PROCLAMATIE

Proclamaties zijn hoogtepunten in een mensenleven. Zowel voor de promovendi als voor de ouders van de promovendi.

Promovendus zijn heeft een beperkte houdbaarheid.

Studenten die het eerste jaar instappen denken nog niet aan die status. Het is een plechtige communie of lentefeest dat nog zover ver weg ligt.

Hier zitten de promovendi te wachten. Ruim honderd studenten met hun lief, hun ouders. Mogen hun co-ouders ook komen ? Hun broers en zussen ? Hun co-broers en co-zussen ? Hun grootva of grootmoe ?

 

Niet gemakkelijk. Vindt maar een kathedraal waar zoveel volk in kan. En de budgetten voor de catering.

Zenuwachtig zijn ze nog een beetje. Ze weten wel of ze er door zijn; nu is het nog wachten op de graden. Met kleine voldoening, sommigen met grote voldoening, met onderscheiding, grote onderscheiding, grootste onderscheiding of grootste onderscheiding cum laude.

Er is een tijd geweest dat er ook afstudeerden met advocaat. Maar faculteiten zijn slimmer geworden.

 

Er is ook een tijd geweest dat de afroeping van hoog naar laag werd gehouden en dat studenten op die proclamatie nog niet wisten of ze geslaagd waren. Toen zag je vraagtekens op sommige gezichten verschijnen. Hadden ze niet goed geluisterd ? Had de decaan hun naam overgeslagen ?

Was er niet ergens nog een categorie waar ze konden onderdak krijgen ?

Enfin, drama’s alom. U moet zich dat inbeelden: op wat kon er nu nog geklonken worden ? Waarvoor zouden de handen nog tegen elkaar gaan ? En ramp o ramp, het restaurant was al gereserveerd.

Om deze situaties te vermijden werd een commissie opgericht die de proclamaties in goede banen zou leiden.

Er worden bij ons veel commissies opgericht om gênante situaties te vermijden.

Conclusie: niet geslaagden worden op voorhand verwittigd dat ze niet hoeven te komen en ze de reservatie in een restaurant beter wat uitstellen. 

De afroeping loopt nu van laag naar hoog en als je je naam in het begin niet hoort, wordt het risico op een graad alsmaar hoger.