SCHOONMAAK

 Ik kon het niet meer aanzien: die maskers op het voetpad. Oké, het is een wegwerpproduct maar men moet daar niet mee overdijven.

Het was zonnig, een zondag met een open hemel en een honger naar iets doen voor mijn medemens.

Ongeveer vijftien heb ik er opgeraapt, met een pincet dat ik normaal gebruik om afval uit de voortuinvijver te halen.

Ik heb het vrachtje gedeponeerd bij Lieve, mijn overbuur die van de stad een afvalcontainer in haar voortuin heeft staan. Zij heeft zich als doel gesteld om regelmatig alle sluikafval op te rapen. Naast een boeiende job bij een multinational, drie grote kinderen en een grote man neemt ze dat erbij. 

Er zijn mensen die niet zuchten en klagen maar wandelen en handelen. 

 


What do you want to do ?
New mail

2020. HET WAS EEN FANTASTISCH JAAR

eerste deftige draagbare typemachine uit de collectie van boekhandel Limerick - Gent

In 1920 lanceerde deze firma een handige schootschrijfmachine. De eerste echte laptop, licht van gewicht en vooral, overal handig in het gebruik. Van toen af aan kon je overal ter wereld typen wat je maar wilde typen.

Het zou lang duren eer er nog iets op de markt zou komen dat nog een grotere sprong voorwaarts zou neerzetten: de laptop met tekstverwerker. Die nieuwe laptops hebben wel een paar nadelen: je moet over elektriciteit beschikken of je batterij moet voldoende opgeladen zijn. En je kunt je tekst niet eens afdrukken en bij iemand achterlaten of hem opbergen in die map die dient om getypte teksten te verzamelen, voor later.

1920. Zegt het u nog iets ?

De Grote Pandemie van de Spaanse Griep was net voorbij, of ongeveer toch. Men mocht weer de wereld rond reizen en zijn typemachine meenemen, denk ik dan.

25 miljoen doden. Vijfentwintig miljoen op een bevolking van nog geen 2 miljard mensen; vandaag  reizen we veel meer dan toen en volgens de laatste cijfers zijn er zijn 'slechts' 1,7 miljoen doden op 7,7 miljard inwoners van de planeet aarde.

Zijn we er niet enorm op vooruit gegaan ? In 1918, toen het virus opdook wisten de dokters niet goed wat er echt gaande was. Was het een bacil of een virus ? Over virussen was niet veel geweten. Niet hoe het overgedragen werd noch wat het juist met ons lichaam deed,  laat staan dat er een remedie voor handen was. 

Er mocht zelfs niet over geschreven worden want het was overgebracht via het Amerikaans leger vanuit Amerika naar Engeland en Frankrijk en naar België.  De vijand, de Duitsers, mochten er niets over horen. Enkel in Spanje was de pers vrij en daar mocht er wel over geschreven worden en daarom leek het of die smerige griep uit Spanje kwam.

Hoe zijn we er sindsdien niet op vooruit gegaan ? Ik was in januari op de lezing in Antwerpen van Yuval Noah Harari (Sapiens, Homo Deus ... ) waar hij uiteenzette dat de mensheid ongelooflijke sprongen voorwaarts gemaakt had:  bij de minste virusdreiging spant de hele medische en wetenschappelijke wereld samen, ze wisselen data en onderzoeksresultaten met elkaar uit om te weten te komen wat het virus nu precies is en doet, hoe we het kunnen indijken en vooral, welke vaccins we kunnen aanmaken om het te bedwingen. In een recordtempo werden alle domino's gerangschikt en in positie gebracht opdat we zouden beschikken over vaccins die betrouwbaar en werkzaam zijn en zo rap als het kan ingespoten kunnen worden bij u en bij mij, gratis, opdat we terug zouden kunnen leven zoals we zouden willen dat het leven is. De vrije markt heeft zichzelf mogen zijn en alle farmabedrijven voelden zich aangespoord om alles op alles te zetten. Met dat virus is er geld te verdienen en kunnen we de wereld weer op kruissnelheid laten draaien zoals we menen dat die moet draaien. Met alle voor- en nadelen erbij.

Is dat niet fantastisch ? 

Alle regeringen hebben er op één of andere manier ervoor gezorgd dat we min of meer in ons kot bleven; dat als we de teugels een beetje teveel vierden, teruggefloten werden - terecht denk ik dan - en ondertussen worden zij die er teveel onder lijden met centen bijgestaan uit de grote pot. Ontoereikend voor velen, helaas, ik weet het, maar zonder veel aarzelen beslisten zij die daar verantwoordelijk voor zijn dat we wel wat extra's mogen uitgeven. In België zo'n 11 miljard heb ik horen zeggen. Op een begroting van ongeveer 250 miljard valt dat nog mee. Het mocht misschien wel iets meer zijn. We halen dat wel weer op, zeker weten. We zijn trouwens niet het enige land met schulden; de hele wereld zit in hetzelfde schuitje.

Iedereen die er onder lijdt, letterlijk of figuurlijk, wordt in de mate van het mogelijke geholpen, met de nodige zorg omringd of aangemoedigd. Geen autoriteit die de medische sector verplichtte de handen uit de mouwen te steken; ze deden het spontaan, zonder er veel bij na denken. Gewoon doen wat moet gedaan worden.

Is dat niet fantastisch ?

Er zijn nog heel wat zaken waar we op vooruit gegaan zijn. Zo stelde ene Marcel van T. op diezelfde lezing van Harari in Antwerpen, de zeer intelligente vraag of meneer Harari het goed vond dat onze regering geld uitgaf aan het kopen van nieuwe straaljagers ter vervanging van de F-16. Van Tilt hoopte ermee te scoren maar de professor leerde hem de zaak vanuit een breder perspectief te zien.  

"Weet u hoeveel geld er van de belastingen in de vorige eeuwen werd uitgegeven aan de oorlogsmachine en verdedigingswerken ? Nu is dat in de meeste landen amper nog 2 % en waarschijnlijk zal dat aandeel in de komende generaties nog zakken. "

Tijdens deze pandemie moest ik vaak denken aan die film Si tous le gars du monde. Een film over een een verdwaalde vissersboot waar een verschrikkelijke besmettelijke ziekte uitbreekt en de marconist hopeloos probeert noodsignalen uit te zenden die ergens in Afrika opgevangen worden en hoe er dan een hele ketting tot stand komt van mensen die een serum zelfs door het ijzeren gordijn van Berlijn weten te loodsen om het uiteindelijk bij het schip te kunnen droppen en de bemanning te redden. 

U zult mij deze sentimentele film uit 1956 vergeven maar een verre lieve tante van mij was srcipt-girl in deze film van Christian-Jacque (zonder es).  Raymond van het Groenwoud bezingt het ergens in één van zijn liedjes, si tous les gars du monde voulaient, voulaient se doner la main ...

We gaan er op vooruit, we leren heel veel van het verleden, we leren hoe we moeten samenwerken, we leren geven door kennis uit te wisselen, en ook liefde en genegenheid, hulp en bijstand, respect en verlangen. We gaan er op vooruit. U moet mij nooit vragen in welke periode uit het verleden ik zou willen geleefd hebben. Ik zeg u, geeneen. Ik zou eigenlijk honderd jaar verder willen leven. 

Dit weet ik zeker: over honderd jaar zal de mensheid er beter voor staan dan nu. We zullen nog meer geleerd hebben samen te werken. De nieuwe generaties die er zitten aan te komen zullen het alsmaar beter doen, beter voor elkaar zorgen, met vallen en opstaan, met tegenslagen en met successen.

Dat is dit jaar nog maar eens bewezen: we doen het alsmaar beter. 

Evolutieleer is niet het overleven van de sterkste; overleven is aan hen die respectvol met elkaar samenwerken. 

En is het u opgevallen dat het mogelijk is om een tekst over 2020 te schrijven zonder één keer dàt woord te gebruiken ?





What do you want to do ?
New mail
What do you want to do ?
New mail
What do you want to do ?
New mail

OVER FOTOGRAFIE - PORTRET - 1


Als ik heel ouderwets van Dale opensla om de definitie van portret te kennen lees ik: beeltenis, afbeelding van een persoon, waarbij gelaatstrekken als hoofdzaak beschouwd worden, m.n. geschilderde afbeelding, tekening of foto.

Op mijn en uw identiteitskaart staat ook een portretfoto maar ik betwijfel of we die echt als dè portretfoto willen beschouwen die iedereen zich voor de geest moet halen als ze ooit nog eens aan ons denken. Ik begin een rechtszaak tegen gelijk wie die mijn pasfoto laat inkaderen of op het net gooit.

Een portretfoto die als hoofdzaak de gelaatstrekken weergeeft, is voor mij nauwelijks een portret. Ik zie op diverse sites en instagram veel zogenaamde close-ups verschijnen, meestal met telelens genomen. Je ziet elke frons, rimpel of haartje van hun wenkbrauwen.

Hoe technisch perfect zo'n foto's ook mogen zijn, ze stralen nauwelijks enig karakter uit. En tot overmaat van ramp vindt de gefotografeerde in vijfennegentig procent van de gevallen dat die minstens moet glimlachen.

Zo gek. Waarom zou je moeten lachen ? Om in het gevlei te komen bij de kijker ? 

Ik zag Liliane lezen in de bibliotheek. Ik vroeg haar of ik haar mocht fotograferen. In een eerste reactie nam ze haar bril af. Dan begon ze te glimlachen, meer gegeneerd dan spontaan. Toen vroeg ik haar die bril toch weer op te zetten. Deze foto sluit het dichtst aan bij de wijze waarop ik haar eerst zag zitten, maar dan met haar blik op haar boek. Het was zoals ik het gewild had: net opkijkend van het lezen. Nog even tussen de letters zweven.
 

OVER FOTOGRAFIE - SO LONG

Het zou kunnen dat u deze dame in redelijk gevorderde zwangerschap niet onmiddellijk herkent maar ze leefde steeds in de schaduw van haar man.  Veel liefde en intimiteit straalde hun samenzijn nooit uit; eerder een vorm van een onevenwichtig huwelijkscontract.

Sois belle et tais-toi.  

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze meneer herkent u vast wel. 

 

Deze twee foto's vormen één foto (jammer genoeg een spread) die ik laatst zag in een verzameld werk van Annie Leibovitz, Amerikaans fotografe die u kunt kennen van de foto die ze maakte van de blote John Lennon die op de frele Yoko Ono kroop voor een cover van Rolling Stone.

Daar werd ze op slag beroemd mee. 

Ik ben jaloers op Annie's persoonlijkheid want om John zover te krijgen moet je wel over enig charisma beschikken. Yoko was misschien gemakkelijker te overtuigen want zij was een extravagante kunstenares waarbij het mij nog steeds niet duidelijk is aan welk van die twee woorden we de meeste, zo niet enige waarde moeten hechten.

Deze foto - ik moet een beetje voorzichtig zijn want ik betaal geen auteursrechten voor het gebruik hier, deze foto dus van Donald en Melania is genomen, zo'n veertien jaar geleden vermits Barron William nu veertien jaar geworden is. 


Toen was het koppel redelijk vers en gewoon een BA (bekende Amerikaan) waarvan het mannelijk lid de gave had te doen alsof hij zeer welstellend was, alles wist en alles kon. Dat is in de jaren die daarop volgden niet veel veranderd.

Dat was ook niet gelogen of onjuist want zeg nu zelf: president van de USA worden, het zijn er niet zoveel die dat kunnen. 

Ik vraag mij af hoe die foto er gekomen is. Was het op vraag van Donald, van Melania of van Annie herself ?

In de drie gevallen, wie draaide op voor de kosten ? Om dergelijke foto's te maken komt immers wat om de hoek kijken. Dat vliegtuig en die Mercedes staan daar niet toevallig en ik vermoed niet dat Annie daar even toevallig voorbijglipte met haar camera toen Melania zomaar een overstapje deed op Trump's privéjet. In die outfit ? 

Hoeveel tijd heeft Trump Annie gegund om die foto te maken ?  De man staat toch niet bekend als een zeer geduldige persoonlijkheid.

In het verzamelwerk van Annie wordt het mij niet duidelijk waarom ze precies die foto van de Trumps maakte. Dat verzamelwerk bevat uitsluitend uitstekend gemaakte foto's van celebreties, heel vaak met een wederzijds goedgekeurde dosis humor genomen. 

In het geval van Trump blijf ik met één grote vraag vraag zitten: die man heeft toch geen greintje humor in zich ?

RECENT WORK

Een moeder, haar zoon en zijn lief.

Ze weten graag wat er te zien is in Museum Voorlinden.


Voor meer recent fotowerk: klik op de foto.

Mevrouw Delphine


 Dag Mevrouw Delphine van Saksen-Coburg,

we hopen dat we u binnenkort weer welkom mogen heten om uw parkje aan de Burggravenlaan opnieuw in te huldigen. t' Is niet omdat wij hier in een buurt wonen vol konings- en prinsessenlanen dat wij hier allemaal royalist zijn. Integendeel, er zijn hier minstens evenveel republikeinen.

Ik bewonder de moedige stappen die u ondernam om de erkenning te krijgen die u toekwam.

Dat u daar zo voor heeft moeten vechten is ten dele verstaan: de vrouw van uw vader achtte haar eer en trots van een hoger belang dan het uwe. En Albert, waarschijnlijk niet altijd de moedigste thuis, wist niet op welk been te dansen.

Ik denk dat Filip de kwetsbare band met zijn ouders nu wel redelijk goed verbeuzeld heeft, maar hij heeft gelijk; t' is niet omdat het uw ouders zijn dat ze altijd gelijk hebben. 

De houding van Albert tegenover buitenechtelijke kinderen was onaanvaardbaar. Een slag in het gezicht van alle kinderen die in een gelijkaardige val zitten. Een dikke merci aan de rechters die zich niet hebben laten beïnvloeden.

Overigens, we gaan het daar later nog eens moeten over hebben: de term halfbroer of halfzus klinkt ook maar een beetje zozo. Het lijkt of je mààr voor half telt. Toch niet helemaal echt de zus van Filip en Astrid en Laurent.

Iedereen was deze week opgelucht dat u alvast door uw broer voor vol bent aanzien. En hopelijk voor u blijft het niet bij die ene keer.

Uw naam hoort nu thuis in de reeks van vrouwelijke straatnamen die er gekomen zijn omwille van de strijd die ze voerden om een rechtvaardiger bestaan in deze wereld.

Ik doe nu een oproep aan ons geliefd stadsbestuur dat het parkje waarvan sprake, officieel het Delphine van Saksen-Coburg park te gaan noemen en bij deze nodigen wij u, namens de Prinses Clementinalaan graag uit om op de plechtigheid aanwezig te zijn.  Patrick zal u wel op tijd een mailtje sturen.

Uw aanwezigheid, nu al meer dan tien jaar geleden die achtentwintigste augustus in tweeduizendentien, ligt ons hier nog allemaal vers in het geheugen. 

En uw paarse schoenen ook.

We willen er opnieuw een straatfeest van maken en breng dan uw twee broers en zus ook mee. Dat wordt pas een feest zeg. 

Uw kinderen zijn intussen ook tien jaar ouder, die zullen wel niet mee willen komen met hun pa en ma, maar het zal veel vrouwen in de buurt doen opfleuren als ze weten dat uw charmante echtgenoot er weer bij zal zijn. 

We moeten er wel niet op speculeren dat dit nog binnen de corana-tijd zal plaatsvinden. Ons stadsbestuur kennende - en haar gewoonte om alles kilometerslang te laten aanslepen - zal de officiële naamsverandering pas rond hebben als de coronamaatregelen al lang opgeheven zijn.

En dan nog iets: hoe gaan we uw bordje nu een naam geven ? 

Delphine Michèle Anne Marie Ghislaine van Saksen-Coburg, prinses van België (Ukkel, 22 februari 1968) 

Hebt u graag dat we er uw beroep 'kunstenares' er nog steeds bij vermelden ?

Of zeggen we gewoon het DELPHINE-park ? 

Graag tot binnenkort,

heel genegen.

 

Alle foto's zijn eigendom van Zara Ramone.


JONG TALENT

 Er is veel te doen rond voetbalclubs. Vooral veel gedoe.

Over de vele miljoenen die daar circuleren en over de vele sociale bijdragen die niet hoeven betaald te worden zoals bij normale werkgevers.

In de discussie of die bijdragen nu wel of niet verschuldigd zijn komt heel vaak dit argument naar boven: wij, voetbalclubs, wij hebben ook een jongerenwerking waar wij ervoor zorgen dat jonge knullen van straat gehouden worden door ze in te schakelen in onze trainingsprogramma's en oefenmatchen.

Kijk maar hoe ze daarin opgaan, hier op de zeedijk in Nieuwpoort. Die gastjes van AAGent springen op hun up-tempo clublied, lachend naar hun toekomst. Wie weet, dromend van een grote carrière en voor veel geld verkocht worden aan een andere ambitieuze club. 

Die gasten worden werkelijk deel van het systeem . (klik)

EXTRA VEILIG

Je kijkt er wel van op. In volle coronatijd zes gewapende paracommando's van Franse makelij die om acht uur 's avonds op de zeedijk met ondergaande zon, nog een patrouilleke lopen.

Para's van het genre waar je liefst geen woorden mee hebt.

Ze waren er niet om het maskerdracht te controleren.

Het is nog steeds een uitloper van de Franse terreuraanslagen. Ik keek daar wat van op. De andere vakantiegangers - voornamelijk Fransen - niet.

Ik versta dat, ze het daar in Malo les Bains ernstig nemen; zo dicht bij de Belgische grens.

Grens- en terreurbewaking tegelijk. (klik)

EENVOUDIGE VRIENDSCHAP

 

De jongen rechts gooide visvoer in de vijver en voerde het woord.

De jongen links was wat ouder maar scoorde wat minder op het vlak van begaafdheid. 

Maar je moest die twee zien als een karper toch zo dwaas was geweest om in het aas te bijten.

Een zonnig team: de jongste stuurde de hengel en karper naar het visnet; de oudere hield die voor hem klaar.

Dan haalde de jongen de vishaak voorzichtig uit des karpers muil en gooide hem weer de vijver in. 

Heerlijk hoe ze dat samen regelen, daar in Zonnebeke. (klik)

BRIEVEN AAN KUNSTENAARS - WILLIAM KENTRIDGE

.


 Dag meneer Kentridge,


Ik heb uw werk gezien en gehoord in het museum Voorlinden.

Uit drie mini megafoons waarin u telkens een luidsprekertje bevestigd hebt, klinken klagende gezangen, gezongen door niet geschoolde mannen die van klagen wel kaas gegeten hebben. Geraspte stemmen hoorde ik.

De megafoontjes draaien mooi synchroon heen en weer, aangedreven door een elektrische motor die ook drie bejaarde naaimachines aandrijft. Drie Singers die niet zingen maar klagen.

Kenners hebben respect voor zo'n naaimachines van Singer. De joodse Isaac Singer bracht ze rond 1850 op de markt en dertig jaar later had hij een marktaandeel van meer dan 80 procent. Vanuit New York - waar hij in den beginne op markten zijn machines zelf demonstreerde - veroverde hij heel de wereld. Mits een minimum aan onderhoud doen die machines van toen het nog altijd. En met een voetpedaal geniet u van de vrijheid ze overal te kunnen gebruiken. Ook in streken waar permanent over elektrische stroom beschikken, geen evidentie is. Zoals in Afrika, uw continent.

Die naaimachines hebben de wereld veranderd. Ook in uw land waar moeders vlijtig de naaimachine hanteren om de uniformen van hun kinderen te naaien als ze naar school willen om hopelijk uit de sloppen te geraken. Soms lukt het om met die naaimachines een mini-onderneming te starten.

Wij westerlingen zijn erg gesteld op dat soort self-employment. Wij verwachten dat heel de wereld ons economisch model overneemt. Produceren, winst maken, investeren, exporteren; u kent vast het hele verhaal.

Ik hoef u niets wijs te maken. U bent als joodse-blanke Zuid-Afrikaan al heel lang tegen apartheid aan het vechten op uw manier. Documenta, de Biënale van Venetië, Moma; u bent al op vele plaatsen welkom geweest om uw activisme te verspreiden onder mensen die op een beschaafde manier in hun cultuurpaleizen kennis willen nemen van het onrecht in de wereld. Drie jaar geleden was u nog in Brugge, alwaar u een record aantal bezoekers lokte.

Eigenlijk mag het uw wens zijn dat de zwarte bevolking van Afrika ooit zal kunnen lachen met onze merkwaardige manier van kennisname en confrontatie van wat hen allemaal aangedaan wordt.

In afwachting hiervan, dank om de creatieve manier waarop u ons wakker schudt.

Getekend, 

 

J.J.J. R.