BLACKY & DJUMBO

Hier ziet u Blacky die zijn baasje - laten we hem Kurt noemen - in de Lange Munt in Gent trakteert op een dagschotel die weinige tellen later zal geleverd worden.

Blacky is jong, moet nog veel leren en ervaring opdoen maar geef toe, hij kan toch al mooi terrasje zitten.

Ik ken veel kinderen die ook zonder ADHD niet rustig - laat staan netjes - aan een tafeltje kunnen zitten.


Hieronder ziet u Djumbo.
Veertien jaar en voor zijn soort, al redelijk bejaard.

Dat zei tenminste zijn bazinnetje, die ik eerder Lenny zou noemen.

Djumbo was me er eentje maar nu was hij er erg aan toe.

Verlamde achterpoten, een kanker en hij zakte steeds door zijn oververmoeide voorste poten omdat die overbelast werden.

Het was een zonnige zondagmorgen in een Antwerps park en ze zou hem nog een liefdevolle gelukkige laatste week bezorgen.

Maar dan zou hij een spuitje krijgen dat al klaar lag.

Ze kon het hem niet meer aandoen.

Ik heb haar veel troost en liefde toegewenst.

NIET

Je hebt do's en don'ts.

Op werven doe je beter soms ook iets niet.

Zoals mensen soms beter ook iets niet zouden doen.

Zoals hier.

NIET dus.

WERVEN AFVAL

Nu we meer en meer muren lijmen in plaats van metselen worden stenen tot op de millimeter verzaagd om tot de juiste hoogte te komen.
 
De kunst van omgaan met mortel en truweel gaat hierbij verloren.

Metselaars - eigenlijk zijn het stapelaars geworden - moeten meer en meer de kunst van het steenzagen beheersen.

Op veel werven staan nu watergekoelde zaagmachines en lijkt het afval op profijtig gesneden sneetjes brood met veel gaten.

Bij afwezigheid van zo'n waterzaag moet het dan maar met de handslijpmachine.

Dat levert soms ruzie op met de naburen op vanwege teveel stof.

Wat er met het afval gebeurt is bij sommige aannemers een redelijk creatieve
duurzaamheidsoplossing te noemen.

In plaats van kosten te maken en transportenergie te verspillen, hergebruiken ze het afval als opvulling in plaats van een houten trapbekisting.
 
Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat hierdoor een besparing van 0,0069 % gerealiseerd wordt op de totale energiebalans van een bouwwerf.

Een week later lag daar een proper trapje.


Benieuwd wat de archeologen over 320 jaar daarvan zullen maken.

ANDERMANS CENTEN

Er zijn mensen aan wie u uw portemonnee zou toevertrouwen zonder dat u zich daar enige vraag bij stelt.

Wat ze ook met uw geld doen, het is goed besteed.

Zo ook in 1960, toen de ringvaart aangelegd was, dit gedeelte van de Schelde aan de Reep stonk, en er steeds meer auto's in de stad geen parkeerplaats vonden, en het geliefde Stadsbestuur van Gent de beslissing nam om wat vrachtwagens met zand te laten aanrukken en de boel dicht te gooien.

Daarop werd wat asfalt gegoten, wat schaamgroen aangelegd en iedereen vond het goed besteed geld.

Eigenlijk jammer dat ze dat strookje Schelde aan het Geraard de Duivelsteen ook niet dichtgooiden. Dat stoort toch niet, een mooie auto tegenover een middeleeuws kasteelke.

Cities need Water klonk het zestien jaar geleden (2002) en het nog steeds geliefde stadsbestuur besliste dat de Schelde weer in ere diende hersteld te worden. Weg met die parking, leve het water.

Eerst kwamen er twee bruggen en dat kostte reeds aardig wat (2007). Dan was het jaren wachten op de volgende stap: een sluis (2010), voor pleziervaartuigen weliswaar, want het hoogte verschil tussen de Schelde in rust en de Leie in rust bedraagt daar 120 cm en de Schelde heeft het nu al moeilijk om door de ringvaart, haar water op peil te houden. Maar ook dat kostte ook aardig wat centen en als de sluis af was werd het weer jaren wachten.

Wie dacht dat het een kluitje van een een cent zou worden door die aarde gewoon van tussen de bestaande kaaimuren te halen, had het mis voor. Ingenieurs oordeelden dat die kaaimuren eerder in paleatieve staat verkeerden en dus werden er betonwanden in de grond gedraaid, tonnen staal verwerkt, verankeringswerken uitgevoerd, nieuwe kades aangelegd.

Dat duurde lang en kostte veel centen.

Nog een paar weken en er zijn gemeenteraadsverkiezingen en u merkt het. Het lijkt wel of het olympisch record zandgraven moet verpulverd worden.

Straks kan de Schelde haar water weer ophouden tot ze zich in de Leie mag verliezen.

Ik zei het al, er zijn zo van die mensen aan wie u uw portemonnee blindelings zou toevertrouwen.

SHEAP #3

Hier ziet u een werk van de Canadese kunstenaar Bun Buccon.

Het dateert van 1986 en was een graag gezien onderdeel van menige biënale.

Nogal logisch dat een kunstwerk dat SHEAP #3 genoemd wordt, bij voorkeur in de graasweide van menig openluchtmusea tentoongesteld wordt.

Zo gaat het een dialoog aan met de omgeving.

Bun Buccon maakte nog heel wat andere kunstwerken die heel dicht bij het abstract realisme aanleunen.

Het latere werk van Bun Buccon kent jammer genoeg niet meer diezelfde uitgepuurde fijnzinnige benadering van het dualistische paradigma zoals bij SHEAP #3.

Maar het is wel het meest succesvolle in zijn soort, ook te verkrijgen bij bol.com als BBQ voor schapenvlees.

SUPPOOST

Na Guantanamo lijkt mij suppoost zijn in een museum waar nauwelijks een kat komt, de zwaarste straf die ze een mens kunnen aandoen.

Dat onze rechters daar nog niet aan gedacht hebben.

In het S.M.A.K. loopt er één suppoost rond die een gezellige eigen interpretatie van de kunstwerken gratis debiteert aan elkeen die een beetje vertwijfelt naar een kunstwerk staat te staren.

Zijn Gentse tongval en zijn immer bolronde kijk op de zaak maakt hem onvervangbaar.


WERFKUNST

Er zijn aannemers die gewetenloos hun balken op de werf rondstrooien, als zijn ze kunstenaars.

Dirk is er zo één.

Kijkt u eens aandachtig naar deze compositie van IPE60 in fa#.

Wie een beetje gevoel voor compositie en verhoudingen heeft hoort het hier zingen en klinken.

Staal heeft het helemaal in zich.

Anthony Caro deed eerder al wat ik Dirk vorige week zag doen.

Zijn Sculpture Seven uit 1961 is naar mijn aanvoelen één van zijn mooiste werken.


Let op de haakse HEA ligger die het bovenste I-profiel oplicht.

Let ook op de gelijkenis met Dirks' opus.

De houten latjes onder de liggers zijn geïnspireerd op de pootjes van Sculpture Seven.

Jammer dat Caro in 2013 overleed maar Dirk lijkt mij een waardige leerling.




BOMMEL DING

DRIEHONDERD MIN 1
Om kwart na tien ging het bericht rond via telefoon, dat er brief in één of andere brievenbus beland was, met de mededeling dat er om tien uur een bom zou ontploffen.

En normaal mens denkt dan, flauw grapje, sorry maar een kwartiertje te laat, slurpt eens aan zijn thee of koffie en hervat de activiteiten waarvan hij even daarvoor de pauze-toets ingedrukt had.

Niet zo als ook de bevoegde overheden worden ingeschakeld.

Aan de naar schatting driehonderd medewerkers op de Dok Noord site wordt beleefd doch met aandrang gevraagd het gebouw te verlaten. Omdat het regent worden ze naar Loods 14 geloodsd; een oude fabrieksloods die nu een food-market geworden is.

Na een uur zijn alle beschikbare brandweerlui, alle plaatselijke en federale politie agenten en agentes, alle alerte speurhonden en alle opgetrommelde ambulanciers ook tot de conclusie gekomen dat het alarm loos was.

Een uurtje gelaten gesakker, driehonderd medewerkers die wat nader kennis gemaakt hebben met elkaar en een onverwachte consumptieboost voor Loods 14.

Loos alarm ?

FOTOMETRIE - ZONDAGMORGEN

Zie ze optimistisch de tafeltjes uitplooien.

Stoep wordt terras.
Terras brengt leven.

Een beetje vakantie, zo op zondagmorgen.

Ik sta bij de bakker te wachten en aanschouw de ondernemmingszin.

Met mijn tas vol proviand heb ik zin in een capuchino.

Maar er gluren teveel auto's rond mij.  

TROMPE L'OEIL - AVONDMARKT

De zomer bulkt ervan: namiddag- en avondmarkten.

Als nomaden strijken ze neer; als nomaden vertrekken ze weer.

Elke dag opnieuw: stalletje opzetten, goederen uitstallen, geduldig zijn met gapers, handig zijn met kopers, goederen weer inpakken, over de schouder naar de bestelwagen sleuren, stalletje opplooien en weer naar huis.

Inkomsten tellen, kosten aftrekken en na het afhouden van sociale zekerheid en belastingen, veilig opzij leggen voor levensonderhoud en een vreedzame oude dag.


WONING GOOIK

Voilà, de fundering is gegoten en u krijgt al meteen een grondplan te zien.

Een plan op ware grootte.

Over driehonderd jaar, als de woning reeds lang van de kaart geveegd zal zijn, kunnen archeologen zich verdiepen over de achtergebleven funderingen en zich afvragen waar de leefruimte, keuken, slaapkamer, en alle andere nuttige vertrekken zich bevonden.

Het is een geruststellende gedachte dat we wetenschappers nu al om de tuin kunnen leiden.

STEDELIJKE VERDICHTING - LEON STYNEN IN GENT

De Conduitsteeg is niet bepaald de aantrekkelijkste steeg van Gent en het ziet er niet naar uit dat dit op korte termijn zal veranderen.

Wie van de Korte Meer naar de Veldstraat gezogen wordt krijgt zicht op één van de fraaiste modernistische gevels van Gent.

Het gebouw achter die gevel moet niet klagen over gebrek aan belangstelling.
De FNAC is nog steeds één van dè grote publiekstrekkers in de Veldstraat en de vorige gebruiker en bouwheer, C&A was ook al geen lege doos.

Bitter weinig Veldstraat-consumenten hebben belangstelling voor deze gevel.
Voor andere gevels ook niet; belangstelling is er enkel voor de uitstalramen.

Dit gebouw heeft nauwelijks een uitstalraam.

Van de naar schatting iets meer dan duizend architectuurstudenten in Gent vermoed ik  dat er maar enkelen weten dat deze gevel ontworpen werd door de Antwerpse top-architect Leon Stynen in 1965 voor C&A.

C&A was een goede klant van Stynen: 1964 de C&A in Brussel en nadien ook nog aan de Meir in Antwerpen.

Alle gevels zijn quasi identiek van ritmiek en opbouw.

Eigenlijk hebben deze gevels niets te betekenen want het zijn alle gesloten dozen, verkoop platformen zonder enig rechtstreeks daglicht al had Stynen dat zeker anders gewild.

Zijn aangeboren gevoel voor goede gevelverdelingen en evenwichtige verhoudingen komt hier wel goed tot uiting.

Hoe indrukwekkend expressief deze voorgevel ook is - sommigen zeggen ook graag bombastisch - zo
eenvoudig banaal is de achtergevel.

Nochtans, de achtergevel heeft veel meer bekijks dan de voorgevel.

Gelegen langs de Leie - de steeds meer aantrekkelijk consumeerbare Ajuinlei - had wandelader wel wat beter verdient. Zeker als de naam Léon Stynen er aan gekleefd wordt.

Maar misschien lag dit wel in de geest van toen. In 1963 werd dit deel van de Leie overwelfd voor de aanleg van een banale parking en wellicht zal dit meegespeeld hebben in de betrekkelijk banale gevelinvulling.

Sinds de parking - gelukkig - afgebroken werd kijken we daar weer anders tegenaan.

Alhoewel, de Melse ingenieur die de beleveringsbrug naar het pand ontwierp, kan je bezwaarlijk verdenken van een verdiepende ontwikkeling te vertonen in de  subtiele combinatie tussen ingenieurskunst en architectuur.

Ik weet niet of er tussen Stynen en zijn opdrachtgevers een hevige discussie ontstaan is omtrent die achtergevel.

Ik kan mij niet inbeelden, na al wat ik van hem gezien heb, dat Stynen achtergevels ook niet zo belangrijk vond.

Zijn alom geprezen stedenbouwkundige visie wordt wel niet vrolijk van het negeren van stedelijke achterkanten.

FOTOMETRIE - OOSTENDE. CASINO

In Antwerpen vieren ze vandaag Leon Stynen. Architect. Antwerpenaar. 
In die volgorde .

Hier in Oostende heeft hij - vooral rond middernacht - melancholie achtergelaten.

Over wat hij in Gent heeft nagelaten laat ik nog iets weten .
OP ZONDAG PUBLICEER IK FOTO'S - MIJN FOTO'S - MET OF ZONDER COMMENTAAR

TROMPE L'OEIL - KORT COUPKE

Maart 1936 - meisjes in een schooltje in Cumberland Mountain Farms, nabij Scottsboro, Alabama.
Aan het uiteinde van de wereld dus.

De foto is genomen door Carl Mydans en behoort tot de New Deal collectie.

De periode van 1935 tot 1943 werd in de V.S. gedocumenteerd door fotografen die van de overheid opdracht kregen om de naweeën van de economische melt down van 1929 vast te leggen.

Die meisjes zien er niet arm uit, ook niet rijk, maar gewoon gezonde lieve wezentjes.

Wat mij treft zijn de kortgeknipte kopjes.

Op bijna op alle foto's uit die periode tot halfweg de jaren zestig hebben meisjes van die leeftijd kortgeknipte kopjes.

Mijn zus - geboren 1953 - had ook zo'n coupke.

In lang haar zitten alleen maar nestels, en in de zomer is het tenminste fris rond je nek, hoorde ik mijn moeder zichzelf verantwoorden.

Toen mijn zus de achttien zou gaan overschrijden liet ze haar haar verleidelijk tot schouderhoogte groeien.

Vandaag zie ik zelden nog meisjes met een kort coupke.

Ten vroegste rond hun veertigste beginnen vrouwen eraan te denken hun lange haren te knippen.

Om er een beetje ge-emancipeerder uit te zien, zeggen sommigen.


Kan iemand mij duiden waar en wanneer die omwenteling tot stand is gekomen ?


WERVEN - MTV70

Twee mannen die een beetje in de put zitten.


Maar niet voor lang.

Het gaat soms heel, heel snel.
Amper een week om deze kelder te gieten.

Met goed materiaal en ervaren compagnons loopt het gesmeerd.



FOTOMETRIE - FEED BACK


Feed Back na de examens, de studenten hebben er recht op.

Docenten gaan soms door de knieën om uit te leggen waarom, na twee pogingen, er voor deze studente niet meer dan een negen af kon op ontwerpen.

Negen, het slechts denkbare cijfer, voor beide partijen.
Maar in casu was het niet het enige onvoldoende.

OP ZONDAG PUBLICEER IK ENKEL FOTO'S - MIJN FOTO'S - MET OF ZONDER COMMENTAAR