Deze kerk hoort op het eerste gezicht niet op zijn plaats.Midden in een bos - dat van Westmalle - aan de rand van een verkaveling.
Een verkaveling uit de jaren '50, '60 van vorige eeuw waar heel wat katholieke gezinnen leefden die ook geloofden in het nieuwe verplaatsingsmodel: de auto.
De behoefte aan een nieuwe kerk werd niet ingevuld in de dorpskern maar op het einde van een boswegel met een grote parking ervoor.
De rust van de bosrijke omgeving zou geloof en contemplatie versterken.
Het is begrijpelijk dat in de nasleep van het tweede Vaticaans Concilie, kerkenbouw een andere richting insloeg.Voor kerken die beantwoordden aan wat een nieuwe geloofsgemeenschap mocht verwachten - samen bidden en verenigd zijn rond het altaar - was geen plaats in de bestaande kernen.
Of men had die oude kerken moeten afbreken.
Dat zou pas revolutionair geweest zijn.
Die Sint-Pauluskerk in Westmalle is één van de vijftien kerken van architect Marc Dessauvage; nog steeds een naam die klinkt als een klok.
Deze kerk is opgebouwd volgens de nieuwe grammatica.
Geen monumentale toren, geen ritmische gevels, geen dominerende ingang, zeker geen symmetrie, veel licht maar geen enkele afleiding om naar buiten te kijken.
En al zeker geen glasramen.
Wat dan wel ?
Beuken met sobere zitbanken die alle gericht zijn naar het altaar.
In casu zijn het drie beuken die voorgestuwd worden door licht vanuit de rug.
Het licht valt binnen net boven de hoofden van de gelovigen.En dan is er één raam dat nog een paar meter hoger gemaakt is.
En ziet, op de middag valt het licht van hieruit op het altaar.
Ik geloof soms in het toeval, maar hier niet.
Daar heeft Marc Dessauvage zeker een hand in gehad.
Spijts de dynamiek die gelovigen aanzette tot intensere beleving van de zondagsmis, lopen ook deze kerken leeg.
Slechts een paar jonge gezinnen die met aankomende communicanten zitten wisselen de steeds grijzer wordende groep gelovigen af.
Na hen kom ter niets meer.
Marc Dessauvage - en anderen - waren in hun veranderingsproces niet doortastend genoeg.
Ik heb mij steeds afgevraagd waarom die zogenaamd moderne kerken steeds vasthielden aan een altaar. Een stenen tafel waar geofferd moet worden.
Waarom geen tafel waarrond we gezamenlijk eten en praten en naar elkaars verhalen luisteren ?
Zoals Jezus Christus blijkbaar ook zo graag deed, zelfs die donderdagavond toen hij wist dat hij een dag later zou sterven.
De leer van de kerk van Rome blijft gekluisterd aan lijden, afzien, offeren, zich schuldig voelen en dan vergiffenis schenken.
Nooit blij of uitbundig zijn, lachen en dansen, gezellig samen eten en leuke liedjes zingen.
Nu blijven er gesprekken over tussen architecten die het mee-maakten en architecten die in die kielzog zijn opgegroeid.
Met dank aan de vzw ARCHIPEL.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten