Stalen ramen uit de industriële periode getuigen van een fascinerende eenvoud.L-profielen in staal kunnen aardig wat druklasten opvangen, ook in hun bescheiden afmetingen.
Het glas dat in die periode gefabriceerd werd was ook eerder bescheiden van afmetingen.
Een schakeling van ruitjes van 40 bij 60 cm was groot genoeg om een gebouw van ramen te voorzien.Minstens industriële gebouwen.
Voor gewone gebouwen waren er al grotere formaten courant in gebruik.
Pas toen het mogelijk werd om glasplaten te floaten werden de ramen alsmaar groter, dikker en duurder.
Die stalen profielen hadden wel te lijden onder corrosie.
Vandaag mag je geen stalen ramen meer gebruiken. Onze eisen inzake isolatie hebben het gehaald boven ons gevoel voor slankheid.
Behalve in geval van restauraties: daar moet het opnieuw met staalprofielen.
Merk op dat we de tussentijdse oplossing - glasbouwstenen in betonkaders - hier definitief richting afvalcontainers geslingerd worden.
Honderd jaar geleden werden die staalprofielen met de kwast geschilderd, en overschilderd en nog eens overschilderd.
Dat maakte ze romantisch mooi als het verweerde gezicht van - ik zeg maar - een architect op jaren.
Nu worden die profielen gelakt. Lijkt op botox bij een - ik zeg maar - lerares net voor haar pensioen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten