TROMPE L'OEIL XXI - MARIA HENDRIKA


Na de les blijven hangen aan het Maria Hendrikaplein, het hoort zo.
Eén jongen met vijf meisjes.
Of vijf meisjes voor één jongen.
De voorbije lessen nog eens overlopen denk ik dan.
Of de dorst lessen. Moet ook.

Op de achtergrond ziet u rekken met fietsen.
Bijna een generatie geleden dat de Stad Gent die rekken daar plaatste - als voorlopige maatregel, in afwachting van een ondergrondse fietsenparking.
Zo maar tussen de platanen die à propos een beschermd stadsgezicht zijn.
U zou dat eens moeten proberen.

Al drie legislaturen lang hoor ik de gemeentelijke politici verklaren dat die rekken en fietsen die tot in de bomen groeien, gaan verdwijnen. De maat van de voorlopige maatregel is vol.

Karel Van Eetveld - voormalig gedelegeerd bestuurder van UNIZO - noemde het Agentschap Onroerend Erfgoed ooit de Taliban onder de ambtenaren. Omdat ze individuele dossiers stigmatiseren met hun - vermeende ? - onredelijke eisen op het vlak van het bewaken van ons erfgoed.

Blijkbaar geldt dat inderdaad voor individuele dossiers.


Ik vraag mij af of deze administratie - die nochtans gehuisvest is in het Virginie Loveling gebouw met zicht op het Maria Hendrikaplein, al eens een aangetekende brief gestuurd heeft naar de burgemeester dat het nu maar eens gedaan moet zijn met die voorlopige fietsrekken en dat er eens flink mag geveegd worden voor eigen deur als het gaat om respect voor ons cultureel erfgoed.

AANPASSINGSPROBLEMEN

Deze afvoerbuis heeft het gehad.
 
De liefde en de innige samenwerking die hij had met de vorige goot is niet meer.

Hij ziet het niet zitten om zich te koppelen met die nieuwe.

Liever knakken dan zich plooien.

Ik heb nog een lang gesprek met hem gehad maar het water ( ) bleek veel te diep.

Maar een afvoerpijp heeft ook zo zijn eigen fierheid.

Zevenveertig jaar water continu in weer en wind water afvoeren, dat zet je niet zomaar opzij.

Menig oude afvoerpijp zou het best fijn vinden met zo'n jong exemplaar, maar deze blijkbaar niet.

Het bevestigt wat ik altijd al beweerde over zinken goten: ze hebben karakter.

STEDELIJKE VERDICHTING XXX - EL BAILIE DEL INFINITO




U moet dit filmpje eens aanklikken.
Wat u ziet zijn twee gewaden, négligés van reuzengrote vrouwen die cirkeltjes draaien.
Rode krijtstof slepen ze over de vloer, rond en rond en rond en rond.
Er komt maar geen einde aan.

Één cirkelbeweging duurt iets langer dan één minuut. Onverantwoord lang om uw aandacht te trekken voor iets dat zo simpel lijkt.

Maar het loont de moeite.
Naast de sierlijk elegantie van de draaiende bruiden zie je over de vloer twee in elkaar overlopende cirkels die een acht vormen. Oneindigheid.

Zo maken we steden op hun best.
Zoals kinderen rondjes lopen op de speelplaats.
Zoals wij ook wel eens een toerke doen.
En altijd terugkeren naar de plaats waar we vertrokken zijn.
Toeristen.

We bouwen stedelijke verhalen die nooit af zijn.
Ze maken ruimtes waar uw en mijn eenzaamheid in mag oplossen. 
Traag, sierlijk, beslist.
Verbinding en communicatie.
Een falend geheugen wordt opgeladen.

Soms verliezen we dat uit het oog als we met steden en stedelijke invulling bezig zijn.

Op het tweede filmpje wordt het nog iets duidelijker.

Misschien was u wel één van die pakweg twintigduizend mensen die dit kunstwerk van JAVIER PéREZ in de Douviehoeve in Watou gezien hebben.