LEERBOEK ELEKTRISCH RIJDEN

In DS verscheen op de opiniebladzijde mijn ervaring als elektrisch automobilist. Daar die pagina achter een betaalmuur zit vragen velen de tekst eens op te sturen; bij deze. De hoofdredacteur noemde het een dyotopische ervaring. Ik beaam.

LEERBOEK ELEKTRISCH RIJDEN.(let op, het is een 'lang' artikel)

 

Daar mijn elf jaar oude diesel auto non grata geworden was in een aantal steden besloot ik een nieuwe te kopen. Ik zou voortaan elektrisch rijden, het voortouw nemen. Niet een hybride, dat is teveel van twee walletjes eten; neen ik zou voor full elektrisch gaan.

 

Eerste teleurstelling : er is nog maar weinig keuze op de markt. Al meer dan twintig jaar rijd ik met een familiale monovolume. Veel auto voor weinig geld, vond ik. Mijn kinderen ook. In die categorie van monovolumes vind je niets elektrisch. Het is ofwel een omgebouwde camionette, een SUV ofwel een duurdere kar of een model dat nog moet gebouwd worden.

 

Elektrische wagens met een rijbereik rond de 450 km zijn echt wel prijzig. Dus werd het iets met een theoretisch rijbereik van 260 km.

 

Al veertig jaar geleden, voor de voormalige bouwmeester ons een schuldgevoel aannaaide, heb ik gekozen voor wonen in de stad. In mijn geval betekent dat : geen autogarage of oprit. Ik ben dus volledig aangewezen op publieke laadpalen.

 

De tarieven voor laden willen wel eens variëren. Dat is afhankelijk van de laadkaart die je connectie maakt. Er zijn zo’n tiental verschillende ‘providers’ met elk hun eigen voordelen maar ook beperkingen die je pas later ondervindt zoals een app die nog wat prematuur is, een redelijk aantal palen in België en Nederland beschikbaar maar dan weer niets in Frankrijk of Duistland bijvoorbeeld. Bij sommigen kan je ook snelladen, bij anderen al helemaal niet. Sommigen vragen een vast maandtarief, bij anderen varieert de laadprijs. Dat heb ik allemaal moeten ervaren en uitpluizen. Mijn garagist kon mij daar niet bij helpen. Hij had voor mij wel de radio op MNM geprogrammeerd maar dat is een zender waar ik nooit naar luister. Toen ik vroeg of hij op het navigatiesysteem ook de laadpalen kon laten verschijnen, verwees hij naar het instructieboekje en als dat niet helpt naar de website. Van het ene noch van het andere ben ik wijzer geworden. Voel je klant bij de middenstand. De volgende keer kan ik net zo goed een wagen bestellen bij boldotcom.

 

Als ik mijn laatste factuur bekijk zie ik dat het tarief van laden varieert van 0,39 € tot 1,06 € per kW. Daar is wellicht een verklaring voor maar in een land waar de maximum tarieven voor benzine en diesel vastliggen, is dat toch een beetje merkwaardig. De ene keer laadt hij op tot het theoretisch maximum, een andere keer kan dat gerust tien tot vijftien procent daaronder liggen. Ik heb mij laten vertellen dat de stroomkracht op het net niet altijd dezelfde is.

 

Op een actieradius van 250 km betekent zo’n slappe stroomkracht algauw 25 tot 30 km rijcapaciteit minder. Dat wil zeggen dat ik nooit tochten onderneem die heen en terug meer dan 100 km bedragen. Want onder de dertig km reserve durf ik echt niet meer rijden. Niets zegt dat het plotseling heel snel bergaf kan gaan met je capaciteit. Ik betrouw die elektronica voor geen haar. En daar sta je dan.

 

Want ook dat heb ik moeten ondervinden; al ben ik wat men noemt ‘een gezapig rijder’, toch ligt het verbruik dertig procent hoger dan in de brochure staat. Autohandelaren zal je niet gauw terugvinden in de hoek van academici die hun onderzoeksresultaten eerst voorleggen aan hun gelijken, alvorens ze die in hun folders plaatsen. Die wagen rijdt zo zuinig als voorgeschreven als ik niet meer dan 50 km/uur rij, ook op de autostrade.

 

Laden, dat levert ongeveer 25 à 30 km rijcapaciteit op per uur. Als ik vanuit Gent naar Genk moet, dan wil dat zeggen dat ik zeker 4 à 5 uren moet laden in Genk om zonder stress terug te geraken. Daar kan ik nog best mee leven maar in heel veel steden staan die laadpalen in betalende parkeerzones en de besturen van die steden vinden dat we gedurende die hele sessie, soms acht uren, ook nog eens het parkeergeld moeten betalen. Dat begint dan toch aardig op te lopen. Opladen in betalende parkeergarages is qua basistarief al meestal de duurste categorie, te vermeerderen met het parkeergeld : dat is dan twee en een half keer zo duur als met benzine rijden.

 

Het is ook al voorgekomen dat een laadsessie slechts een vierde opleverde van wat je normaal kan verwachten. Ik ben op de terugweg in een stad afgezakt om bij te laden. Ik heb daar drie uren rondgekuierd en omdat het fel regende ben ik in een restaurant beland. Volgende keer neem ik voor de veiligheid mijn slaapgerief mee en een proper washandje.

 

U kan toch ook snelladen ? Laat u niets wijsmaken. Dat vraagt minstens een half uurtje om twee honderd km bij te tanken. Als u niet moet wachten tot een ander voor u volgeladen is. En dat snelladen doet u best niet te veel want uw batterijen van een elektrische wagen in de categorie tot veertigduizend euro raken vlug oververhit bij snelladen. In de duurdere versies worden die gekoeld met een airco. Een reisje naar het zuiden : daar doe ik dus heen en weer tien à twaalf dagen over. Lekker ouderwets, genieten van het landschap en de plaatselijke geneugten. In de Tour de France zijn de meeste etappes langer.

 

Lang niet alle laadpalen slagen erin de laadsessie tot stand te brengen. Na vijf keren proberen bel ik dan de helpdesk. Die zijn dan zo vriendelijk om de paal te reboten. Ik heb ondertussen geleerd dat er een korte en een lange reboot versie bestaat. Maar geen van beide werkt. Dan zullen ze wel iemand sturen.

 

Zo kreeg ik laatst een factuur met een laadsessie van meer dan acht uren in een straat waar ik de laatste tien jaren niet meer geweest ben. Ik zweer het : ik ben daar niet geweest, nog geen minuut. Maar stel dat ik betrokken ben in een gerechtelijk dossier waar mijn where abouts nagegaan worden. ‘Neen meneer de onderzoeksrechter, ik was daar niet. Echt niet.’ Hoe kan ik zoiets ontkrachten ? Gelukkig pluist mijn vrouw niet al mijn facturen tot in het detail na.

 

In mijn straat zijn we nu al met drie volledig elektrisch rijdende auto’s en minstens twee hybrides. Toch kunnen we hier geen laadpaal krijgen want het past niet in algemeen strategisch plan dat de dienst stedelijke ontwikkeling heeft vastgelegd. Vragen – enkel per mail - worden behandeld volgens het principe: ‘wij alleen weten hoe het moet.’ De vraag zal zich wel aanpassen aan het aanbod en niet omgekeerd. Wat denkt de burger wel.

 

Het vrijwaren van laadpalen voor autogebruikers die wensen te laden is nog zo’n heikel punt. In mijn stad is men er nog steeds niet in geslaagd om, ruim een jaar na installatie van die laadpalen, de laadplaatsen met een groene strook af te bakenen zodat niet elke fuelgebruiker deze inneemt. Ik versta dat. Dat is vermoedelijk een andere dienst en je kan niet altijd verwachten dat die op elkaar goed afgestemd zijn.

 

Moet ik mij nu beklagen dat ik voor full elektrisch heb gekozen ? Neen, zeker niet want die auto rijdt wel zalig en ik blijf erin geloven dat we op middellange termijn erin zullen slagen om duurzaam elektriciteit op te wekken en we met alsmaar efficiëntere batterijen zullen rijden die geen roofbouw op onze aardkorst zullen plegen. Maar als men elektrisch rijden wil aanmoedigen zullen zowel de openbare- als de private sector de handen in elkaar moeten slaan om het elektrisch rijden even praktisch bruikbaar te maken als rijden op fuel of gas. Van de vele relanceplannen die we zullen nodig hebben om de coronacrisis te verteren, is dit er één van.