VERDICHTE STEDEN XVI DOELLOOS

Laten we het nu eens niet hebben over de gezellige binnensteden.

Laten we het eens hebben over wat er aan de randen van onze steden gebeurt.

Om onze honger naar meer havengebied te stillen hebben we er iets op gevonden: die niet aflatende roofbouw op de open ruimte moeten we compenseren met het doen verdwijnen van dorpen.

Zoals hier, Doel.

Doel, een beetje een landschap van mijn jeugd.

Op zonnige dagen gingen we er op de dijk wandelen om er naar de Schelde kijken.

Ik herinner mij de lange wegen er naar toe, met die hoge populieren. Canada's noemde mijn grootvader ze.

Hier was de meest vruchtbare grond van heel Vlaanderen te vinden. Boeren was hier lucratief. Vergelijkbaar met de Nijl-delta.
Zo vertelde hij mij.
En het was niet gelogen.

Maar het dorp Doel laten leegbloeden was nog niet voldoende.
De indigeste van de havenuitbreiding moet verteerd worden door het afnemen van die vruchtbare poldergrond ten gunste van wilde natuur.

U gelooft het niet: cultuurgrond die op kunstmatige wijze omgezet wordt naar wilde natuur.

Chris De Stoop beschrijft het op onnavolgbare wijze in zijn boek, DIT IS MIJN HOF.

Hij probeert te begrijpen waarom het allemaal moet maar hij krijgt het met de beste wil niet uitgelegd.

Eeuwen hebben kloosters en later de boeren geprobeerd om dit land naast de Schelde te veroveren en het vruchtbaar te maken.

Nu moeten deze polders weer onder water.

Ter compensatie van de havenuitbreiding.

Schaamgroen.

Op wetenschappelijke wijze onderbouwd.
Ten minste, dat beweren de natuurjongens.

Wat ergerlijk is aan deze operatie: die natuurjongens zijn er gek op.
Kan hen die havenuitbreiding verdommen.
Nu mogen ze heer en meester spelen over enkele honderden hectaren vruchtbare grond die tot broedgebieden omgeploegd worden. Met reuze graafmachines.
Honderden miljoenen euro's worden er omgewoeld.
En het havenbedrijf doet graag haar duit in het zakje.
Zo kopen ze hun zondige uitbreiding af.

Ecologische aflaten.

Geen redelijk mens die het begrijpt.
Ook boerenzoon Chris De Stoop niet.
En zijn dementerende moeder al helemaal niet.

CDS vermengt beide aftakelingen op een ijselijk neutrale wijze.
Minstens even goed als Het smelt van Lise Split.

Lees dat boek.
En denk er het uwe van.