Soms zie je patronen in de vloer waarbij je je afvraagt of ze iets te betekenen hebben.Of ze niet louter een fantasietje zijn van de bedenker.
Laten we zo iemand alstublief zeker geen kunstenaar noemen.
Gewoon iemand die gevraagd wordt iets te bedenken, iemand die misschien een boek openslaat en dan wat schetsjes op papier neerkrabbelt.
Zoals hier in een kerk ergens in Antwerpen waarvan ik de naam vergeten ben.
De pastoor zei mij dat de figuurtjes in elkaar haken maar dan toch weer niet.
Ze liggen allemaal geduldig naast elkaar, zonder elkaar aan te raken.
Eeuwige rust en evenwicht.
Zo mag je het zien, zo mag je het verwachten.
Op één plaats is er precies een ongelukje gebeurt.
Het bruine vingertje kittelt de oksel van het grijze figuurtje.
Een onoplettendheid van de vloerder ?
Een knipoogje ?
Of misschien gewoon er op wijzen dat de perfectie niet bestaat.
There is a crack in everything,
that's where the light gets in.
U hebt dit vast en zeker al eens gehoord.
Niet toevallig zit dit knipoogje verstopt aan de deur van de sacristi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten