Wat u ziet zijn twee gewaden, négligés van reuzengrote vrouwen
die cirkeltjes draaien.
Rode krijtstof slepen ze over de vloer, rond en rond en rond
en rond.
Er komt maar geen einde aan.
Één cirkelbeweging duurt iets langer dan één minuut. Onverantwoord
lang om uw aandacht te trekken voor iets dat zo simpel lijkt.
Maar het loont de moeite.
Naast de sierlijk elegantie van de draaiende bruiden zie je
over de vloer twee in elkaar overlopende cirkels die een acht vormen.
Oneindigheid.
Zo maken we steden op hun best.
Zoals kinderen rondjes lopen op de speelplaats.
Zoals wij ook wel eens een toerke doen.
En altijd terugkeren naar de plaats waar we vertrokken zijn.
Toeristen.
Zoals kinderen rondjes lopen op de speelplaats.
Zoals wij ook wel eens een toerke doen.
En altijd terugkeren naar de plaats waar we vertrokken zijn.
Toeristen.
We bouwen stedelijke verhalen die nooit af zijn.
Ze maken ruimtes waar
uw en mijn eenzaamheid in mag oplossen.
Traag, sierlijk, beslist.
Verbinding en communicatie.
Een falend geheugen wordt opgeladen.
Soms verliezen we dat uit het oog als we met steden en
stedelijke invulling bezig zijn.
Op het tweede filmpje wordt het nog iets duidelijker.
Misschien was u wel één van die pakweg twintigduizend mensen
die dit kunstwerk van JAVIER PéREZ in de Douviehoeve in Watou gezien hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten