Soms wordt je uitgenodigd iets te zien dat je eigenlijk niet mag zien.Dat kan soms gênant zijn.
Soms ook een subtiel verleidingsspel.
Of soms heeft het zoiets van don't even think about it.
Zoals bij een doorkijkblouse.
Veel - overvloedig veel - te zien op catwalks en vaak prominent aanwezig in glamour publicaties.
In als kunstig verpakte fotografieboeken, met onbereikbare mooie fatale vrouwen zijn ze ook aanwezig.
In het dagelijks leven zijn doorkijkblouses een opmerkelijke zeldzaamheid.
Indien toch, is wat dan achter de eerste linie zichtbaar zou moeten zijn, altijd/meestal verborgen achter het betere en steviger kantwerk.
In Borgloon (Limburg) staat zo'n stevig kantwerk.
Horizontale staalplaten die vertikaal gescheiden worden door stalen kokertjes.
Doorkijkkerk heet het bescheiden kunstwerk.
Als je van ver kijkt, lijkt het wel een gestapelde gregoriaanse partituur, met bloknoten.Op zich een boeiende structuur die heel wat mogelijkheden biedt, maar waarom nu juist een kerk immitteren ?
Omdat het refereert naar talrijke voorbeelden - bijna archetypes - in de omgeving.
Dat zeggen de ontwerpers Gijs & Van Vaerenbergh, twee architecten ook uit de omgeving.
Het kunstwerk is aanwezig en tegelijk niet aanwezig, zegt de verklarende tekst.
Een kunstfilosofisch cliché, zo groot als een dijk.
Het ding staat er.
Het ding wil gezien zijn.
De vorm mag dan wel een verschaald kerkje zijn; het heeft niets religieus.
Het is geen bedevaartsoord, het inspireert niet tot gebed noch bezinning.
Het is gewoon een merkwaardig iets, dat kijkers en toeristen lokt.
Niet te vergelijken met Zumthors' broeder Klaus kapel in Wachendorf.
Achter de heuvelrug van dit fantoom staan houten kisten met palletsokkel te wachten om met peren gevuld te worden en naar de fruitveiling gebracht te worden.
Het lijkt wel een muur met ertussen doorkijkmogelijkheden, op afstand gehouden door houten blokjes die doen denken aan monochroom gregoriaans gezang.
Aanwezig en tegelijk niet aanwezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten