In de Verenigde Staten dacht men op een bepaald ogenblik dat bureauwerk, naar analogie met het bandwerk in de FORD-fabrieken, in één grote zaal kon gebeuren.Dat had zo zijn voordelen: de chefs konden veel gemakkelijker zien wie wel en niet behoorlijk aan het werk was.
Het rendement verhoogde fors en er was minder oppervlakte nodig om veel volk aan het werk te zetten.De secretaresses van dienst stoorden mekaar weinig, het waren vooral de mechanische typ- en rekenmachines die het echte lawaai maakten.
Geen last van telefoons want bellen was duur en behoorde tot de taken van de chef.
Frank Lloyd Wright leverde ook een mooie werkplek af.
Voor S.C. Johnson & Son in their administration Building of the Johnson Wax Factory in Howe street, nr 1525, Racine, Wisconsin USA from 1936. N 42° 42.763' W 87° 47.490'. Ik zou niet graag hebben dat u zich vergist van locatie.
Architecturaal zeker verantwoord en ook vanuit efficientie-oogpunt nog meer verantwoord; moet u eens letten op de subtiele galerij die hij er aan toevoegde voor het toezichthoudend personeel van hogere komaf.
Gek dat men deze brutale way of working vandaag nog altijd propageert.
Landschapsbureaus noemt men deze werkkooien.
Landschappen waar ik niet direct op vakantie wil gaan.
Landschapsbureaus zijn nog steeds zeer in trek bij de facility-manager: lage investering, minder huur en minder onderhoudswerken.
En bij architecten die voorhouden dat dit soort geordend samenzitten, de communicatie verhoogt.
Maar architecten zijn nog slechtere psychologen dan sociologen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten