In beroep gaan tegen
bouwplannen wordt moeilijker, met name procedures voeren als je tijdens
het openbaar onderzoek niet hebt gereageerd (DS 30 oktober).De Vlaamse regering moet al te vaak haar onvermogen vaststellen om binnen een redelijke termijn een rechtszekere vergunning af te leveren. Met deze maatregel probeert ze haar frustraties weg te werken.
Voor de 50.000 à 60.000 burgers in Vlaanderen die jaarlijks een aanvraag indienen, is de kans op succes ook niet gegarandeerd.
Bij een weigering of een bezwaar van mensen die een vergunning niet zien zitten, kan er een procedure ingeleid worden bij de Deputatie (de provincie).
Tijdens die procedure is in een hoorzitting met de Deputatie voorzien.
Een week vooraf krijgen de betrokkenen zelfs het verslag van de provinciale stedenbouwkundige ambtenaar toegestuurd.
Dat is handig.
Zo kunnen de betrokkenen de heikele punten vooraf bestuderen en zich voorbereiden om te verduidelijken of lichte aanpassingen voor te stellen, waardoor het dossier nog goed landt. De discussie wordt met alle betrokken partijen rond een tafel gevoerd. Zo wordt het ook voor de Deputatie duidelijk wat eventueel zwaar doorweegt en kan ze met kennis van zaken een goede beslissing nemen.
Waarom kan dat niet op gemeentelijk niveau? Waarom kunnen de aanvrager en alle betrokken partijen niet ook vooraf het verslag krijgen van de gemeentelijke stedenbouwkundig ambtenaar?
Waarom kan ook hier niet rond de tafel gezeten worden om te horen wat zwaar doorweegt of te luisteren naar voorstellen van bijsturingen die een verbetering kunnen inhouden? Ook partijen die tijdens het openbaar onderzoek bezwaar aantekenen, kunnen daarbij betrokken worden.
Nadien kan ook het college met meer kennis van zaken een beslissing nemen, in plaats van zich alleen te baseren op het verslag van de stedenbouwkundige ambtenaar, dat in de meeste gevallen klakkeloos door het college overgenomen wordt. Als hiervoor een termijnverlenging nodig is om het dossier kwaliteitsvol af te handelen: geen bezwaar, net zoals bij de Deputatie.
De gemeenten moeten zich niet verschuilen achter de mogelijkheden tot voorbespreking.
Alle architecten weten dat zelfs met een goede voorbespreking er nog steeds elementen tussen de mazen glippen, die maar al te vaak leiden tot een stedenbouwkundige weigering.
Het zou veel tijd en frustraties besparen, ellenlange procedures overbodig maken en het biedt de kans om een kwalitatievere beslissing op de tafel van het college neer te leggen.
Rond de tafel zitten en naar elkaar luisteren, wat is daar eigenlijk mis mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten