TROMPE L'OEIL XXXVII - SCHETSKWETSBAARHEID

Dat tekenklasje, waar ik het de vorige keer over had, kende veel succes.  (klik)

Met de financiële hulp van de industriëlen de Hemptine en de Bethune werd aan de Oude Houtlei te Gent de Académie de Saint-Luc opgetrokken. Broeder Marès werd er de eerste directeur.


Er was een afdeling architectuur en een afdeling sierkunsten.
Het was ook meteen duidelijk dat hier nog voor dag één, een oorlogje zou gestookt worden.
De neogotiekers zouden vanaf nu gewapend ten strijde trekken tegen die goddeloze academiciens die zich wellustig wentelden in het voortleven van de renaissance, met hun verdoemde humanisten.

Broeder Marès'  discours dat hij verdedigde in zijn Causerie sur l’art en général van 1879, komt nu beaat over maar toen was het wel bittere ernst:

‘ Deze twee artistieke doctrines zijn fundamenteel tegenstrijdig, zowel wat hun principes als hun geloof betreft, …, het is het eeuwig conflict tussen de geest van het goede en de geest van het kwaad …’

Vanaf de renaissance was een breuk ontstaan, ‘had de kunst met het christendom gebroken, had ze haar waardigheid en artistieke waarde verloren … door de kunst van haar ware bron af te snijden was ze het voorwerp van de verdorvenheid geworden.’

En als het over de studie van het menselijk lichaam ging zoals op de academies verheerlijkt werd, dan kwamen alle heidense demonen boven: 

‘ het naakt, de mens zonder sluier waarmee God ons verplicht heeft te bedekken, is zedenloos, de oorzaak van ontucht in de wereld en moet dus verboden worden. De studie van het naakt is niet in overeensteming met de eisen van de zedelijkheid … deze ziekelijke producten wijzen op een afstomping van het verstand … in de academies worden de zinnen de prooi van het blote vlees … u weet welke verwoestingen daarvan het gevolg kunnen zijn… men zou geloven dat de meeste kunstenaars in de buurt van de slachthuizen gelogeerd zijn … het dierlijke triomfeert. ‘

Als ik het goed heb heeft het in Sint-Lucas tot 1968 - 69 geduurd eer het atelier levend model (met vrouwelijke modellen) op het programma stond in de architectuuropleiding.

Ik herinner mij de zenuwachtige sfeer toen we voor de eerste keer ingewijd werden in dit besloten atelier.

Maar al gauw bleek waarom we deze discipline moesten ondergaan: niets zo moeilijk als het correct tekenen van een menselijk lichaam.

De minste fout in verhoudingen of richtingen straft zich af.
Kijk maar naar die rechterschouder die er eerst niet goed op stond.

Het modeltekenen dwingt je tot heel juist observeren, kijken en beheerst leren weergeven.

De meesten van ons deden er maanden over alvorens er een tekening lag waarvan je kon zeggen; mja, kan er door.

Als ik het - weer eens - goed heb, is dat atelier nu weer afgevoerd.
Vraag mij niet waarom.