TROMPE L'OEIL XXXII - SCHETSVAARDIGHEID I

U moet eens goed kijken naar deze tekening hier rechts.

Niet zowat oppervlakkig maar echt diep kijken.
En lang.

De afbeeldingen hieronder zijn details uit dit groot geheel.

De tekening is van Mathilde Everaert die in 2015 afstudeerde als architect aan het Sint-Lucas instituut, dat toen al een paar jaar omgedoopt was tot faculteit architectuur van de KULeuven.

Die Mathilde, die kan er wat van.

Het lijkt primitief getekend maar dat is het niet.

Het is een welbeheerste visie van hoe iemand naar de stad en de bebouwde omgeving kijkt.

Iemand die de stad zeer goed aanvoelt.

Die kijkt als bewoonster en als gebruikster van de stad.

Op een schaal die u en ik - hopelijk -  dagelijks mogen beleven.

Het is geen triomf van de stad, het is het fileren en bescheiden observeren.

Dat is ook de reden waarom ze terecht dat jaar de prijs Jef Van Ranst kreeg.
Dat is een prijs die de nazaten van architect JVR (Antwerpen 1944- 2001) jaarlijks uitreiken aan die studenten die uitblinken in de het architectuurschetsen.

Zijn doel was: jonge talenten opnieuw aan het schetsen krijgen.
Het gaat daarbij niet om het mooie of afgelikte schetsje  maar vooral over de manier waarop je iemand kan overtuigen van je denk- en ontwerpproces.

Het kunnen uitbeelden en voorstellen met de vrije hand: daar is het om te doen.

Sint-Lucas is ooit gestart met een tekenklasje, zo'n honderddertig jaar geleden nu al.

Gaandeweg zijn daar disciplines bijgekomen zoals beeldhouwen, schilderkunst en architectuur. In al deze kunstvorm stond er discipline voorop: schetsen, schetsen en nog eens schetsen.
Als een mantra.

Ik heb die vaardigheid jaar na jaar, stuk voor stuk weten afbrokkelen.

Die vaardigheid, die soepelheid, niet enkel in het schetsen maar ook in het denken.

Schetsen werd een marginale aangelegenheid in de opleiding.

Niet zoals JVR het ook zag, schetsen wat je denkt, wat je voelt.

En dan doet het deugd om er zo eentje zien uit te springen die het wèl nog kan èn ook doet.

Mathilde is niet de norm van de schetsvaardigheid van wat er op de faculteit als gediplomeerde master wordt afgeleverd.
Ze is een uitzondering.

Dat was ooit wel anders.

Hoe zou Mathilde het ondertussen stellen ?