STEDELIJKE VERDICHTING - LI - RUIMTELIJK RENDEMENT VERBETEREN

We moeten allemaal dichter bij elkaar wonen. 

Zo wil de Vlaamse Bouwmeester het, en hij heeft zeker een punt.

Het sterkste punt is dat we op lange termijn zuiniger met onze schaarse middelen moeten omgaan. 

Het zal van moeten zijn. 

Het opgebruiken van de laatste open ruimte is daar een onderdeel van.

In het kader hiervan hebben een aantal docenten en studenten hun oog laten vallen op de ruimteverslindende verkavelingen. 

Sommige van deze verkavelingen zijn een oase van rustig wonen met grote tuinen en flinke bomen ertussen. 

Vaak ook met swimming pool.  

Die docenten- en studentenogen zijn gericht op al die ruimte die tussen die villa’s ligt te niksen.

Als we die ruimte nu ook eens volbouwen – verdichten – dan kunnen daar een pak meer mensen gaan wonen. In de terminologie van de Vlaamse Codex Ruimtelijke Ordening heet het, het ruimtelijk rendement verbeteren.

Twee dingen zien die docenten, studenten en beleidsmakers over het hoofd.

Dat is één : het eigendomsrecht 

en twee: de verkavelingsvoorwaarden.

Voor dat eerste is er nog geen oplossing en zal er ook niet gauw een oplossing komen.

Voor dat tweede heeft de minister van ruimtelijke ordening wèl een oplossing gevonden. 

Dat denk ze toch.

We gaan alle verkavelingsvoorschriften, ouder dan vijftien jaar, afschaffen; zo klonk het aanvankelijk in de commissie RO.

Maar dat was een beetje voortvarend.

Iemand die een stuk grond koopt in een verkaveling koopt niet alleen de grond maar  ook de voorwaarden erbij. Die zijn bindend voor hem, maar ook voor alle andere eigenaren in die verkavelingen. 

Iedereen weet dat hij hier rustig zal wonen, in ééngezinswoningen met tuinen, ver genoeg van elkaar en met slechts één hoofactiviteit: wonen.

Alle nevenactiviteiten zijn beperkt in omvang en mogen niet hinderen.

Dat is de basisovereenkomst van deze leefgemeenschappen. 

Wie daarvan wil afwijken moet eerst aantonen dat minstens vijftig procent van de neveneigenaars daar geen bezwaar tegen heeft.

Dit systeem is nu een beetje bijgeschaafd.

De minister heeft het handig ontweken en stelt dat die voorschriften niet langer een grond vormen voor een weigering van de omgevingsvergunning als de eigenaar wat ruimer, wat meer woongelegenheden wil zetten op dat kavel; het ruimtelijk rendement wil verbeteren.

De neven-eigenaars kunnen nog steeds bezwaar aantekenen.   

Maar de afgezwakte procedure stelt dat de gemeenten nu enkel de onmiddellijke naburen van het perceel dat om verruiming vraagt, aangetekend moeten aangeschreven worden, de rest per gewoon schrijven. 

Dat is een ernstige afzwakking van de vorige procedure. 

We vragen ons af of het gelijkheidsbeginsel hier niet ernstig geschaad wordt.

Benieuwd wat het grondwettelijk hof daarvan zal zeggen, als er ooit een testcase ingeleid wordt.

Het zou niet de eerste keer zijn dat het Grondwettelijk Hof het ministerie van ruimtelijke ordening terug naar af schiet.

We zien het al gebeuren dat de verkavelingen gaan dichtslibben naar een dubbel aantal bewoners.

Naast de kakafonie die er nu vaak al heerst, komt er nu een tweede probleem bij, dat het eerste waarmee het allemaal begon, helemaal niet oplost.

Een verhoogd aantal inwoners van de verkaveling verhoogt ook het aantal bewegingen van en naar de verkaveling, die bijna per definitie autogestuurd zijn en nog steeds al even onbereikbaar en onbedienbaar zal blijven voor het openbaar vervoer.

Een alternatief waar de overheid eens moet aan deken: maak gebruik van het voorkooprecht en koop telkens er een woning te koop gesteld wordt, deze woning op.

Breek de woning af en maak er weer groen van.

Over dertig jaar heeft de overheid wat ze wou: meer open ruimte en een bevolking die noodgedwongen naar de kernen moet / zal / mag / verhuizen.