Een laan heeft langs beide zijden bomen, altijd. Een straat niet.Dat was het verschil tussen beide. Zo werd mij geleerd.
Ik woon in een laan met bomen langs beide zijden.
Toen hij heraangelegd, die laan, hebben ze opnieuw bomen aangeplant.
Even hield ik mijn hart vast dat ze niet meer zouden terugkomen.
Ze nemen parkeerplaatsen af, weet u wel.
In het verlengde ligt er een laan, die naam niet waardig.
De Burgravenlaan.
Langs de éne zijde een huizenhoge spoorwegberm, langs de andere zijde een spoorbermhoge huizenrij.
Een straat dus.
Elk jaar doen de bomen mij beseffen dat er weer een jaar aan het voorbijglijden is.
De bladeren hebben hun werk gedaan.
De sappen hebben ze omgezet in een aardig nevenproduct.
Zuurstof.
Nu gaan zijn ze met pensioen. Hun rol is uitgespeeld.
Te koppig om te vergrijzen laten ze hun groene kleur verschieten. Tekort aan magnesium in deze laatste fase, zeggen Japanse wetenschappers.
Hun rol is nog niet uitgespeeld.
De botanische pensioenkas is nu ook weer niet zo oneindig groot en dus moeten ze verdwijnen, die blaadjes.
Ze moeten uitgaan, in plaats van nog eens uit te gaan.
Hun laatste reis doen ze individueel, wanneer de hechting aan hun tak zo verzwakt is dat er maar één weg overblijft.
Naar die hoop daar beneden.
Zonder hoop op herleven.
Zouden ze elkaar adieu toewensen als ze hun band lossen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten