Echt verslaafd aan boeken ben ik niet, maar een boekenwinkel zomaar voorbijlopen bezorgt mij een naar gevoel.Na jaren trainen kan ik het al.
Af en toe: een boekenzaak buitenlopen zonder een boek te kopen.
Dat komt omdat ik eindelijk doorheb dat uitgevers zeer goed kunnen lijmen.
Beter dan Boorman en Laarmans samen.
Of de kaften zijn te aanlokkelijk.
Of de achterflaprecenties zijn te beloftevol.
Of de auteur is iets te bekend.
Of, dit zou ik eigenlijk eens moeten lezen.
Of, dit mag ik toch niet missen.Mijn huis herbergt nu al meer dan duizend boeken.
Van wat we literatuur noemen - ik moet hier een beetje voorzichtig zijn - is er zeker (x/2+1) % dat nog gelezen moet worden.
Van deze die ik volledig uitgelezen heb, kan ik moeilijk afscheid nemen.
Dat zijn soms vrienden geworden en die zet je niet zomaar op de stoep.
Boeken die geen vrienden geworden zijn mogen wel op de schop.
Van het nog niet gelezen gedeelte, zal ik pas afscheid nemen als ik weet of ze vooralsnog geen vrienden zullen worden.Van de vracht kijkboeken kan ik zeer moeilijk afscheid nemen.
Op het overgrootste gedeelte ervan raak ik niet uitgekeken.
Dus die komen - voorlopig - ook niet op de stoep.
Omdat de stapelcapaciteit zijn limieten bereikt heeft doe ik mijn overbodige boeken wèl op de stoep.
Daar zitten naast de niet tot mijn vriendenkring behorende literatuur, ook een pak weetboeken tussen waarvan geweten is dat het weetgehalte achterloopt op het huidige weten.
Die boeken moeten dus zeker de deur uit.
Ik doe dat zo: in een kartonnen doos zet ik ze op de rand van mijn voortuinvijver, met een aankondiging erbij dat iedereen ze gratis mag meenemen op voorwaarde dat ze niet meer teruggebracht worden.Dat is al een paar keren echt ordentelijk verlopen.
U moet eens kijken hoeveel mooie vrouwen ik daar een plezier mee doe.
De laatste keer was ik wel geschrokken.
Bij mijn thuiskomst was de doos in de vijver gekieperd met nog twee boeken erin.
Iets over ruimtelijke ordening waarvan geweten is dat zo'n boek maar zes maanden actueel is want La Schouwvlieghe en haar voorgangers maken er een sport van om per kwartaal aan de regelgeving te sleutelen.
Een dynamisch proces noemen die ambtenaren dat dan.Een vooruitschreidend inzicht noemen de politici het.
Het tweede boek was een handboek van Excell 2003.
Ik kan mij inbeelden dat de vandaal zijn woede wou bekoelen op zowel het ministerie van ruimtelijke ordening als op de miserie van microsoft.
Maar ze zomaar in mijn vijver kieperen en al mijn goudvissen een trauma bezorgen; dat kan alleen maar een man gedaan hebben.
Raar maar waar, 's anderendaags was de drenkeling van microsoft verzopen en doornat, toch nog opgepikt door iemand die van zijn leven nog iets wil maken met de versie van Excell uit 2003.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten