EERO SAARINEN I

Volgende week vlieg ik naar New-York. Landen is er altijd leuk maar heel de wereld strijkt er neer in een - in mijn herinnering - niet zo'n fraai gebouw.

Een beetje lelijk zelf.

Maar vlakbij staat een pareltje van moderne architectuur.

Een gebouw dat valt onder de categorie shaping the future. 

Een vliegtuighal voor de TWA (Trans World Airlines),  naar hedendaagse normen, een kapel ten opzichte van een kathedraal. Het gebouw bedoel ik dan, niet de maatschappij.
TWA werd in 2001 overgenomen door de AA.

AA ?
AA = American Airlines. 

De eerste keer dat ik het gebouw in immobiele lijve zag was rond 8u 's avonds, koud, winderig en ik had slechts drie minuten om er een schets van te maken.

Spannend want het was of het vliegtuig missen of een schets mislukken.

Het werd geen van beiden.

Het zijn niet zo'n voor de hand liggende vormen, die vogel die zijn vleugels uitslaat, klaar om weg te vliegen.

Toen twee jaar later, we iets meer tijd hadden hebben we het ook binnenin bezocht.

In vergelijking met de vliegtuighallen zoals we ze nu kennen: een wachtkamer, zoals een student het onlangs benoemde.

De studenten die toen samen met mij afscheid namen van New-York, vonden het maar niks.  

Geplukt uit een Suske en Wiske-album, de Wolkeneters of zo, zeiden ze .

Ze moesten het weten; Willy Vandersteen stal het van Saarinen. 


Saarinen, de uitgeweken Fin, architectenzoon van zijn architectenvader, schitterende carrière gemaakt.

Ik ben benieuwd om volgende week zijn ander werk te zien.



En als u geen gebouwen van hem kent, dan hebt u vast en zeker zijn stoelen al gezien.

Of misschien hebt u er zelfs in gezeten.