BANKIERS II

Duizend driehonderd miljard dollars.
Ik herhaal, 1.300.000.000.000 $. *
Dat is het vermogen van de JP MORGAN Bank (USA) dat dit jaar geïnvesteerd wordt in allerlei renderende economieën over heel de wereld.
JP Morgan is de zesde in het klasje van wereldbanken.

Dat bedrag is meer dan al het geld samen, dat de Belgen op hun spaarboekjes staan hebben. Of nog anders, vijf maal 's lands Belgische traditioneel deficitaire begroting.

Als u honderduizend € spaargeld te beleggen hebt, dan mag u al tevreden zijn met een rendement van pakweg 3%.
Als u één miljoen te beleggen hebt, krijgt u wellicht al wat professioneler advies en stijgt uw redement lichtjes.

Maar als u miljarden te beleggen hebt, dan kan je 's werelds beste financiële experten binnenhalen alsof je Real Madrid bent.

Dan haalt u rendementen die doen watertanden. Dan springt u al een gat in de lucht mocht u maar één uurtje JP Morgan zijn en de winst van dat éne uurtje in uw zakken zou mogen steken.

JP Morgan, the faunding father himself, was naast bankier en investeerder in de Amerikaanse staalindustrie, ook verzamelaar van alles wat hem cultureel waardevol leek.
Vooral alles wat Europese roots had.
Boeken, handschriften, maar ook schilder en beeldhouwkunst.

Bijvoorbeeld, een manuscript, getekend Galileo.

Of een originele partituur van WA Mozart.

Of een belangrijke brief van Thomas Jefferson.

Om die verzameling comfortabel te herbergen mocht er ook een uitbreiding komen van zijn reeds imposante persoonlijke bibliotheek.
Getekend Renzo Piano bijvoorbeeld.
In hartje New York, naast de reeds imposante woning van wijlen dhr Morgan.

Uit respect hiervoor ging het museum voor een groot deel ondergronds.

Piano zorgde er wel voor dat het licht mooi naar beneden zou vallen.

Een ondergrondse concertzaal behoort, naast de tentoonstellingsruimtes, ook tot de infrastructuur die de collectie zichtbaar moet maken voor het publiek. Voor u en mij dus.

Af en toe wordt hier ook nieuw talent ge-exposeerd.
In ruil voor een paar werkjes die de reserve duiken, krijgt de kunstenaar een tentoonstelling die dan in de New York Times verslaan wordt.

Een win-win noemen ze dat bij JP Morgan.

Als je regelmatig werken binnenhaalt, die je later naar een hogere status promoveert, groeit de waarde je verzameling nog sneller dan dat al hoge rendement dat bij bankieren
gehaald wordt.

Begrijpt u nu waarom er dan wèl zo'n gebouw, getekend Renzo Piano, van af kan ?

* De Standaard, woensdag 19 okt 2106