare gedachten vind ik.
Maar hier in Gent moet ge het niet in uw hoofd halen of iets scheefs te zeggen over dat lam god's.

Ons geliefd stadsbestuur had toch tweemaal moeten nadenken voor ze dat beeld liet verdwijnen. Zo'n zondebok, zo'n schandpaal waar het publiek zich op mag botvieren zeg.
Fantastisch toch.
Ooit houdt het wel eens op. Na veertig zweepslagen bijvoorbeeld.
Maar daar is het nu te laat voor.

Spijtig.



MIJN DAGBOEK

We zijn exact 115 dagen voorbij de beruchte 13-e maart.
Op mijn site staan iets meer foto's; dus ik ben gewettigd om het een foto-dagboek te noemen. (klik)
Een dagboek dat eindigt waar het allemaal begon.

Ik heb foto's genomen op plaatsen die ik regelmatig frequenteer. Hoe anders ?
Was ik beroepsfotograaf, dan was ik tot in de catacomben gekropen om al het leed en de ellende van het virus vast te leggen.
Of op die plaatsen waar de ondraaglijke lichtheid van ons bestaan pijnlijk ondraaglijker werd. 

Nu kon ik alleen maar vastleggen wat ik rond mij zag gebeuren.
Wat moeilijker is: vastleggen wat onverantwoord gedrag is maar dat zouden dan foto's kunnen zijn die voor 13 april genomen waren.

Ik hoop dat ik over een paar maanden niets meer kan vastleggen dat ons aan deze tijd herinnert.