Ik hou van schilderijen die meer vertellen dan wat ze op het eerste gezicht zeggen.Zoals hier, een jongen die aan zijn fiets zit te prutsen.
Het lijkt wel een zeer realistisch tafereel maar in feite is het een schilderij dat vooral wil charmeren, vertederen, bemind wil worden.
Want kijk eens hoe stuntelig die boompjes zijn ingeplant.
Eén plakt tegen de gevel, de andere raakt nauwelijks de bodem.
Dat schuurtje is er ook maar tegenaangekwakt.
En wie ooit aan zijn fiets heeft zitten prutsen weet dat je in deze houding, die fiets geen twee seconden in evenwicht houdt.Wat mij wel intrigeert: het is een fiets zonder luchtbanden, zo te zien.
Het schilderij dateert van 1889.
Dat is een jaar nadat de Edinburghse John Boyd Dunlop zijn uitvinding - een opblaasbare rubber binnenband gevat in een buitenband - patenteerde.
Wellicht kon deze knaap in Glasgow zich nog geen luchtbanden veroorloven of had hij er nog niet van gehoord ?
Als je goed kijkt zie je op de velg een platte rubberstrook.
Dat was het enige schokdempende van een fiets.
Helemaal anders is het met deze Girl on a Bicycle van 1896.
Ze rijdt op volle luchtbanden en beleeft er kennelijk genoegen aan.
Fietsen was toen een tijdverdrijf voor de rijken , zoals hier Beatrice, de zus van de schetser/schilder Crawhall.
Ze heeft wat last met het vinden van haar evenwicht op deze stofferige weg.
Vrouwen verwierven door het fietsen een beetje vrijheid. Zo konden ze zich snel verplaatsen zonder afhankelijke te zijn van paarden, koetsen of het automobiel dat nog aan zijn verovering van de wereld moest beginnen.
Oh ja, Dunlop had de driewieler van zijn zoontje voorzien van met lucht gevulde rubberbanden.Zo won deze de plaatselijke wielerwedstrijden in het park.
En dat bracht vader Dunlop op ideeën.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten