COURAGE

Mijn (bijna) buurvrouw Karine heeft zo'n aanplakbord dat wegens zichtbare en voortdurende erfdienstbaarheid, legaal geworden is.

Haar overkokende energie kan ze er altijd op kwijt.
Geen politieke propaganda deze keer 

Het is ook geen rage.
Het is ondergaan.

Het vergt COURAGE.

Ik ken geen Nederlands woord dat zo goed weergeeft waar we nood aan hebben: COURAGE. 

NEEM EENS EEN VRIENDIN MEE.

De commerciële strategie van fitness-centra is geraffineerd maar daarom niet minder wansmakelijk.

Als je als leuke meid een vip-abonnement neemt, hebben ze graag dat een minstens even leuk uitziende meid meekomt.

Zo zijn er tegen verminderd tarief meer leuk uitziende meiden in de fitness-tent te bewonderen door de zich overmatig uitslovende mannen. Voor wat, hoort wat.

Dat is de bedoeling.

Maar hier lezen we tot wat jaren beknibbelen op goed Nederlands in het onderwijs leidt.

Waarschijnlijk bedoelen ze dat je gratis een vriendin mag meebrengen.

Maar ik lees dat natuurlijk weer anders: als ik mij uitgesloofd heb mag ik een vriendin meenemen.

Gratis en voor niets.

En krijgen die gasten geen moeilijkheden met de gendergelijkswetten ?
Of geldt deze aanbieding enkel voor lesbische meiden ?

LENTE

Zo meteen is het lente.
Op papier en in werkelijkheid.
Maar ik zit vastgekluisterd tussen mijn muren. 

Ik vraag mij af hoe deze gecultiveerde bomen er
uitzien.

Ik heb ze nog nooit in hun blootje gezien.




CORONA. THE SAGA

Zaterdagmorgen in Gent Sint-Pieters. Eén dag na vrijdag de dertiende. Krantenwinkeltjes: gesloten. Op bevel van de NMBS, staat er op de deur. In de buurt zijn alle zes krantenwinkels de laatste tien jaren ter ziele gegaan. Weekendlectuur sprokkelen wordt een opgave.

In dat zelfde zaterdagmorgenstation: Starbucks is open. Consumeren ter plaatse mag niet meer sinds gisteren maar het genaamde wereldmerk is het aan zijn aandeelhouders verplicht om uit koffie winst naar de vennootschap aan te dragen.

Zondagmorgen bij mijn fijnkostleverancier - waarvan ik de naam niet mag zeggen omdat het GRIMOD is - : slechts twee klanten mogen binnen, de rest wacht op veilige afstand buiten. Dat was gisteren ook al zo.

Bij de bakkerin wacht ik ook buiten want er zijn al twee klanten binnen. Eén vrouw kijkt mij aan en gaat dan ongegeneerd voor mijn neus binnen. Als iedereen buiten is en ik binnen, vraag ik de bakkerin of ze geen briefje wil hangen dat er maar twee klanten tegelijk binnen mogen.
Da's niet nodig want ik heb nooit meer dan twee klanten tegelijk, liegt ze.

De beenhouwer rechtover ziet graag veel vlees, zowel voor als achter zijn toog. De zaak staat lekker vol.
Maandag hangt daar dan toch een briefje: maximum tien klanten tegelijk binnen.
Dat is evenveel als op zondag zonder briefje.

Vanaf vandaag gaan we zijn vierkante meters eens meten.

Middenstanders: sommigen hebben nog altijd niet begrepen dan het succes van een zaak gemeten wordt aan de lengte van de file, buiten het etablissement.

Woensdagmorgen, Gent Sint-Pieters: zo leeg heb ik een station nog nooit geweten tenzij op een stakingsdag om 22:00 uur. Starbucks is nu wèl dicht, op bevel van de aandeelhouders wegens te duur personeel en te weinig klanten.

OH MIJN DIERBAAR BELGIË


 Geen fotobeschrijving beschikbaar.

 INLEIDING:
mijn dochter woont nu bijna twee jaar in Vietnam en wil ons iets vertellen over de aanpak.

Oh mijn dierbaar België,

Hoe vaak en zeer mis ik u hier. Uw levenslust. Uw zin voor initiatief. En de creativiteit en solidariteit die daar zo vaak uit voortkomen. Uw reflex om dingen in vraag te stellen. Uw woord en wederwoord. Uw rijk sociaal leven. Het vermogen om zelfs in moeilijke omstandigheden het absurd grappige van een situatie in te zien. Uw charmante manier van schouderophalen. Uw analytisch denken. De scherpe blik waarmee u meteen gaten ontdekt, ongerijmdheden opmerkt. En dat u telkens weer dat achterpoortje weet te vinden.

Hoe hard werkt dat nu tegen u.

Ik zie u tot hier met uw ogen rollen naar de maatregelen die het Corona virus moeten indijken.

Ja, tot hier, in Vietnam, waar wij wonen. Een land dat aan China grenst, meer dan duizend kilometer lang. We zijn hier al twéé volle maanden bezig om tegen het virus te vechten. Voorlopig met groot succes. 

In Vietnam hadden we kort na de uitbraak in Wuhan 16 besmettingen, alle zestien genezen. 

Nu komt er een tweede golf besmettingen, deze keer uit Europa. 

Het aantal besmettingen staat vandaag op 54. Elke dag komen er 5 à 10 besmettingen bij, er is gelukkig geen exponentiële toename. 

Hoe dat komt? Omdat we in Vietnam heel consequent alle maatregelen opvolgen. 
In de eerste golf moesten we – uiteraard – constant handen wassen, afstand houden en indien symptomen: onmiddellijk de hotline bellen. De grenzen werden gesloten, de scholen werden meteen gesloten en besmette en mógelijks besmette mensen (hele dorpen) werden in quarantaine geplaatst.
Nu de tweede golf (Europese) besmettingen ons overspoelt, blijven scholen nog veel langer gesloten, gaat de horeca overal dicht en blijft iedereen zoveel mogelijk thuis. ‘No gathering’ wordt er op sociale en gewone media, een overheidsapp én door rondrijdende luidsprekers omgeroepen / opgeroepen. 

Van besmette mensen worden àlle sociale contacten van de voorbije veertien dagen opgespoord, tot in de vijfde graad. Wie rechtstreeks contact had met een patiënt, moet ook naar het ziekenhuis. Wie onrechtstreeks contact had, tot en met de vijfde graad, moet thuis in quarantaine. (Tot en met de derde graad word je zelfs thuis medisch opgevolgd.) 

De vijfde graad! Daarom blijven wij hier nu allemaal consequent thuis. Wij als in ‘Vietnamezen en expats’, iedereen die hier woont. 

‘Wij’ als in de collectieve samenleving die Vietnam is.

In dit soort omstandigheden werkt dat collectieve heel goed. Er is weinig tot geen discussie, iedereen volgt de maatregelen gedwee op. De o zo fragiele Vietnamese economie krijgt zware klappen, families staan onder druk, maar niemand zoekt achterpoortjes.

Daarom wordt hier in Azië met grote verbazing en terecht groeiende boosheid gekeken naar de nonchalance waarmee de maatregelen in Europa (niet) opgevolgd worden.

En uit persoonlijke ervaring kan ik u alvast zeggen: wie nu geen drastische maatregelen neemt of er lacherig zijn voeten aan veegt, zal daar snel - over een paar weken al - spijt van hebben. Want dan moet u nog véél langer en nog véél drastischere maatregelen toepassen. (Dat merken wij hier, nu, dankzij de tweede golf.)

Resultaat van een doortastende aanpak? Op een land van meer dan 95 miljoen inwoners voorlopig zéér weinig besmettingen (terwijl toch ook niet weinig getest wordt).
En belangrijker: een gezondheidszorg die het nog steeds aankan. Als ik nu een ordinaire blindedarmontsteking zou krijgen, ben ik hier nog steeds in goede handen.

Omdat mijn familie en vrienden hun blindedarmontsteking in België kunnen krijgen - waar ziekenhuizen zoals overal ter wereld sowieso eigenlijk al geen bedden en personeel “op overschot” hebben - wil ik iedereen vragen…

Alstublieft, alstublieft, quarantain uzelf thuis.

Doe het nu. 
Meteen. 

De curve in dit bericht die ik bij professor @Wim Derave haalde, toont dat één dag al een verschil van 40% minder besmettingen maakt. Veertig procent!

En doe het radicaal. De andere curves komen uit de Washington Post en tonen dat ‘beperkt afstand houden’ weinig zin heeft, u moet radicaal afstand houden. Dus geen gedeelde opvang, geen etentjes bij elkaar thuis, niet samen gaan wandelen, niets.

En ik wéét dat u af en toe nog naar de winkel moet. Misschien zelfs naar het werk, u maakt immers zelf de regels niet. Uw sociaal gedrag zal inderdaad niet volledig consequent zijn.

Maar u vertoeft ondertussen ongetwijfeld – zonder het te weten – al in vijfde graad van iemand die besmet is. Dus trek u tenminste vollédig (100%) uit uw sociaal leven terug. Werkelijk élk sociaal contact – ook in open lucht! - betekent zoveel besmettingen meer.

Of zoveel besmettingen minder, als u sociaal contact vermijdt.

Wie zich uit het sociaal leven terugtrekt, kan levens redden. 
U bent dan het dominosteentje dat uit het spel gehaald wordt. 
Zodat de rest NIET omvalt.

Hou dat vol, zo koppig als we in België kunnen zijn. Voor een paar weken. Daarna komt uw sociaal leven wel weer terug.

Hopelijk is het tegen dan niet uitgedund. Dat wens ik u echt.

Ellen Rutgeerts, Hoi An, Vietnam, 15 maart 2020

CORONA - DE HAMSTER

In de grootwarenhuizen lopen er even grote idioten rond als er beleggers op de beurs zijn.

Grootwarenhuizen beleven de natste droom die elke middenstander, klein of groot, zich toewenst: uitverkocht zijn.
Geen overschotten die aan halve prijs nog rap de deur uit moeten omdat ze anders naar de voedselbank moeten of erger, naar het vilbeluik.
Neen, lege rekken zijn uitdagingen: ze zo rap mogelijk weer vullen.

Wat halen die tien procent hamsters toch in hun hoofd ?
Rollen wc-papier verdorie ? Als levensnoodzakelijk product ?
En flessenwater ? Gaan ze zich daarmee wassen ? Hebben ze daar wel genoeg washandjes voor ?

Op de beurzen is het net andersom.

Daar slaat plots de meerderheid van de beleggers paniek en verkoop het zijn aandelen ?
Welke beleggers zijn dat eigenlijk ?

Zijn dat de spaarders, klein of groot, die donderdag massaal hun bankier opgebeld hebben om te verkopen ?

Of zijn dat de zogenaamd professionelen, de institutionelen, de kenners, de experten die in hun broek doen omdat er plots een storm door de samenleving waait.
Kapiteins op zeilschepen weten wat ze in zo'n geval moeten doen: hun voorboeg in de wind leggen en hun zeilen voor top en takel zetten.
Zo gaan ze niet vooruit maar maken ze ook geen slagzij.

Het lijkt er op dat die pro's als de storm nadert, bange kwezels zijn. Als wet goed aanpakken is over enkele maanden voorbij.  Wie zijn dan de de meest redelijken ? De vluchters of de kapiteinen die weten wat ze vooral niet moeten doen en wachten tot de storm overgaat ?

Dit is toch geen structurele economische crisis, of wel soms ? 

Waar blijven de beurswaakhonden in zo'n situaties?
Kunnen ze die meute laffe honden niet in quarantaine plaatsen of gewoon de beurs sluiten ?

Beslissing van Europa, Japan, USA en Canada: vandaag wordt er niet verhandeld. En morgen ook niet. Overmorgen evenmin.

Hou gedurende drie, vier, vijf weken, twee maanden als het moet, het slot dicht op de beurs.

Overheden, Europa, Mevrouw Lagarde, doe daar iets aan.
Bescherm de gewone bonafide spaarders en sluit de beurzen zoals u dat ook doet met onze cafés, restaurants, musea, scholen, universiteiten.
En waarom ook niet de treinen want daar zitten we toch ook met velen in één kleine ruimte ?

WIE WIL ER NOG EEN WARME CHOCO ?

Zwarte Piet: verboden.
Het zal nog even wennen vergen maar over een paar jaar denken we wellicht: dat we die knechten ooit zwarte pieten hebben genoemd, zeg.




Het is een beetje als met roken op teevee; dat vonden cameramen in de jaren zestig fantastisch om de saaie achtergronden van saaie praatprogramma's te verluchten met zwierige rookslierten.



Nu riskeert iedereen met een sigaret in de mond op het scherm een dubbele gasboete.





In één bekend etablissement aan onze Vlaamse kust aan de havenstad Nieuwpoort, verluchten ze het aanbod op de kaart met merkwaardige warme dranken:
een Lumumba en een Mobutu.





Irish coffee vinden veel koffiedrinkers en nog meer whiskeydrinkers maar zozo, maar wat moeten we ons voorstellen bij een warme choco met rhum of met bailey's ?







Hoe lang zal het duren eer de Vlaamse Dienst voor Toerisme, de Deputatie van West-Vlaanderen en de voltallige gemeenteraad van Nieuwpoort eens van deze delicatessen komen proeven ?

VROUWEN ZONDER RISICO


https://static.standaard.be/Assets/Images_Upload/2020/03/03/abbb153a-5c97-11ea-aab9-045cac4574ad.jpg?width=1152&format=jpgTot voor een week had ik het zowat gehad met die gendergelijkheid en minima-quota voor vrouwen in raden en besturen, in bestuursraden en directiecomités.

Veel vrouwen pasten er ook voor als ze slechts als excuustruus binnen gehaald werden. 
Als ze evengoed waren dan mannen, oké, dan mogen ze erin maar waarom moeten de mannen in gedwongen vrijwilligheid minstens één derde van hun zitjes afstaan verdomme ?

Bij MARKANT, dè organisatie van de ondernemende vrouwen, zit er bij mijn weten geen enkele man in het bestuur.

Maar wat blijkt nu ? Het Amerikaans ratingbureau Moody’s heeft recent een doorlichting gepubliceerd waaruit blijkt dat bedrijven met een – naar vorige normen – hoog aantal vrouwelijke bestuurders (meer dan 30 %) een veel hogere kredietwaardigheid opbouwen dan bedrijven die onder die norm bestuurd worden.

In die Vlaamse gezinnen waar moeder-de-vrouw over de portemonnee waakt, is de kredietwaardigheid ook hoog. Al generaties lang.

De verklaring is duidelijk: vrouwen nemen minder risico’s. Je kan het ook anders uitleggen: vrouwen zijn bedachtzamer.

In de BEL 20 hebben Solvay en Cofinimmo bijna de helft vrouwen in hun bestuur en hebt u hun aandelen al eens gevolgd ?

Zou het niet tijd worden, dat meer dan de helft van onze ministers en premiers vrouwen zijn; zou het deficiet op onze begroting dan ook niet drastisch zakken ?

Filip van België, bekijkt u ook eens die grafiek die deze week in DS verscheen ?

VIRUS REDT DE PLANEET

NASA liet twee kaarten zien van de concentratie stikstof dioxide in China.

Mooi van NASA dat ze concentratie NO2 in een vieze bruine kleur afdrukken.

Wetenschappers kennen iets van communicatietechnieken.

De kaart van januari dus, en die van februari.

Chinezen moesten minstens een maand op huisarrest. Ze zijn dat daar een beetje gewoon, maar niet op die schaal.

Volgens de WHO cijfers van gisteren: een dikke 80.000 geregistreerde besmettingen en 3.015 doden. Enkel in China.

Op 1.300.000.000 Chinezen is dat zeer bescheiden voor een griep, zeggen kenners.

Maar hoeveel Chinezen zijn er nu niet gestorven aan die NO2-vergiftiging ?

Zou de strijd tegen de opwarming en de vervuiling van onze planeet niet gebaat zijn met wat meer viruspaniek ?

Om beurten in een ander continent een virus laten opduiken en gedurende een paar weken de wereld wat trager doen draaien ? Zou het helpen ?


WERFBEZOEK - MEANDERKUNST


Hier was een aannemer aan het werk die vanop een ladder stenen deponeert op de pas gelegde OSB-vloer.

Hij komt nooit van zijn ladder af maar duwt de stenen steeds verder van het trapgat weg.

Uit respect voor een aantal natuurwetten, waarmee ik u niet wil vervelen, meanderen die stenen uit elkaar.

Kunstwerken ontstaan soms uit onwetendheid.