STEDELIJKE VERDICHTING LXII - MEGALOPOLIS

Mijn vorige blogpost (kroonlijsthoogte) heeft wat reacties losgeweekt.

Rommelig en wansmakelijk klonk het.

Ik mag dergelijke reacties graag.

Voor ons VSL (Vlaams Stedelijk Landschap) zou ik nu ook niet zoveel moeite hebben om er de adjectieven rommelig en wansmakelijk op te kleven.

Maar soit.

In Willem Elsschots' Villa des Roses is het in de eerste paragraaf ook al van dat:

En zoals de straat was, zo was ook het huis, dat slechts één enkele verdieping had, terwijl de buurt heinde en verre volgebouwd was met huizen van vijf en zes verdiepingen, welke aan weerszijden torenhoog boven de 'Villa' uitstaken. Hierdoor deed het pension wel enigszins aan een gewezen landhuis denken, belegerd en ingesloten door de stuwende vloed der grote stad, doch de nadere omschrijving welke opgesloten lag in de toevoeging 'des Roses' had nooit iemand een gangbare verklaring weten op te duiken. Wel was er een tuin aan het huis, wat in Parijs toch reeds een zeldzaamheid is, doch sedert mijnheer en mevrouw Brulot de woning betrokken hadden - en zij woonden er al meer dan zestien jaar -  was er geen zorgzame hand meer naar uitgestoken zodat alle rozen en andere bloemen reeds lang tot het verleden behoorden.

De stuwende vloed der stad, zo noemt Elsschot het.

Er zijn steden die een grotere stuwende vloed kennen dan andere.

Het hebben van een haven, een industrie, een paar peutertuinen, scholen en universiteiten, parken met banken er in, banken met parken er rond, een uitgebreide zorgsector, eten en drinken voor iedereen: elk onderdeel apart of allemaal samen zijn het de stuwende krachten die steden doen groeien.

Wie gaat dit tegenhouden ?
Als het groeien niet in de hoogte mag, dan in de breedte.

Beide dimensies kennen hun voor en tegenstanders.

Als u het mij vraagt, mag het best in de hoogte.

Terug naar Tokyo.

Tokyo-stad telt zo'n dertien miljoen inwoners.

13.227.730.

Op een oppervlakte van 2.187 km².

Dat is omgerekend bijna 6.000 inwoners per vierkante kilometer.

Die oppervlakte mag u vergelijken met de provincie Vlaams Brabant, inclusief het Brussels Gewest.

Als u die provincie al redelijk overbevolkt vindt, dan moet u zich bedenken dat heel de Belgische bevolking, inclusief nog zo'n twee miljoen niet belgen, allemaal leven, wonen,werken en sterven in die ene Vlaamse provincie plus het Brusselse gewest.

Dat is die huidige bevolking, maal tien.

MAAL TIEN.


Het gaat daarbij niet enkel over wonen: daar zitten ook alle industriële activiteiten,  diensten, ontspanning, handel en wandel, kortom alles wat u en ik dagelijks doen, geconcentreerd in één enkele provincie.

De rest van het land, van Zeebrugge tot Maasbracht, naar Aarlon en dan terug naar De Panne; heel dat gebied wordt beheerst door reeën, vossen, everzwijnen, schapen en koeien.

Zo dens is Tokyo-stad.

Wees daar eens burgemeester van. 

Als u overstapt naar een iets grotere schaal, wat ze de Tokyo Megalopolis noemen, dan wonen daar, al naar gelang de bronnen, 36 à 42 miljoen inwoners.

Dat gebied is zo groot als de Vlaamse Ruit; het gebied dat in het inmiddels begraven Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen omschreven werd als een archipel, drijvend tussen Antwerpen, Leuven, Nijvel en Gent.

Nu moet u zich dat eens proberen in te beelden: heel de bevolking van België, Nederland, de zone Lille en Nord, Pas de Calais plus alle Luxemburgers en hun bankiers, plus de jongens en meisjes van  Koln, Aachen und Düsseldorf wohnen auf diese archipel, gaande van Antwerpen, Leuven, Nijvel en Gent.

Van Groningen over Düsseldorf naar Luxemburg tot aan Calais ziet u buiten die ingeblikte archipel niets anders dan reeën, vossen, everzwijnen, schapen en koeien.

Zo mag u zich dat proberen voor te stellen.

Dat noemen we dus, geconcentreerd wonen.

Voor wie beter de Amerikaanse steden kent: de bevolking van alle hier opgesomde grootsteden woont en leeft in Tokyo en haar ruime omgeving.


En denkt u maar niet dat heel dat gebied vol staat met woontorens.

Bij lange niet. In Tokyo tref je heelder buurten met laagbouw en open ruimte.

Alleen, rond de knooppunten van openbaar vervoer klimmen de gebouwen de hoogte in.

Logisch en ook comfortabel.

Tokyo groeide op één eeuw tijd van één tot dertien miljoen inwoners.

Er zijn weinig steden die het zo netjes en ordelijk hebben weten aan te pakken.

Weinig stedenbouwkundige regels maar veel eerbied en wederzijds respect blijken de sleutelwoorden te zijn.

En oh ja, het aantal 65-plussers bedraagt er 20 %; het aantal vreemdelingen in heel Tokyo is 350.000 waarvan ruim de helft Chinezen en Zuid-Koreanen,  de rest is verdeeld over Amerikanen, Australiers, Nieuw Zeelanders, Europeanen en een paar Belgen.