STEDELIJKE VERDICHTING - KLOOSTER ROOSENBERG - WAASMUNSTER

Dit moet zowat het krachtigste beeld zijn van het klooster.

Er zijn twee dergelijke trappen.

Je mag er niet aan denken dat je deze trap zonder schroom zou beklimmen.

Wie staat jou boven op te wachten ?

De kracht van  het licht ontstaat pas omdat de benedenruimte in het donker gehuld is.

Anders zou het niet werken.


U bevindt zich hier aan de rand van de binnenste koorgang - in wat architecten een circulatieruimte zouden noemen.

In tegenstelling tot wat de meesten zouden doen -  ervoor zorgen dat er voldoende licht valt - is Dom Van Der Laan niet in deze val getrapt.

Je kan licht niet hoopvol laten schijnen, zonder een donker zondig voorgeborchte.

Ik mag dit klooster graag.

De asymmetrische binnenkoer en binnentuin, het non monumentale, de subtiele maatvoering.

Vraag het maar aan Carolien Voet die er haar doctoraat over maakte.
Er valt ontzettend veel interessants over dit klooster te vertellen.

De wijze waarop de architect de ruimte, het gebruik, het meubilair bedacht; ik word er stil van.

Zoveel zeggingskracht door evenveel eenvoud.

NU GA IK IETS ZEGGEN DAT  KLINKT ALS VLOEKEN IN DE KERK.

Er is één ruimte waar ik mij nog nooit goed in gevoeld heb: de kapel.
Ik heb ze nu al een paar keer bezocht en van de eerste tot nog die laatste keer: het lukt me niet ze goed of aardig te vinden.

Het is een regelmatige achthoek.

Achthoeken, moet u weten, bevinden zich in die laatste onzekere fase voor ze een cirkel worden.

Een achthoek is noch een mossel noch een vis.

Een achthoekige spiegeltent kan er nog mee door.
Een achthoekige kapel niet.

Daar waar Dom Van Der Laan alle symmetrie subtiel opzij schuift en er in slaagt boeiende ruimtes te maken die mij tot nadenken stemmen, lukt dat niet met de kapel. Doorgaans toch zowat het hart van een klooster.

Kon hij hier geen misvormde achthoek bedenken ?

De laatste zusters zijn terug naar het oorspronkelijke klooster in Waasmunster getrokken en nu ligt dat klooster daar te wachten op een nieuwe bestemming.

Een verzorgingsinstelling zou zeker een nuttige herbestemming zijn, daar midden in de bossen, de stilte, de rust.

Maar dat is buiten de reglementities van de brandvoorschriften gerekend.
Het gebouw zou gecompartimenteerd moeten worden met afgesloten trappen en gangen en bij brand zelfsluitende deuren.

En dat kan deze architectuur niet aan.

Niet dat het gebouw veel brandbare materialen bevat, maar met het koninklijk besluit rond brandveiligheid wordt in dit land niet gelachen.

Dan maar geen verzorgingsinstelling.

De KULeuven wil er iets mee doen en geeft zichzelf wat tijd om aan een nuttige bestemming te denken.
Een bezinningscentrum voor religie, architectuur en kunst.

Dat ze daar eerst maar eens goed over nadenken: Sint-Lukas en bij uitbreiding de faculteit architectuur is zeker geen toonvoorbeeld van respectvol met haar gebouwen om te gaan.

Eén van de nadelen: de bereikbaarheid.
Zoals het een klooster betaamt ligt het ver van alles, dus ook van een vlot openbaar vervoer en daarom alleen met de auto bereikbaar.

Eigenlijk is het ongehoord dat je hier met de auto naar toe rijdt.

Je zou er slechts te voet of met de fiets naar toe mogen gaan.

Geschoeid met sandalen en wandelstok.

Of arm in arm met je lief.


Met dank aan de vzw ARCHIPEL